Μια Θεσσαλονικιά βοηθά στην ανοικοδόμηση σεισμόπληκτου χωριού στο Νεπάλ

Ούτε η ίδια το πίστευε ότι θα τα κατάφερνε, όταν άφηνε πίσω τις αστικές της συνήθειες και την ασφάλεια του σπιτιού της στη Θεσσαλονίκη, για να βρεθεί στο μακρινό Νεπάλ και να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση ενός χωριού, που χτυπήθηκε από τον φονικό σεισμό του 2015. Κι όμως μέσα σε δώδεκα μέρες η επιχειρηματίας-ξενοδόχος και μητέρα τεσσάρων παιδιών Γλύκα Δεδέογλου πέτυχε να μάθει να χτίζει, να σπατουλάρει και να σοβατίζει προκειμένου μια οικογένεια να αποκτήσει ξανά σπίτι.

   Η κ. Δεδέογλου ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη στο Κατμαντού και από εκεί στο χωριό Τακούρε ως μέλος μιας αποστολής 25 εθελοντών από την Ελλάδα. Στο χωριό αυτό, 240 οικογένειες έμειναν άστεγες και παλεύουν εδώ και τρία χρόνια, ξαναρχίζοντας από το μηδέν να φτιάξουν τη ζωή τους.

Η διαμονή τους εκεί ήταν απλή, ίσως όμως όχι τόσο εύκολη. “Μέναμε σε σκηνές και η διατροφή μας ήταν χορτοφαγική με προϊόντα από το θερμοκήπιο της κοινότητας, η οποία διέθετε επίσης υπαίθρια κουζίνα και κομποστοποιητικες τουαλέτες. Γενικώς ζούσαμε μέσα στη φύση με καθαρά οικολογικά πρότυπα” περιγράφει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η κ. Δεδέογλου.

“Στην περιοχή δραστηριοποιείται η διεθνής οργάνωση Conscious Impact, την οποία ίδρυσαν εθελοντές από τις ΗΠΑ. Η Conscious Impact έχει δημιουργήσει μια μοναδική οικοκοινότητα, βασισμένη στην οικολογική συνείδηση και στο σεβασμό για το περιβάλλον” εξηγεί.

“Με αυτήν την οργάνωση, λοιπόν, μας έφερε σε επαφή η ελληνική εθελοντική δράση του Wheeling2help. Μια πρωτοβουλία δυο νέων ανθρώπων, του Ελπιδοφόρου Χρυσοβέργη και της Δώρας Μπίτση, που στόχο έχει να εμπνεύσει και να μυήσει τους ανθρώπους στον εθελοντισμό μέσω κοινωνικών δράσεων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό” αναφέρει η κ. Δεδέογλου και προσθέτει: “Η οργάνωση Conscious Impact παράγει με φυσικά υλικά, τούβλα ασφαλή από τον σεισμό, φιλικά προς το περιβάλλον και πιο οικονομικά από τα συμβατικά”.

   Πώς όμως μια μικρή ομάδα εθελοντών μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη και μάλιστα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα; “Το ότι ήταν λίγες οι μέρες δεν σημαίνει ότι ήταν μικρή η προσφορά” απαντά η κ. Δεδέογλου. “Ωστόσο, ακόμη και αν θεωρήσουμε μικρή την προσφορά, ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν μια οικογένεια την οποία βοηθήσαμε και πήγαμε ένα βήμα παρακάτω στην κατασκευή του σπιτιού της για να φύγουν από τις τσίγκινες κατασκευές” προσθέτει.

Οι προσωρινές κατασκευές στις οποίες μένουν όσοι δεν έχουν σπίτι είναι ακατάλληλες για ανθρώπους, όπως αναφέρει η κ. Δεδέογλου. Παρά τις δύσκολες συνθήκες όμως, κανείς τους δεν χάνει το χαμόγελο, την ευγένεια και την αξιοπρέπειά του. “Ζώντας εκεί για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίναμε κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Συμπορευτήκαμε στη δική τους διαδρομή για να χτίσουν τα σπίτια τους. Κουβαλήσαμε τούβλα και πέτρες, φορτώσαμε και ξεφορτώσαμε φορτηγά, κόψαμε μπαμπού για τη δημιουργία ενός νέου θερμοκηπίου, φυτέψαμε σπόρους, μαγειρέψαμε, καθαρίσαμε, κάναμε yoga και παίξαμε! Μάθαμε στα παιδιά του Νεπάλ, τα δικά μας τραγούδια κι εκείνα μας έμαθαν τα δικά τους. Και παρόλο που δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, μπορούσαμε να επικοινωνούμε” σημειώνει.

 “Μπήκαμε επίσης, σε σχολικές αίθουσες, στο πλαίσιο επίσκεψης και μαντέψτε: στην ερώτηση αν γνωρίζουν την Ελλάδα, οι περισσότεροι έφηβοι μαθητές απάντησαν καταφατικά!” λέει η κ. Δεδέογλου.

Ένα από τα μέρη, τα οποία επισκεφθήκαν οι εθελοντές, ήταν το ορφανοτροφείο της περιοχής, στου οποίου το χτίσιμο συνέβαλε η περσινή ελληνική αποστολή. Εκεί ζουν 19 παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους από τον σεισμό.

Τελικά, οι 12 μέρες ήταν πλούσιες σε εμπειρίες, όπως σημειώνει η κ. Δεδέογλου, και η διαδικασία αυτής της εθελοντικής προσφοράς ήταν μια πρόκληση που γέμισε “τις αποσκευές” της ψυχής και του νου της με εμπειρίες ζωής. “Ως εθελοντής δεν δίνεις μόνο. Παίρνεις, επίσης. Παίρνεις γνώση, νιώθεις χαρά αλλά κι ευγνωμοσύνη που έχεις τη δυνατότητα να προσφέρεις, να είσαι χρήσιμος” εξηγεί. Και στην ερώτηση τι θα κρατήσει για πάντα στη μνήμη, απαντά: “Τα μάτια τους, το καθαρό βλέμμα των ανθρώπων που γνώρισα”.

Πηγή: ΑΠΕ, Νικόλ Καζαντζίδου