Πανεπιστημιακή Αστυνομία: Φάντασμα ή πραγματικότητα;

Στη 87η ΔΕΘ πριν από λίγες μέρες ειπώθηκε δια στόματος πρωθυπουργού πως «η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν καταργείται, αλλά ενισχύεται».

Δεν παρέλειψε επίσης να σχολιάσει ότι «οι Πρυτάνεις οφείλουν να είναι πιο συνεργάσιμοι» ασκώντας παράλληλα την κριτική του στις κεφαλές των ελληνικών πανεπιστημίων.

«Άλλωστε η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι πολύ καλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια και πρέπει οι Πρυτάνεις να είναι πιο συνεργάσιμοι ώστε να καταρτίσουν σχέδια για την ασφάλεια των πανεπιστημίων» συμπλήρωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Αυτές οι δηλώσεις θυμίζουν το κυβερνητικό αφήγημα πως η ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) είναι λειτουργική και χρήσιμη, καθώς πάνω από όλα λειτουργεί σαν εποπτικό όργανο της Αστυνομίας και παρεμβαίνει μόνο όποτε χρειάζεται.

Όμως έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε που πέρασε το νομοσχέδιο στη Βουλή για την ίδρυση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, αλλά δεν έχει εμφανίσει κανένα αποτέλεσμα ώστε να δικαιώσει τους πρωτοστάτες που την έκαναν απτή πραγματικότητα.

Το χρονοδιάγραμμα της ΟΠΠΙ

Ας θυμηθούμε τι συνέβη ώστε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.

Τον Φλεβάρη του 2021, ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος στο θέμα αυτό βρισκόταν σε αγαστή συνεργασία με την τότε υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως τόνιζε πόσο αναγκαία είναι η δημιουργία και παρουσία ενός τέτοιου σώματος στον πανεπιστημιακό χώρο, ώστε να αντιμετωπιστεί η παραβατικότητα στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα και στον περιβάλλοντα χώρο τους.

Θα ήταν ντυμένοι με ειδικές στολές και θα λάβουν ειδική εκπαίδευση.

Οι αντιδράσεις όπως όλοι θυμόμαστε από τον ακαδημαϊκό χώρο ήταν τεράστιες. Πολλές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις φοιτητών, ενώ και επιστολές ακαδημαϊκών έκαναν την εμφάνισή τους λέγοντας πως δε θα πρέπει να προχωρήσει αυτή η ενέργεια.

Εν τέλη η απόφαση “πέρασε” από το ΣτΕ και ανακοινώθηκαν πως 1000 και παραπάνω Ειδικοί Φρουροί θα περιφρουρούν αρχικά τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας όπως το ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΕΚΠΑ, ΕΜΠ κλπ.

Φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2022 ώστε να γίνει ορατή η παρουσία της ΟΠΠΙ και αν μη τι άλλο έγινε με επεισοδιακό τρόπο. Θυμόμαστε τις επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις με φοιτητές που αντιδρούσαν στο μέτρο. Μάλιστα χρειάστηκαν την συμβολή των ΜΑΤ για να αντιμετωπίσουν την οργή των σπουδαστών και γενικότερα όσων αντιτάχθηκαν στην εφαρμογή αστυνόμευσης εντός πανεπιστημιακού χώρου.

Λίγο καιρό αργότερα ο διάδοχος του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, δήλωσε πως οι Ειδικοί Φρουροί θα βοηθούν Αστυνομικά Τμήματα σε περιπολίες και άλλες αντίστοιχες ανάγκες που θα προκύπτουν.

Τι συμβαίνει στο ΑΠΘ

Σταδιακά η παρουσία των «πρασινοντυμένων αστυνομικών» άρχισε να γίνεται όλο και πιο σπάνια στο πανεπιστημιακό συγκρότημα του Αριστοτελείου και την θέση τους να παίρνουν τα ΜΑΤ, με πιο χαρακτηριστικό τη μόνιμη θέση τους στο Βιολογικό.

Ερχόμενοι σε επικοινωνία με φοιτητές του ΑΠΘ, επιβεβαίωσαν στην parallaxi την “εξαφάνιση” της ΟΠΠΙ καθώς και την πραγματικότητα που έζησαν και ζουν γύρω από το φάσμα της πανεπιστημιακής αστυνόμευσης.

Ο Δήμος, φοιτητής στο παιδαγωγικό αφηγείται: “Θυμάμαι όταν πρωτοήρθε η πανεπιστημιακή αστυνομία στο ΑΠΘ υπήρξαν πολλές συγκρούσεις. Υπήρχαν αρκετά επεισόδια βίας, πολλή αναταραχή και ένα κλίμα γενικότερης ανασφάλειας που δε χρειαζόμασταν εμείς οι φοιτητές.

Αρχικά τον πρώτο καιρό τους έβλεπα σε αρκετά μέρη στο πανεπιστήμιο να περπατούν κατά ομάδες. Εγώ μάλιστα που πάω συχνά στη λέσχη την κεντρική να φάω, τους έβλεπα πάντα εκεί στη στροφή για το ΑΧΕΠΑ από Εγνατία. Σήμερα δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τους βάλανε στα πανεπιστήμια από την στιγμή που δεν τους αξιοποίησαν ποτέ πραγματικά”.

“Έχω να τους δω πολύ καιρό. Ίσα ίσα πλέον βλέπω μόνο τα ΜΑΤ απέξω από το «στέκι του Βιολογικού».” Μάλιστα μια φορά μου ζήτησαν την ταυτότητά μου και να πω την αλήθεια δεν ένιωσα ωραία εκείνη τη στιγμή” ανέφερε η Λίνα, φοιτήτρια του Χημικού Τμήματος.

“Εντωμεταξύ κάποτε είχα πάει στο εργαστήριο της σχολής για μάθημα και θυμάμαι είχαν γίνει επεισόδια με φοιτητές και άτομα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, τα οποία χρειάστηκαν τη βοήθεια των ΜΑΤ για να σταματήσουν τον θόρυβο και την οργή των διαμαρτυρόμενων. Εμάς από μακριά μας φάνηκε σαν να μην είχαν λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση ώστε να ελέγχουν τέτοιες καταστάσεις.

Πώς αυτοί θα μπορούσαν να μας προστατέψουν λοιπόν από επιθέσεις παρανόμων στοιχείων, όπως ισχυριζόταν η κυβέρνηση; Ευτυχώς από ότι φαίνεται έφυγαν γιατί το πράγμα δε «τσουλούσε».”

Αξέχαστη μένει και η παραδοχή του τελευταίου παραιτηθέντα υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Νότη Μηταράκη, ο οποίος είχε μιλήσει για απορρόφηση των 1000 ανθρώπων που ανήκαν στις τάξεις της ΟΠΠΙ, πως θα ενσωματωθούν στις δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. και θα εξυπηρετούν τις ανάγκες της σαν Ειδικοί Φρουροί.

Αργότερα βέβαια προσπάθησε να αναδιπλώσει και μίλησε περί ανασχηματισμού στον επιχειρησιακό της τομέα, αλλά η ουσία είναι πως η παρουσία της κλιμακωτά έπαψε να υφίσταται.

Συμπερασματικά επανερχόμαστε στην πρώτη παράγραφο του κειμένου που αποτελεί και το τελευταίο δρώμενο στο κεφάλαιο «Πανεπιστημιακή Αστυνομία». Πώς γίνεται να μιλάμε για ενίσχυση της ΟΠΠΙ όταν αυτή δε φαίνεται καν να υφίσταται στην πραγματικότητα και να επιτελεί τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε; Ποια είναι η τόσο μεγάλη παρακαταθήκη που έχει αφήσει στο πέρασμα της από τα ΑΕΙ, και έχει ωθήσει τον πρωθυπουργό να κάνει δηλώσεις περί ενίσχυσης όταν οι ίδιοι οι πρυτάνεις δε συνεργάζονται επειδή δεν την επιθυμούν;