Η Έριστος δεν είναι παραλία, είναι χειρονομία
«Η Έριστος τους χωράει εν δυνάμει όλους αλλά τελικά δεν κάνει για όλους. Και αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο»
Πρόκειται για παραλίες φιλοξενούν κάθε χρόνο δεκάδες κατασκηνωτές, οι οποίοι συμβάλλουν στο να διατηρούνται καθαρές, ελεύθερες και μακριά από τον υπερτουρισμό και την υπερκατανάλωση.
Μάλιστα, η παραπάνω εξέλιξη προκάλεσε την αντίδραση και της δημάρχου του νησιού της κ. Μαρίας Καμμά η οποία περιέγραψε τους κατασκηνωτές ως μια ιδιαίτερη κοινότητα με κοινές αξίες και συνείδηση. «Πρόκειται μια ιδιαίτερη κοινότητα ανθρώπων, που επιστρέφουν κάθε χρόνο με την ίδια ευαισθησία, την ίδια φιλοσοφία ζωής: απλότητα, αλληλεγγύη, βιωσιμότητα».
Η δήμαρχος προειδοποίησε πως «θα προκληθεί μεγάλη αναταραχή και κοινωνική έκρηξη στο νησί. Οι δημότες ήδη αντιδρούν έντονα. Οι επιχειρηματίες, οι κάτοικοι και σύσσωμη η τοπική κοινωνία είναι αντίθετοι σε αυτή την ενέργεια. Δεν είναι μόνο θέμα ηθικής ή ανθρωπιάς —είναι ζήτημα επιβίωσης για το νησί».
Όπως υπογράμμισε η ίδια, οι ελεύθεροι κατασκηνωτές συμβάλλουν ενεργά στη διατήρηση της ποιότητας ζωής και της εικόνας του νησιού.
Μάλιστα, έστειλε και επιστολή προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, για το συγκεκριμένο θέμα.
Με αφορμή την παραπάνω εξέλιξη, η κυρία Καμμά, δημοσιεύει σήμερα στον προσωπικό της λογαριασμό στα social media, μια επιστολή που έφτασε στα χέρια της και η οποία αναφέρει:
“Αγαπητή κυρία Καμμά,
Είμαι ένας από τους επισκέπτες του νησιού σας και πάντα φιλοξενούμενος στην παραλία της Ερίστου. Είναι χρόνια που οφείλω στο νησί σας αυτή την επιστολή.
Στο νησί σας και ειδικά στην παραλία της Ερίστου πρωτοήρθα το 2016 με την προτροπή «μην το πεις πουθενά και χαλάσει, είναι μαγικά».
Τήρησα ευλαβικά το «μέτρο» αν και σύντομα κατάλαβα ότι η παραλία αυτοπροστατεύεται: η Έριστος τους χωράει εν δυνάμει όλους αλλά τελικά δεν κάνει για όλους. Και αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο.
Μπορεί κανείς να πει πάρα πολλά προς αυτονόητη υπεράσπιση της κατασκήνωσης, τα οποία είναι πασίγνωστα, αναμφισβήτητα και διαχρονικά. Ίσως όμως αξίζει εδώ να ειπωθούν κάποια άλλα, ίσως λιγότερο ορατά.
Στην Έριστο ο καθένας υπάρχει με το μικρό του όνομα, όχι ως η ταυτότητά του στις μεγάλες ή μικρές πόλεις. Όλοι οι ρόλοι και οι συχνά πνιγηρές συνδηλώσεις τους, απουσιάζουν. Εκεί μας προσδιορίζει το σημείο της σκηνής, ο τρόπος που τακτοποιούμε (ή και όχι) τα πράγματά μας, το που περνάμε το χρόνο μας, με ποιους κάνουμε παρέα, αν και πως μιλάμε, τι διαβάζουμε, πόσο διαβάζουμε, αν και τι μαγειρεύουμε (και αν το πετυχαίνουμε), αν ξενυχτάμε… Δε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ανθρώπινα στοιχεία ταυτότητας που αντί για στασιμότητα και όρια, προσκαλούν σε παρατήρηση, πείραγμα, συμμετοχή.
Σας λέω κάτι που μάλλον ήδη ξέρετε: στην παραλία αυτή συνυπάρχει ένα φαινομενικά ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που είναι συχνά φοιτητές/τριες, ηλεκτρολόγοι, τεχνίτες/τριες, μάστορες, μασέρ/εζ, μηχανικοί, δικηγόροι/ίνες, ζωγράφοι, ψυχίατροι, δάσκαλοι-ες, μουσικοί, δημοσιογράφοι, ανθρωπολόγοι, μαθηματικοί, πολιτικοί επιστήμονες, ψαράδες κ.α. . Είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικές γνώσεις, εμπειρίες, ταλέντα και ικανότητες βρίσκονται συγκεντρωμένα σε ένα τόσο δα μέρος, πόσες διαφορετικές ζωές αναπνέουν η μία δίπλα στην άλλη.
Και όλο αυτό το μελίσσι ανθρώπων συνυπάρχει, γνωρίζεται, σχετίζεται, συντρώει, ερωτεύεται, αναζητεί, διαφωνεί, σιωπά κάτω απ’ τον ατέλειωτο ουρανό της Ερίστου, αφήνει πατημασιές, ιδρώτα, υποσχέσεις επιστροφής και παίρνει μαζί του αναμνήσεις ζωής, φυλαχτά για το χειμώνα και τις δυσκολίες της ζωής.
Δεν είναι οι καλαίσθητες πινακίδες σας: είναι το ότι η ομορφιά του τόπου σας, η φιλοξενία σας καθώς και η ιστορία της κατασκήνωσης, δίνουν σιωπηρά μαθήματα σεβασμού.
Τα μαγικά βράδια στο «κάτω» αυτοσχέδιο μπαράκι: ένα φάσμα ανθρώπων από ζευγαράκια 20 χρονών έως παρέες μεγαλύτερης ηλικίας, γύρω από ένα στολισμένο και φωτισμένο καρούλι να μοιράζεται ποτά, συζητήσεις, μουσικές από κάθε γωνιά του πλανήτη και κάθε εποχή, να γελά και να γεύεται τη βραδινή δροσιά. Μια αόρατη αγκαλιά για όλους.
Δε μπορώ να ξεχάσω το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, τις μουσικές, τους χορούς όλων, μετά το πανηγύρι στην εκκλησία των Ταξιαρχών και τη φιλοξενία όλων σας. Η συμμετοχή των κατασκηνωτών στο θρησκευτικό σας πανηγύρι φαίνεται σε κάποιους αντιφατική, προσχηματική ή ευκαιριακή. Ωστόσο, αν κοιτάξει κάποιος καλά στα μάτια θα δει να σκιρτά σε όλους ένας θαυμασμός για το θαύμα της συνύπαρξης: «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει» έχει γράψει ο Λειβαδίτης.
Καθώς η ζωή, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, γίνεται όλο και πιο παράλογα πιεστική και τα πλαίσια ολοένα και πιο ασφυκτικά, η Έριστος είναι μια όαση ηρεμίας, ανακούφισης, περιποίησης των πληγών και ανασύνταξης για τους όσους δυσκολεύονται και μια σπάνια ευκαιρία ν’ ανοίξουν οι ορίζοντες και να πάρουν μικρά παραδείγματα ζωής όσοι τώρα ανοίγουν τα φτερά τους.
Με αυτά ήθελα να σας πω ένα ευχαριστώ που ζω λίγο απ’ τα όνειρα μου στην παραλία “μας” – [επιτρέψτε μου μια ελάχιστη αίσθηση «ιδιοκτησίας», τόση δα όσο μια χούφτα άμμου και μια σκιά από ένα αρμυρίκι]
Η Έριστος δεν είναι παραλία, είναι χειρονομία.
«Η μνήμη που προτιμώ, απέχει από το να είναι θεματοφύλακας όσων εξαφανίστηκαν, είναι για μένα ο ανεξάντλητος τόπος των εμφανίσεων, ενός καινούριου που δεν έχει ηλικία»
Ζαν-Μπαμπτίστ Πονταλίας, Limbo
[Μπορείτε να δημοσιεύσετε την επιστολή, αλλά θα παρακαλούσα χωρίς το όνομά μου. Με εκτίμηση] “
