Ο Γουίλ Σμιθ καθαρίζει τις ακτές μας
Σήμερα ανέβηκε μια φωτογραφία της κόρης του Γουίλ Σμιθ σε μια παραλία στους Αντίπαξους.
Χθες ανέβηκε μια φωτογραφία της κόρης του Γουίλ Σμιθ, Γουίλοου, στο προφίλ της σε μια παραλία στους Αντίπαξους. Οικογενειακώς, μαζί και ο διάσημος σταρ του Χόλιγουντ, πήραν μαύρες σακούλες και καθάρισαν 3 παραλίες από τα σκουπίδια*.
Ο Γουίλ Σμίθ βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα στην Κέρκυρα με την οικογένειά του. Ο διάσημος ηθοποιός πήγε στους Παξούς και τους Αντίπαξους για ολιγοήμερες διακοπές και βλέποντας τους Έλληνες εθελοντές να καθαρίζουν τις απομακρυσμένες παραλίες του μικρού νησιού, πήραν αυτος και η οικογένειά του μαύρες σακούλες για να μαζέψουν τα απορρίμματα που είτε είχαν αφήσει επισκέπτες είτε είχε ξεβράσει το κύμα.
Αυτό ήταν, χτύπησε φλέβα στον μέσο Έλληνα. Το φιλότιμο, αυτό που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες (!), αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κινητοποιήσει τον Έλληνα. Είναι έτσι όμως;
Είναι γνωστό ότι αυτά τα φαινόμενα έχουν εμφανιστεί και γιγαντωθεί από τότε που γίναμε καταναλωτές. Δηλαδή από τότε που ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε μεγάλα σουπερμάρκετ και να αγοράζουμε προϊόντα σε συσκευασίες. Γιατί οι συσκευασίες, αποτελούν τα κύρια απορρίμματα.
Δεν αναρωτιέστε γιατί δεν είχαν σκουπίδια παλιά στα χωριά; Οι απλοί, φτωχοί άνθρωποι κατανάλωναν ότι τους παρείχε η φύση και έτσι δεν πετούσαν σχεδόν τίποτα. Ακόμα και τα αποφάγια τα έδιναν στα ζώα. Εμείς βέβαια και στη κανονική μας ζωή και όταν πηγαίνουμε διακοπές κάνουμε ότι χειρότερο. Ιδιαίτερα στις διακοπές καταναλώνουμε πολλά μπουκάλια νερού και αναψυκτικά. Αγοράζουμε και παίρνουμε τα πάντα μην τυχόν μας λείψει τίποτα, λες και δεν θα γυρίσουμε ποτέ στον πολιτισμό. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αφήνουμε εκεί όλες τις συσκευασίες ή πολλές από αυτές. Δεν τις παίρνουμε μαζί μας.
Και για να το πάω λίγο πιο μακριά, ακόμα και να τις πάρουμε μαζί μας, που να τις πετάξουμε; Έχουν σε όλα τα χωριά και οι τουριστικές κωμοπόλεις ανακύκλωση; Προσωπικά μιλώντας, για πολλά χρόνια κουβαλούσα από Χαλκιδική σακούλες με ανακυκλώσιμα υλικά στο πορτ-μπαγκάζ και τις άδειαζα στους μπλε κάδους της Θεσσαλονίκης. Φυσικά όταν μαθεύτηκε ότι η ανακύκλωση στη Θεσσαλονίκη κατέληγε στους ίδιους χώρους με τα συμβατικά σκουπίδια απογοητεύτηκα, τότε, πολλοί μου είπαν “στα λέγαμε εμείς, τζάμπα ανακυκλώνεις τόσα χρόνια”.
Μια αντίστοιχη ιστορία με την οικογένεια του Γουιλ Σμιθ μου είχε διηγηθεί ο πολύ καλός μου φίλος Ν., που είναι αρχιτέκτονας – αναστηλωτής. Τότε δούλευε στο αρχαίο θέατρο της Θάσου. Το θέατρο είναι όχι μόνο επισκέψιμο, αλλά δίνεται και για εκδηλώσεις. Έτσι, ένα βράδυ είχε μια παράσταση. Αυτά που άφησαν οι επισκέπτες της παράστασης ήταν πάρα πολλά. Έφτιαξαν ένα σκηνικό απίστευτης βρωμιάς. Την επόμενη μέρα άνοιξε ο χώρος του θεάτρου κανονικά. Οι εργαζόμενοι – αναστηλωτές πήγαν στις δουλειές τους. Είδαν τη βρώμα, αλλά δεν έκαναν τίποτα, αφού θα ερχόταν το τμήμα καθαριότητας του δήμου. Η ώρα περνούσε και δεν έρχονταν κανείς. Οι τουρίστες όμως ερχόταν και αντιμετώπιζαν ένα απίστευτο θέαμα. Οι περισσότεροι έφευγαν, αφού ούτε φωτογραφία δεν μπορούσαν να βγάλουν, τόση βρωμιά! Σε μια φάση ντάλα μεσημέρι, εμφανίζεται μια οικογένεια. Είχε ερημώσει το θέατρο και λόγω ζέστης. Αυτή η οικογένεια λοιπόν, χωρίς πολλά- πολλά αρχίζει αργά και μεθοδικά να καθαρίζει το θέατρο. Με σακούλες που έβρισκαν κάτω, καθάρισαν όλος τις κερκίδες και τοποθέτησαν όλα τα σκουπίδια δίπλα στους κάδους. Ο φίλος μου τους κοιτούσε με απορία και έκπληξη. Τους πλησιάζει και τους ρωτάει από που είναι και γιατί το κάνουν. Η απάντηση απλή και ξεκάθαρη: “Είμαστε από τη Ρουμανία. Δεν μπορούμε να βλέπουμε ένα τέτοιο ιστορικό μνημείο βρωμικό. Και επειδή θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες και δεν θα ξανάρθουμε είπαμε να το καθαρίσουμε. Δεν μας πήρε και πολύ.” Πολλά λέμε και λίγα κάνουμε εδώ στην Ελλάδα.
Είμαι σίγουρος ότι θα γραφτούν δεκάδες άρθρα για την κίνηση της οικογένειας Σμιθ. Ότι είμαστε “ζώα” – λες και τα ζώα είναι βρώμικα – ότι δεν υπάρχει κράτος, ότι γίναμε ρεζίλι, ότι είμαστε Ουγκάντα. Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και χιλιάδες Έλληνες εθελοντές και απλοί πολίτες που κάνουν αυτήν τη δουλειά και ευτυχώς αυξάνονται μέρα με τη μέρα.
Σε κάποια θέματα, πάντως, οι λύσεις είναι απλές. Όταν πηγαίνουμε στις παραλίες, αλλά και παντού δεν αφήνουμε ποτέ σκουπίδια πίσω μας. Τα βάζουμε στην τσέπη, σε μια σακούλα, στο αυτοκίνητο. Τόσο απλά. Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι και βλέπω πάλι τους κάδους ξεχειλισμένους. Έχουν απεργία οι εργαζόμενοι και εμείς φροντίσαμε πάλι να τους γεμίσουμε με τέτοια ζέστη. Γιατί εμείς τους γεμίζουμε. Ποιες παράλιες κύριε Γουίλ Σμιθ; Δεν φοράς εκείνα τα ωραία μαύρα ρούχα, όπως στην ταινία, να μας καθαρίσεις, μήπως και δούμε καμιά άσπρη μέρα;
*Το γεγονός έγινε γνωστό μετά από ανάρτηση φωτογραφιών και σχολίων, της κόρης του διάσημου ηθοποιού, Γουίλοου, στο προφίλ της στο facebook.
Όπως ανέφερε σε σχόλιό της στη σελίδα της στο διαδίκτυο η κόρη του διάσημου ηθοποιού, Γουίλοου Σμιθ: «Καθώς βρίσκομαι τόσο μακρυά από αυτό που θεωρώ μια μολυσμένη Μητρόπολη, δεν άντεξα να βλέπω αυτές τος πανέμορφες ακτές γεμάτεw σκουπίδια. Είδα γλάρους νεκρούς, πεσμένους ανάσκελα πνιγμένους από μικρά κομμάτια πλαστικό και άλλα μη βιοδιασπώμενα υλικά. Μπορεί να πεθάνουν ακόμη και τρώγοντας ψάρια που έχουν χωνέψει πλαστικά.. Τέσσερις υπέροχοι άνθρωποι συνόδευσαν εμένα και τη μαμά μου στο να μαζέψουμε 22 σακκούλες σκούπιδια από 3 ακτές στους Αντίπαξους στην Ελλάδα. Όταν βλέπεις αυτά τα πράγματα, από την τηλεόραση, σου φαίνονται πως είναι πολύ μακριά από σένα, όταν όμως τα βλέπεις μπροστά σου τότε πιστεύω πως είναι ανθρώπινη υποχρέωση να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, όσο μικρή και αν είναι η ενέργειά σου αυτή. Γιατί καθώς ξεκινάμε να προσφέρουμε το δικό μας μικρό κομμάτι, σταδιακά κάνουμε τη διαφορά. Με την ελπίδα σήμερα να συμβάλλαμε ώστε να διατηρηθεί η ομορφιά και η ύπαρξη της θαλάσσιας ζωής αυτού του τόπου».
