Μια σημαντική διεθνής διάκριση για τον Νίκο Ξυδάκη και τον ελληνικό κινηματογράφο

Είναι η πρώτη φορά που ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης βραβεύεται για την εργασία του στον κινηματογράφο, παρόλη τη μεγάλη θητεία του στο συγκεκριμένο πεδίο. Πριν λίγες μέρες, το περίφημο Otranto Film Fund Festival της Ιταλίας έριξε αυλαία και το Βραβείο ”BEST SOUNDTRACK” δόθηκε στον Νίκο Ξυδάκη για την ταινία ”ΙΕΡΟΣΥΛΟΙ” της Μάρσας Μακρή.

Πρόκειται για μία καφκική, όσο και χιουμοριστική, καταγραφή της σύγχρονης Μεταπολιτευτικής ιστορίας της Ελλάδας, με πρωταγωνιστές την Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Blein Reininger, σε σκηνοθεσία της Μάρσας Μακρή, η οποία έχει ήδη στις αποσκευές της τη συμμετοχή στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών (2003).

Το σκεπτικό της επιτροπής για τη βράβευση του Νίκου Ξυδάκη:

The jury of the Social Music Community Award, led by Raffaele Casarano and composed by young musicians of Social Music Community awarded the Best Soundtrack to “Sacrilege” by Marsa Makris (Greece, 2017) with the following motivation: “for the composition and execution and the perfect use of pathos in every emotional moment of the film”.

Από συνέντευξη της σκηνοθέτιδας Μάρσας Μακρή στον Αντώνη Μποσκοΐτη για ‘’Το Κουτί της Πανδώρας’’):

“Tι ρόλο παίζει η μουσική στις ταινίες σου; Έχεις βραβευθεί ξανά στο παρελθόν για τη μουσική ταινίας σου. Εδώ είχες την τύχη να δουλέψεις με έναν κορυφαίο Έλληνα συνθέτη. Πώς ήταν η συνεργασία σε δημιουργικό και πρακτικό επίπεδο;

Υπάρχει μια συζήτηση σχετικά με την χρήση της μουσικής στον κινηματογράφο, υπάρχει η νέα αμερικανική σχολή που η μουσική λειτουργεί σαν υπόκρουση και τρέχει σαν υποδόριο χαλί όλη την διάρκεια της ταινίας, υπάρχει η σχολή Bella Tarr όπου η μουσική αντιμετωπίζεται σαν μια περιττή συναισθητική παράμετρος.

Και μετά είναι και η ευρωπαϊκή προσέγγιση, όπου η μουσική συμπληρώνει στοιχεία στην αφήγηση, όχι απαραίτητα συναισθητικά, όσο περισσότερο ενισχύοντας τον αισθητικό καμβά της αφήγησης. Στην περίπτωσή μας ήθελα να πάω all the way που λένε με την μουσική, να υπάρχει η μουσική σαν ακόμη εφάμιλλο στοιχείο όσων συνθέτουν την κινηματογραφική γλώσσα και όχι σαν υπόκρουση. Και όπως η ταινία απαρτίζεται από σκηνές en-bloque, οι οποίες είναι αυτόνομες και απροσδόκητες χωρίς να διαταράζουν την ροή της αφήγησης, έτσι και η μουσική του Νίκου ακολουθεί με τον ίδιο τρόπο. Κάθε σκηνή έχει το δικό της ήχο, το δικό της χρώμα, το δικό της φως. Η σύνθεση στέκεται παράλληλα στην εικόνα, δεν υποβοηθά, δεν υπονοεί, δεν “ακομπανιάρει” να το πούμε.

Αυτό που καταφέραμε με τον Νίκο Ξυδάκη, ένας υπέροχος πολύτιμος συνεργάτης, είναι κάτι που από την πρώτη στιγμή μας γέμισε ικανοποίηση και χαρά. Ο Νίκος είναι ένας πλήρης και ολοκληρωμένος συνθέτης από όλες τις απόψεις και με σπάνιο αισθητικό κριτήριο…”