Συγκινούν τα λόγια με τα οποία αποχαιρετούν την 24χρονη Αναστασία οι οικείοι της

Μεγάλη θλίψη έχει προκαλέσει σε Ελλάδα και Κύπρο, η είδηση του θανάτου της 24χρονης Αναστασίας Αδαμίδου, από την Πάφο, ένα από τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. 

Μεταξύ των ανθρώπων που θρηνούν για τον χαμό του αγαπημένου τους προσώπου, βρίσκεται και ο σύντροφός της, Δημήτρης, ο οποίος αποχαιρετάει την άτυχη κοπέλα μέσω ανάρτησής του στο Facebook. Τα λόγια του μόνο συγκίνηση φέρνουν…

Ακολουθεί αυτούσια η ανάρτηση του:

«Όμορφη μου, αγάπη μου, κουτσακοτήρα μου (όπως σε φώναζα και γελούσες)

Ήδη μου έλειψες όσο δε φαντάζεσαι. Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα δίπλα μου γιατί ήσουν το στήριγμα μου, τα όνειρα μου, η ζωή μου. Σήμερα θα έπρεπε να ήμασταν μαζί όπως κάθε Σαββατοκύριακο από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα αλλά είμαι μόνος μου πλέον στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη που τόσο αγαπούσες ( ίσως την αγαπούσες και λίγο περισσότερο από εμένα ).

Ήρθα όπως κάθε Παρασκευή αλλά δεν είσαι εδώ. Λίγοι μήνες μέναμε μέχρι να γυρίσω από Αθήνα και να μείνουμε μαζί, να φέρω τα έπιπλα και να φτιάξουμε το σπίτι μας. Τον Σεπτέμβριο που έφευγα για Αθήνα έμοιαζε ακατόρθωτο αλλά με την αγάπη και τον έρωτα μας τα καταφέραμε και φτάσαμε ως εδώ, φτάσαμε σχεδόν στο καλοκαίρι που δε θα χρειαζόταν να αποχωριζόμαστε άλλο τις Δευτέρες και να συναντιόμαστε ξανά τις Παρασκευές, που με περίμενες στην πόρτα του σπιτιού σου να με πάρεις αγκαλιά ή εγώ στον σταθμό Λαρίσης να σε φιλήσω και να είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που ήρθε άλλο ένα Σαββατοκύριακο που θα σε είχε κοντά μου και θα σε άγγιζα. Δεν ξέρω τι να περιμένω πλέον με τόση ανυπομονησία γιατί οι δυο μας ήμασταν ένα και όλα τα όνειρα και τα σχέδια ήταν κοινά. Μακάρι να μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση σου σε ένα τραίνο που έπαιρνα να έρθω να σε δω, όπως το χθεσινό γιατί ήταν η σειρά μου αυτό το Σαββατοκύριακο να έρθω. Μακάρι να μην ήσουν μόνη και να ήμουν εκεί μαζί σου να σε προστάτευα όπως πάντα ή αν δε μπορούσα να ήμασταν και σε αυτό μαζί, γιατί είχαμε πει όλα μαζί θα τα καταφέρουμε.

Πήγαμε τόσα ταξίδια και στο σημαντικότερο δε με πήρες μαζί σου, με άφησες μόνο μου και δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό. Είχαμε τόσα όνειρα, που είχαμε πει ο ένας στον άλλον, είχαμε πει το για πάντα και έμεινα εγώ και για τους δυο μας, να μας αποδείξω ότι το εννοούσαμε απόλυτα και όταν σε ξαναδώ να σου πω ότι τα καταφέραμε, να σου επιστρέψω το φιλί που σου έδωσα και το σ’αγαπώ που σου είπα, όταν σε άφησα στο βαγόνι. Ελπίζω να σε έκανα χαρούμενη, γιατί από τη δική σου χαρά έπαιρνα και εγώ.

Το μόνο, που χαίρομαι, είναι ότι δε σου έκρυψα ποτέ πόσο σε αγαπάω και σε νοιάζομαι, κάτι που καταλάβαινες, όπως και εγώ για εσένα. Δεν έχω κοιμηθεί ήρεμος και σχεδόν καθόλου από τη Δευτέρα, το βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί, γιατί σε περιμένω και δεν έρχεσαι πλέον να σε πάρω αγκαλιά και να αποκοιμηθείς επάνω μου, όπως σου άρεσε, γιατί πάντα μου έλεγες ότι το να ξαπλώνεις έτσι ήταν όλη σου η ζωή. Μπορεί να μην στο έλεγα και εγώ εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν ξάπλωνες και σε φιλούσα στο μέτωπο αυτό εννοούσα.

Πάντα θα είσαι το κορίτσι μου, το χαμόγελο μου, τα όνειρα μου. Πάντα θα ανυπομονώ να σε δω, όπως κάθε καθημερινή, που περιμέναμε το Σαββατοκύριακο, απλά τώρα θα πρέπει να περιμένουμε λίγο περισσότερο. Ελπίζω να είσαι καλά, όπου και αν είσαι και κάποια στιγμή να έρθεις να μου το πεις, για να πάψω να ανησυχώ, γιατί πλέον δεν είναι στο χέρι μου να σε κάνω χαρούμενη και να σε προσέξω, όπως έκανα πάντα. Αντίο καρδιά μου. Σε φιλώ και σε περιμένω στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ, δική σου είναι όπως σου απαντούσα, όταν με ρωτούσες. Σ’αγαπάω για πάντα!»

Πηγή: philenews.com

Με ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα που μόνο συγκλονίζει, λέει το τελευταίο “αντίο” στην φοιτήτρία του ΑΠΘ,  ο καθηγητής της, Παντελής Κούρος.

“Αγαπητή Αναστασία, Δε θυμάμαι. Δε θυμάμαι κορίτσι μου αν σε επέπληξα κάποια φορά που άργησες στα εργαστήρια. Δε θυμάμαι αν σου φώναξα αν κάποια στιγμή δεν τήρησες τα κλινικά πρωτόκολλα.

Δε θυμάμαι τι βαθμό σου έβαλα στο μάθημα.

Δε θυμάμαι!

Το μόνο που θέλω να σου πω, αν και αργά, αν και ξέρω πως δε θα το ακούσεις, είναι συγνώμη.

Όχι για ό,σα ανέφερα παραπάνω, αυτά αν τα έκανα ορθώς τα έκανα, ακόμη κι αν σε στεναχώρησαν στιγμιαία.

Σου οφείλω ένα συγνώμη επειδή είμαι κομμάτι μιας γενιάς που τραγουδούσε “έχε το νού σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”, ένα στίχο που αμφιβάλλω αν άκουσες ποτέ δεδομένου του χάσματος των γενεών.

Ένα στίχο που όμως κι εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε πράξη.

Επειδή επιτρέψαμε στις κακές νοοτροπίες να περάσουν και να διαβάλλουν και τη δική μας γενιά.

Επειδή ενταχθήκαμε σ ένα σύστημα όπου το βύσμα κι ο ανάξιος επιπλέει σε σχέση με τον άξιο που όμως δεν τον ξέρουν οι “σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις” . Επειδή τα όνειρα και τα ιδανικά μας πήραν χρώμα και κρύφτηκαν πίσω από κομματικά, συντεχνιακά, ατομικά και δεν ξέρω τι άλλα συμφέροντα.

Επειδή σταματήσαμε να βλέπουμε που πάμε και πήγαμε εκεί που βλέπαμε.

Για όλα αυτά Αναστασία μου, συγνώμη. Κουράγιο στους δικούς σου, σήμερα κλαίω βουβά….συγγνώμη!”