Θύμα ομοφοβικών φασιστών γνωστός επιχειρηματίας της Ικαρίας

Το νομοσχέδιο της κυβέρνηση για τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία ΛΟΑΤΚΙ ατόμων μονοπωλεί την ειδησεογραφία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα.

Πολλές οι ενστάσεις, ο ομοφοβικός λόγος και η ρητορική μίσος για ένα θέμα που δεν θα επηρεάσει την ζωή κανενός, αντίθετα θα κάνει ευκολότερη των συνανθρώπων μας.

Μεταξύ όλων των άλλων που ακούγονται είναι πως οι ομοφυλόφιλοι θέλουν με το ζόρι να επιβάλλουν τις απόψεις τους και να πείσουν πως είναι θύματα διακρίσεων που διεκδικούν δικαιώματα παρ’όλο που είναι ελεύθεροι και απόλυτα αποδεκτοί από την κοινωνία. Σε αυτή την συγκυρία όμως έρχεται η καθημερινότητα να μας διαψεύσει.

Με τον Εύον Πλακίδα γνωριστήκαμε προ δεκαετίας. Σε όποιο σημείο της Ικαρίας και αν βρεθείς δεν υπάρχει περίπτωση να πεις το όνομα του και να μην τον γνωρίζουν.

Με καταγωγή από το νησί, γεννήθηκε στην Αυστραλία αλλά μεγάλωσε στην Ελλάδα. Καινοτόμος και επιτυχημένος επιχειρηματίας, δραστήριος στα κοινά, διετέλεσε πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού του, φροντίσει με όποιο μέσο τρόπο μπορεί για την προώθηση και ανάπτυξη της περιοχής όπου ζει τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ανοιχτά ομοφυλόφιλος από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησε τον ερωτικό του προσανατολισμό, δεν κρύφτηκε ποτέ έχοντας δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν, τον εκτιμούν και τον στηρίζουν σε αντίθεση με μια μικρή μειοψηφία που κατά καιρούς του δημιούργησε πολλά προβλήματα με λεκτικές ακόμα και σωματικές επιθέσεις που έκρυβαν εκτός από φθόνο κυρίως ομοφοβία και ρατσιστικό κίνητρο.

Σκέφτηκε αρκετές φορές να εγκαταλείψει την Ικαρία αλλά τον κράτησε η αγάπη για τον τόπο του, την φύση και το τοπίο σε αντίθεση με την μεγάλη πόλη, η επιχείρηση που με κόπο δημιούργησε και το πείσμα του να πάει κόντρα στο ρεύμα.

«Στο παρελθόν είχα προβλήματα με έναν γείτονα που με τον τότε σύντροφο μου μας έβριζε συνεχώς, φτάνοντας στο σημείο να μου επιτεθεί, να φτύνει και να παρενοχλεί. Κινήθηκα δικαστικά και δικαιώθηκα μιας και του επέβαλλαν ασφαλιστικά μέτρα.

Η Ικαρία παραμένει ένα νησί φιλόξενο και προοδευτικό αλλά η επιλογή μου να βάλω το Rainbow σήμα στην επιχείρηση μου και να ζώ ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος δεν άρεσε σε μια μικρή μερίδα φασιστών όπως τους λέω εγώ.

Δεν είναι εύκολο να δηλώνεις ΛΟΑΤΚΙ σε μια μικρή κοινωνία όσο προοδευτική και αν είναι. Επειδή είμαι πετυχημένος ως επιχειρηματίας και επειδή εμπλέχτηκα με τα κοινά ως εθελοντής κατάλαβα πως ξένιζε κάποιους αλλά εστίαζαν στην ομοφυλοφιλία μου πιστεύοντας πως αν με βρίσουν θα με μειώσουν.

Το πιο συχνό ήταν να ακούω… “άντε μωρέ ο Εύονον η πουστ@ρ@”.

Σε ένα νησί, μια μικρή κοινωνία του χωριού είναι πιο έντονη η λεκτική βία και περιφρόνηση ειδικά από τους φασίστες κάποιοι από τους οποίους καθόλου τυχαία ήταν μπλεγμένοι σε ακροδεξιές οργανώσεις.

Σε προσωπικές κουβέντες μου έχουν πει πολλές φορές πως χρησιμοποιούν φράσεις μειωτικές και την έκφραση “καλό παιδί, καλός επιχειρηματίας αλλά π@@στης”.

Πόσες φορές έχω ακούσει την φράση: “Μπανάνες, Μύκονος”.

Δεν θέλω να γενικεύσω, γιατί μου έχουν συμπαρασταθεί και άνθρωποι που δεν θα το φανταζόμουν από την αστυνομία μέχρι και τοπικοί πολιτικοί παράγοντες.

Αλλά μου έχουν καταστρέψει και υλικά της επιχείρησης, μαξιλάρια, ομπρέλες, μέχρι που άρχισα να φοβάμαι και για την σωματική μου ακεραιότητα. Τον Μάιο αγόρασα ένα βανάκι για να μπορώ να εξυπηρετούμε στην δουλειά μου.

Πριν από κάποιες ημέρες και ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό με ενημέρωσαν πως μου έσπασαν το αυτοκίνητο προκαλώντας μεγάλη ζημιά. Είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για ληστεία μιας και δεν πήραν κάτι αξίας και προσπάθησαν απλά να το βανδαλήσουν. Πρόκειται για έναν συνδυασμό ζήλιας, αντιζηλίας και ομοφοβίας από μια μικρή μερίδα Ικαριωτών.

Δεν θα τους ενοχλούσε κάποιος άλλος, τους ενοχλεί που είμαι εγώ και η καραμέλα είναι η λέξη πούστρα. Προσπαθώ να μην δώσω σημασία στην λεκτική βία και τις απειλές. Φέτος είναι όμως η πρώτη φορά που φοβήθηκα. Αλλά είπα στον εαυτό μου πως δεν θα επιτρέψω να με διώξουν από τον τόπο μου κάποιοι φασίστες.

Εφόσον μου αρέσει θα μείνω εδώ, δεν με εκφράζει η πόλη και ο τρόπος ζωής εκεί. Η ζωή των ΛΟΑΤΚΙ άσχετα με το τι νομίζουν οι περισσότεροι δεν είναι καθόλου εύκολη. Μιλάω με νέους που με εμπιστεύονται και είναι πολλές φορές πιεσμένοι, φοβισμένοι, κάνουν σκέψεις αρνητικές μέχρι και αυτοκτονίας.

Μεγάλη η συζήτηση για τους γάμους και την τεκνοθεσία οπότε τον τελευταίο καιρό καθόλου τυχαία έγινα και πάλι στόχος μιας και είμαι ο μοναδικός ανοιχτά ομοφυλόφιλος οπότε το πρώτο και το πιο εύκολο θύμα μίσους και ομοφοβίας για κάποιους.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν θα έρθουν στο καφέ μου για το λόγο του ότι είμαι γκέι. Είναι απόλυτα σεβαστό, δεν θέλω να έρθουν, να με αποδεχτούν θέλω όμως να μην με ενοχλούν και να με σέβονται όπως κάνω και εγώ το ίδιο.»

Την ίδια ώρα που τα τελευταία χρόνια ανοίγουν πολλά θέματα συμπερίληψης και δικαιωμάτων στην κοινωνία η οποία ευαισθητοποιείται σε έμφυλα ζητήματα, δεν είναι τυχαίο πως οι γυναικοκτονίες, η βία, η ομοφοβία οι λεκτικές επιθέσεις και ο σχολικός εκφοβισμός όχι απλά δεν έχουν σταματήσει αλλά ανά περιόδους αυξάνονται ανησυχητικά.

Μέχρι πρότινος εκτός από το ότι οι ΛΟΑΤΚΙ , ήταν οι άλλοι, οι αλλόκοτοι, ήταν και νομικά αόρατοι, ανύπαρκτοι με αποτέλεσμα να μην έχουν καν την ευκαιρία να διεκδικούν ισονομία σε βασικά ζητήματα που θα έπρεπε να μην μπαίνουν καν σε διαβούλευση αλλά να θεωρούνται δεδομένα.

Άλλωστε το άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος αναφέρει: Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

Και εδώ θα έπρεπε να σταματάει κάθε συζήτηση.