Η ανάρτηση του Σπύρου Βούγια για την αποχώρησή του από το ΑΠΘ

Μια συγκινητική ανάρτηση έκανε ο Σπύρος Βούγιας στην σελίδα του στο Facebook, με αφορμή την αποχώρησή του από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μετά από τέσσερις δεκαετίες διδασκαλίας. Θα είναι ένα από τα 114 μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας του ΑΠΘ που αποχωρούν με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2018-2019 και θα τιμηθούν απόψε σε τελετή στα Πέτρινα Κτίρια του Αγροκτήματος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η ανάρτηση με την οποία αποχαιρετά το ΑΠΘ:

ΑΠΟΨΕ Η ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΣΤΟ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΘ

Στο πανεπιστήμιο μπήκα το 1970, στα πιο σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας.

Στις εισαγωγικές εξετάσεις δεν έγραψα όσο καλά θα ήθελα και στο μεσοδιάστημα πήγα στην Τεργέστη και γράφτηκα στο τμήμα Ναυπηγών. Ευτυχώς, πέρασα τελικά στο Πολυτεχνείο, στο τμήμα Τοπογράφων Μηχανικών, και επέλεξα να γυρίσω στην Ελλάδα και να γραφώ στη σχολή. Ήταν η πρώτη μου καθοριστική επιλογή.

Αποφοίτησα το 1975, περνώντας γρήγορα τα μαθήματα, χωρίς ιδιαίτερα καλούς βαθμούς, αφού διαισθανόμουν πως δεν θα ασκήσω τελικά αυτό το επάγγελμα. Πρόλαβα όμως να μάθω καλά Οδοποιία, γιατί ο αείμνηστος καθηγητής Σκοπετέας με “έκοψε” 4 φορές και αναγκάστηκα να διαβάσω πολύ για να το περάσω. Ετσι, όταν αναζήτησα, αργότερα, μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, οδηγήθηκα στο πλησιέστερο γνωστικό αντικέιμενο, τον Συγκοινωνιακό Σχεδιασμό, πού για την Ελλάδα ήταν (και παραμένει) στην αιχμή των επιστημονικών και πολεοδομικών αναγκών. Εγινα συγκοινωνιολόγος, (ο πρώτος, μάλιστα, από τη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Βασίλη Δημαρέλο) και αυτή ήταν η δεύτερη σημαντική επιλογή που καθόρισε τη ζωή μου επαγγελματικά και κοινωνικά.

Παράλληλα, στο πανεπιστήμιο πολιτικοποιήθηκα έντονα, τόσο κατά τη διάρκεια της χούντας (με αποκορύφωμα την αξέχαστη νύχτα της κατάληψης μέσα στη Σχολή), όσο και στην πρώιμη άγρια μεταπολίτευτική περίοδο, με την ένταξή μου στο Ρήγα Φεραίο. Αν και η δραστηριότητά μου αυτή σχετίζεται ασφαλώς και με την οικογενειακή επίδραση, θα μπορούσα να πω πως το πανεπιστήμιο αποτέλεσε το πρώτο πεδίο μιας δραστηριότητας που επηρέασε, αργότερα, την πολιτική και κοινωνική μου διαδρομή.

Το 1980, μετά τα μεταπτυχιακά και την 26μηνη στρατιωτική θητεία, επιλέχθηκα, χαρις στα πτυχία που προανέφερα και κυρίως το μεταπτυχιακό μάστερ στο Imperial, σε θέση επιστημονικού συνεργάτη στην (τότε) έδρα Συγκοινωνιακής Τεχνικής του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών. Από τότε μέχρι σήμερα, για 39 χρόνια, καθηγητής πια, υπηρετώ τη θέση αυτή διδάσκοντας αεί γηρασκόμενος (όπως, αστειευόμενος, λέω), τα μυστικά αυτής της γοητευτικής και χρήσιμης ειδικότητας. Επειδή, δε, το πεδίο εφαρμογής, το εργαστήριο της θεωρίας του Συγκοινωνιακού Σχεδιασμού είναι η ίδια η πόλη, αισθάνθηκα την ανάγκη να παρέμβω τεκμηριωμένα στα προβλήματά της, καταθέτοντας απόψεις και προτάσεις για την επίλυσή τους. Αυτή η επιλογή μου να λειτουργήσω ως «δημόσιος επιστήμονας» με οδήγησε σταδιακά στην αυτοδιοικητική (και αργότερα στην κεντρική) πολιτική σκηνή, γεγονός που επηρέασε, επίσης, απόλυτα και καθοριστικά τη ζωή μου. Στο πανεπιστήμιο γνώρισα και τη γυναίκα μου, στο πανεπιστήμιο σπούδασαν αργότερα και τα 2 παιδιά μου. Σήμερα, κοντά στο τέλος αυτής της συναρπαστικής διαδρομής, αναλογίζομαι ότι όλα όσα έμαθα και έζησα , όσα πρόσφερα και μετέδωσα στους φοιτητές μου, όσα μπόρεσα να εφαρμόσω και να ολοκληρώσω στην πράξη, όσα, τέλος, κατάφερα να κατανοήσω για μένα τον ίδιο , οφείλονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη διαχρονική σχέση μου με το πανεπιστήμιο.

Γι αυτό, αντί άλλων λιγότερο σημαντικών στοιχείων, σε ένα απολογιστικό δελτίο ταυτότητας της ζωής μου, θα μπορούσε, κάτω απ το όνομά μου να γράφει, μόνο: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.