Ντοκιμαντέρ στη Βρετανία παρουσιάζει την «κλοπή των Γλυπτών του Παρθενώνα»

Ένα νέο ντοκιμαντέρ προβάλλεται από σήμερα στους κινηματογράφους της Βρετανίας και της Ιρλανδίας και το θέμα που πραγματεύεται αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Ο Ντέιβιντ Γουίλκινσον ακουμπά ένα ζήτημα ταμπού για τους Βρετανούς και τους Ιρλανδούς που δεν είναι άλλο από τα Γλυπτά του Παρθενώνα, την αρπαγή τους από τη χώρα μας και τη συζήτηση για πιθανή επιστροφή τους, που τα τελευταία χρόνια βρίσκει πολύ περισσότερους υποστηρικτές συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν.

Το The Marbles παίρνει ξεκάθαρα θέση και μιλά για αρπαγή των Γλυπτών, αλλά ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του Guardian για το ντοκιμαντέρ του Γουίλκινσον και ο τρόπος με τον οποίο το παρουσιάζει ο συντάκτης Πίτερ Μπράντσοου.

«Λεηλασία»

«Σε ένα πολύ προσωπικό και στοχαστικό ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γουίλκινσον αναβιώνει το μεγάλο ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, που αποτελεί ένα θέμα το οποίο απασχολεί τόσο την Ελλάδα όσο και τη Βρετανία. Για περισσότερα από 200 χρόνια, το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο εκθέτει με υπερηφάνεια τα Γλυπτά, αν και σταδιακά συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για κλεμμένη περιουσία.

Ο Λόρδος Έλγιν ουσιαστικά λεηλάτησε αυτά τα αντικείμενα και η υποτιθέμενη αγορά τους δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ως δωροδοκία, ειδικά δεδομένου ότι το έγγραφο άδειας ή «φιρμάνι» από την τότε κυρίαρχη Οθωμανική Αυτοκρατορία λείπει και υπάρχει μόνο σε εξαιρετικά ύποπτες μεταγραφές χειρογράφων.

Ο Κίρμερ και η απροθυμία να ανοίξει μέτωπο

Ωστόσο, κανένας Βρετανός πολιτικός δεν θέλει να εμπλακεί, δημιουργώντας έτσι την υποψία ότι αυτό θα σημαίνει μόνο προβλήματα. Είναι πολύ απίθανο ο Κιρ Σταρμερ να δώσει στους Δεξιούς αντιπάλους του ένα νέο όπλο στον πολιτισμικό πόλεμο.

Ο Γουίλκινσον περιγράφει με διασκεδαστικό τρόπο την αλαζονεία του Έλγιν και μας παρουσιάζει, επίσης, το νέο πλαίσιο της αποκατάστασης των μουσείων, όπου οι θεσμοί αποκαθιστούν αμφισβητούμενα αντικείμενα, ειδικά στη Σκωτία, η οποία πρωτοστατεί σε αυτό το κίνημα.

«Το Εδιμβούργο θα τα είχε ήδη επιστρέψει»

Ο ακτιβιστής και ηθοποιός Μπράιαν Κοξ λέει στον Γουίλκινσον ότι αν τα Γλυπτά είχαν καταλήξει στο Εδιμβούργο και όχι στο Λονδίνο, θα είχαν επιστρέψει στην Αθήνα εδώ και πολύ καιρό. Μπορεί να έχει δίκιο. Επιπλέον, υπάρχουν νέοι ευφάνταστοι τρόποι σκέψης: ψηφιακές και εικονικές αναπαραστάσεις των Γλυπτών και του πώς θα έμοιαζαν στην Ακρόπολη θα μπορούσαν θεωρητικά να τοποθετηθούν στο Βρετανικό Μουσείο.

Ο σκηνοθέτης είναι επίσης γενναιόδωρος και ανοιχτόμυαλος, επιτρέποντας την προβολή του φιλοβρετανικού επιχειρήματος: την άποψη ότι η μουσειακή κουλτούρα είναι διεθνής και ότι η μεταφορά των Γλυπτών στην Ελλάδα είναι οπισθοδρομική. Βέβαια, εδώ υπάρχει μια ερώτηση που δεν τίθεται ούτε απαντάται.

Δεδομένου ότι το αισθητικό στοιχείο είναι τόσο σημαντικό, ότι αυτά τα Γλυπτά αποτελούσαν μέρος ενός καλλιτεχνικού συνόλου εντός της Ακρόπολης, δεν είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι δεν θα επανατοποθετηθούν, αλλά απλώς θα τοποθετηθούν σε ένα άλλο μουσείο κοντά στην Ακρόπολη (το οποίο, παρεμπιπτόντως, χρεώνει 20 ευρώ για το εισιτήριο, σε αντίθεση με την ελεύθερη είσοδο στο Βρετανικό Μουσείο);