Θα το θυμάσαι; Όχι σαν θέμα στις πανελλήνιες, αλλά σαν απόηχο της ένδειάς μας…

Λέξεις: Αγγέλη Χαρίνη

Θυμάσαι την Αφγανή που ο σύζυγός της της είχε κόψει τα αυτιά και τη μύτη, επειδή ήθελε να τον εγκαταλείψει, θυμάσαι την Ελένη, θυμάσαι τη Γαρυφαλλιά, θυμάσαι την Καρολάιν, θυμάσαι…θυμάσαι… θυμάσαι;

Με αφορμή το πρόσφατο θέμα της Έκθεσης στις πανελλήνιες εξετάσεις, θυμόμαστε ξανά όλοι περιστατικά που σημάδεψαν τη μνήμη μας και στιγμάτισαν την κοινωνία. Περιστατικά έντονα φορτισμένα και απάνθρωπα που προκάλεσαν δυσφορία το διάστημα στο οποίο συνέβησαν. Δώσαμε κάποια σημασία στο εξώφυλλο των Times που παρουσίαζε το δράμα της Αφγανής, ζήσαμε βήμα βήμα την αποκάλυψη των ενεργειών του δολοφόνου της Καρολάιν, δακρύσαμε με την αναγγελία της δολοφονίας της Γαρυφαλλιάς και έπειτα ξαναγυρίσαμε στην ηρεμία της ζωής μας.

Και ακολούθησαν και άλλα περιστατικά, με πιο νέους ηλικιακά συζύγους ή συντρόφους και απάνθρωπα εγκλήματα. Σιγά σιγά καλλιεργήθηκαν ανησυχίες περί του θέματος και της συχνότητάς του, αλλά και πάλι κλείνουμε την τηλεόρασή μας και κάπως ξεχνιέται. Άνθρωποι του πνεύματος, οργανώσεις, σωματεία κλπ. ύψωσαν φωνή, γράφτηκαν λόγια από στιλπνή πένα, ακούστηκαν ηχηρά συνθήματα, μα και πάλι τα βήματα της εξέλιξης αργά, σχεδόν νωθρά.

200 και χρόνια μετά από τις πρώτες φεμινιστικές εκδηλώσεις υπεράσπισης των γυναικείων αξιών, δικαιωμάτων και της γυναικείας υπόστασης, φτάνουμε στο σήμερα, όπου φοβόμαστε να υπερασπιστούμε το αυτονόητο. Μας κουράζουν οι συζητήσεις και οι αναλύσεις περί των πεπραγμένων, κάνοντάς τα να φαίνονται πλέον συνηθισμένα στοιχεία της εποχής μας και όλοι με μια φράση στο στόμα «Σε τι κόσμο ζούμε;», συνεχίζουμε να σιωπούμε, να αρκούμαστε στη μετριότητα, να καταπιέζουμε τους εαυτούς μας, να απέχουμε από τα ουσιαστικά και να αλλοτριωνόμαστε.

Μέχρι να σε ξυπνήσουν τα ξημερώματα γυναικείες κραυγές από το απέναντι διαμέρισμα, μέχρι να σε ταρακουνήσουν οι ήχοι χτυπήματος σε ανθρώπινο σώμα και τα παρακάλια μιας ταλαιπωρημένης γυναικείας φωνής για βοήθεια. Και να κλείσεις το παράθυρο, η φωνή θα μείνει στο αυτί σου και το κάλεσμά της στη συνείδησή σου. Γιατί εσύ ήσουν εκεί αυτή τη φορά και ήταν στο χέρι σου να ανατρέψεις μια ακόμα εγκληματική και απάνθρωπη πράξη. Θα σωπάσουμε πάλι ρίχνοντας ιώδιο στις πληγές των γυναικών ή θα αποδείξουμε πως ο κόσμος αυτός έχει ελπίδες για ριζικές αλλαγές;

Δεν είναι μόνο θέμα ισότητας, δεν είναι μόνο θέμα γυναικών αντί ανδρών, είναι θέμα της ίδιας της αξίας του ανθρώπου, της παιδείας που έχει ο καθένας, της ανάγκης για εξέλιξη. Ο χρόνος τρέχει, οι άνθρωποι χάνονται, η Γη γερνάει και ο νους δε λέει να ξεκολλήσει από τα 200 χρόνια πίσω…

*H Αγγέλη Χαρίνη είναι εκπαιδευτικός.