«Τα πάντα έχουν χαθεί»: Ηλικιωμένοι από τη Λάρισα περιγράφουν τις δραματικές στιγμές

Πλημμύρες, κακοκαιρία Daniel, καταστροφές. Αυτές είναι ίσως, οι πιο συχνές λέξεις που έχουμε ακούσει σαν Έλληνες πολίτες τις τελευταίες μέρες.

Η άλλη, είναι σίγουρα η λέξη “Θεσσαλία”. Ο θεσσαλικός κάμπος τον φετινό Σεπτέμβρη δέχθηκε έναν υδάτινο όλεθρο δίχως προηγούμενο. Ή πιο σωστά ακόμα, δέχεται διότι πολλοί δρόμοι είναι ακόμα πλημμυρισμένοι από ένα πελώριο μείγμα λάσπης και νερού.

Το δράμα των κατοίκων από την περιοχή του Βόλου, της Καρδίτσας και στη Λάρισα είναι ανείπωτο. Ξέρεις τι είναι το σπίτι που έχτισες και έμενες μια ολόκληρη ζωή, να βρίσκεται βυθισμένο κάτω από το νερό, και ολόκληρες γειτονιές να θυμίζουν μια άλλη “χαμένη Ατλαντίδα”;

Για να γίνει δυνατό λοιπόν να αφουγκραστούμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μερικών από αυτούς τους ανθρώπους που ζουν τούτο τον εφιάλτη, ήρθαμε σε επαφή με κατοίκους που μένουν στη Λάρισα, οι οποίοι περιγράφουν στην parallaxi, τις συγκλονιστικές μαρτυρίες τους από τις δραματικές στιγμές που πέρασαν.

Είναι άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά στη ζωή τους αλλά ποτέ κάτι παρόμοιο σαν αυτό.

“Έτρεχαν άνθρωποι πάνω στο πανικό τους να ειδοποιήσουν γείτονές τους να φύγουν τρέχοντας”

Ο κ.Βαγγέλης, 88 ετών, που είναι κάτοικος της περιοχής μας εκτυλίσσει καρέ-καρέ τα δρώμενα που συνέβησαν, με μια σχετική δυσκολία λόγω της συγκινησιακής του φόρτισης.

“Η γειτονιά όλη έχει πλημμυρίσει. Όλη η ΔΕΥΑΛ (σ.σ ακριβώς δίπλα από τον Άγιο Θωμά Λάρισας). Είναι δίπλα στο Υδραγωγείο. Εμείς στη δικιά μας γειτονία, δεν είχαμε άμεση σχέση με την υπερχείλιση του Πηνειού ακόμα τότε, αλλά το όλο κακό συνέβη από πριν λόγω των φρεατίων.

Τα νερά που μας πλημμύρισαν ήρθαν γιατί δεν τα εμπόδισαν ούτε τα μισοτελειωμένα έργα στα φρεάτια, ούτε καν τα ολοκληρωμένα. Δε λειτούργησε ποτέ τίποτα.

Το απόγευμα της Παρασκευής ήδη φαινόντουσαν μικροποσότητες νερών στους δρόμους και ανησυχούσαμε με το τι θα γίνει διότι ξέραμε και τι είχε συμβεί σε άλλους νομούς τις προηγούμενες μέρες, ενώ επίσης οι βροχές της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ασταμάτητες. Ο περισσότερος κόσμος πάντως είχε παραμείνει στα σπίτια του, δεν είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την οικία του.

Το δικό μας σπίτι είναι μονοκατοικία και επειδή φοβόμασταν τι μπορεί να γίνει, πήραμε την απόφαση και φύγαμε από αυτό, λίγες ώρες πριν αλλάξει για τα καλά το σκηνικό της γειτονιάς. Είχαμε όμως συνεχή επικοινωνία με τους γείτονές μας. Κατά το διάστημα 01:00-05:00 όμως τα πάντα πλημμύρισαν με πολύ ορμητικά νερά.

Έτρεχαν άνθρωποι πάνω στο πανικό τους να ειδοποιήσουν γείτονές τους να φύγουν τρέχοντας από την περιοχή για να σωθούν.”

“Δεν μπορούμε να δούμε το σπίτι μας, το νερό είναι στα 3 μέτρα ύψος”

Η σύζυγός του κ. Βαγγέλη, η κ. Χρυσούλα στα 81 έτη της ζωής της, μας διηγείται το μετέπειτα της εφιαλτικής νύχτας.

“Την επόμενη μέρα καθώς πήγαμε να αντικρίσουμε από μακριά το σπίτι μας να δούμε την κατάσταση, πάθαμε σοκ από αυτό που είδαν τα μάτια μας. Θυμάμαι άκουγα ασταμάτητους αναθεματισμούς την επόμενη μέρα από ανθρώπους που έλεγαν όλη την ώρα ότι αυτές οι κακοτεχνίες του δήμου τα προκάλεσαν όλα.

Ένας κύριος από μακριά φώναζε ότι θα τους πάει όλους στα δικαστήρια (σ.σ τους υπεύθυνους των έργων) διότι τον «ανάγκαζαν» να φύγει από το σπίτι που είχε χτίσει μόνος του τόσα χρόνια.

5 λεπτά αργότερα ακούγαμε τα κλάματα του και τον σκύλο του να γαβγίζει καθώς και αυτός ήταν πολύ ανήσυχος.

Η κατάσταση συνεχίζει να είναι τραγική. Το σπίτι μας που περάσαμε να το δούμε από αρκετά μακριά είναι ακόμα θαμμένο κάτω από το λασπόνερο.

Βλέπουμε μόλις και μετά βίας τα κεραμίδια, καθώς η στάθμη είναι ακόμα στα 2,5-3 μέτρα. Τα πάντα έχουν χαθεί, δεν ξέρω τι θα γίνει και θα πως υποχωρήσει..

Είχε έρθει μηχάνημα χθες για να προσπαθήσει να μαζέψει νερό ώστε να ξεκινήσει σταδιακά η κάθοδός του ύψους της στάθμης του νερού, αλλά μάταια.

Συνεχώς έρχονται νερά από σπασμένα φρεάτια. Είναι ένας εφιάλτης δίχως τέλος. Τα πάντα επιπλέουν. Βλέπεις αντικείμενα σπιτιών να επιπλέουν στους πλημμυρισμένους δρόμους και δεν ξέρεις ποιο είναι και τι.

Ευτυχώς έχουμε συγγενείς μέσα στη Λάρισα και μένουμε σε αυτούς προσωρινά”.

“Κατά τη διάρκεια του ύπνου μου, άκουσα τα τζάμια από τους κάτω ορόφους να σπάνε από το νερό”

Η κ. Γεωργία η γειτόνισσά τους από απέναντι, 70 ετών, όπως μας εξηγεί έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία χάους και τρόμου που δε θέλει να ξαναζήσει ποτέ.

“Επειδή μένω στη μέση της πολυκατοικίας μου πίστευα ότι τα νερά δε θα φτάσουν πολύ ψηλά και έπεσα να κοιμηθώ το βράδυ της Παρασκευής. Κατά τη διάρκεια του ύπνου μου, άκουσα τα τζάμια από τους κάτω ορόφους να σπάνε καθώς το νερό είχε τέτοια δύναμη και ασκούσε τέτοια πίεση που «κατάπινε» ότι έβρισκε στο πέρασμά του.

Έπειτα φοβήθηκα πολύ και αποφάσισα να ανέβω στην ταράτσα. Το απόγευμα του Σαββάτου κατάφερε η πυροσβεστική να με διασώσει και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Τώρα αυτές τις μέρες μένουμε σε χώρους που μας έχουν πει οι αρχές. Άλλοι στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ της ομάδας της πόλης, άλλοι σε σχολεία. Μαζί μας κοιμούνται και πλημμυροπαθείς από την Καρδίτσα. Ελπίζω να βρεθεί σύντομα μια λύση γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα.”

“Δεν έχω αντικρίσει τέτοια σκηνικά ξανά στη ζωή μου. Βλέπω ανθρώπους σε κατάσταση σοκ!”

Η Ολυμπία, η οποία ντόπια και νέα καθώς είναι (25 ετών), είδε τον πόνο των συμπολιτών της και ένιωσε κατευθείαν πως δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη. Έγινε εθελόντρια για να προσπαθήσει να βάλει και εκείνη το δικό της λιθαράκι, ώστε οι πλημμυροπαθείς να λάβουν την αρμόζουσα φροντίδα.

“Στις δομές της Νεάπολης Λάρισας στις οποίες βρίσκομαι, την πρώτη μέρα είχαμε πολλές οικογένειες, αλλά αυτές έφυγαν γρήγορα γιατί βρήκαν αλλού να μείνουν. Τώρα μένουν κυρίως ηλικιωμένα άτομα που δεν έχουν ανθρώπους στην πόλη για να μείνουν.

Μάλιστα η πλειονότητα των ανθρώπων είναι από χωριά γύρω από τη Λάρισα που πλημμύρισαν και εκεί (όπως τα χωριά Σωτήριο και Αρμένιο) αλλά και από την Καρδίτσα.

Πέρα από την Πρόνοια που είναι υπεύθυνη για την οργάνωση της φιλοξενίας των πληγέντων, μας βοηθούσαν και άτομα της Πολιτικής Προστασίας ως το απόγευμα – βράδυ γιατί μετά έφευγαν. Οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων εξυπηρετούνται μέσα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο Λάρισας, και εμείς οι εθελοντές τους βοηθάμε και τους φροντίζουμε.

Δεν έχω αντικρίσει τέτοια σκηνικά ξανά στη ζωή μου. Βλέπω ανθρώπους σε κατάσταση σοκ!”