«Τι να σκέφτονται πραγματικά;» – Γονείς προβληματισμένοι για το τι συμβαίνει με τα παιδιά τους
Μια γενιά σε κρίση, με άγχη, νευρικότητα, αβεβαιότητα για το μέλλον και τη νεανική παραβατικότητα στα ύψη
1.353 συλλήψεις ανηλίκων για 1.201 υποθέσεις τον Σεπτέμβριο. Νούμερα που προκαλούν σοκ. Καθημερινά διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε για βίαια περιστατικά μεταξύ παιδιών που διαδραματίζονται μέσα και έξω από τα σχολεία.
Ανήλικοι που γίνονται μέλη συμμοριών και βγαίνουν στην παρανομία, συμμετέχοντας χωρίς θράσος σε ληστείες εις βάρος συνομηλίκων τους ή μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.
Οι Αρχές σημειώνουν ότι δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο μόνο αστυνομικό, αλλά κοινωνικό με προεκτάσεις σε όλη την Ευρώπη.
Οι νέοι και οι νέες δείχνουν να είναι σε κρίση. Άγχος, θλίψη, νευρικότητα, αγωνία και φόβος για το μέλλον.
Οι γονείς πολλές φορές ανήμποροι να κατανοήσουν τα συναισθήματα των παιδιών τους, τι τους προβληματίζει, τι τους ανησυχεί.
Τις περισσότερες φορές στα άρθρα που αφορούν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τους νέους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, φιλοξενούνται οι απόψεις ειδικών.
Σπάνια δίνεται ο λόγος στους πρωταγωνιστές, σε αυτούς που βιώνουν αυτές τις καταστάσεις καθημερινά, πίσω από τις κλειστές πόρτες κάθε σπιτιού.
Έτσι λοιπόν μιλήσαμε με γονείς που έχουν παιδιά σε ηλικίες από 13-16 ετών. Στις ηλικίες αυτές που τις τελευταίες ημέρες «πρωταγωνιστούν» στα ανησυχητικά περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μας κάνουν όλους να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει τελικά με αυτά τα παιδιά;
«Τι να σκέφτονται πραγματικά όταν τα βλέπεις κολλημένα σε μία οθόνη;»
Η Μαρία στα 40 της έχει μία κόρη 14 ετών. Ανησυχεί ιδιαίτερα για τα όσα διαβάζει, βλέπει και ακούει κατά καιρούς να συμβαίνουν μεταξύ κοριτσιών που έχουν την ίδια ηλικία με το παιδί της.
«Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την καραμέλα “έχω περάσει από την ηλικία της και τα ξέρω”. Κάθε γενιά είναι διαφορετική. Άλλα ερεθίσματα, άλλο περιβάλλον κοινωνικό και οικονομικό, διαφορετικές ανησυχίες.
Προβληματίζομαι πολύ. Προσπαθώ να είμαι κοντά στο παιδί μου, να συζητάω πράγματα που το απασχολούν, να το κάνω να με εμπιστευτεί ότι μπορεί να μου λέει τα πάντα.
Δεν ξέρω αν είναι αρκετό. Φαίνεται κάποιες φορές πιεσμένη. Τα μαθήματα, οι εξωσχολικές δραστηριότητες, ίσως κάποια προσωπικά της ζητήματα. Θέλει τον χρόνο της, το χώρο της. Προσπαθώ να της το παρέχω. Αλλά όταν πας να ανοίξεις κουβέντα για το πώς είναι και “πέφτεις” πάνω σε μία οθόνη κινητού και μια ξερή απάντηση “τίποτα”, πώς να το συνεχίσεις; Μετά κινδυνεύεις να γίνεις φορτική και να χάσεις κάθε δίαυλο επικοινωνίας που έχεις “χτίσει”. Την εμπιστεύομαι απόλυτα, αλλά δεν μπορώ να μην ανησυχώ…».
«Φοβόμαστε μήπως το “φορτώνουμε” και με τα δικά μας…»
Ο Χρήστος έχει έναν γιο στην ηλικία των 16 ετών. Δεν κρύβει ότι ο φόβος του είναι να μην επηρεαστεί ψυχολογικά το παιδί του από τυχόν εσωτερικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους ο ίδιος και η σύζυγός του, προσπαθώντας να χτίσει μια «ασπίδα» για εκείνον.
«Από τη πανδημία και μετά με πήρε από κάτω επαγγελματικά. Δεν έχω καταφέρει να ορθοποδήσω ακόμα. Όπως είναι φυσικό αυτό έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας στο σπίτι. Δημιουργείται ένα έξτρα άγχος που παλιότερα δεν υπήρχε.
Και μέσα σε όλα αυτά ένα παιδί που είναι στην εφηβεία. Που προσπαθείς να το προστατεύσεις, να του κρατήσεις τα μυαλά στο κεφάλι, να ισορροπήσεις το χρόνο του μεταξύ των υποχρεώσεών του, αλλά και της προσωπικής του ζωής.
Ξέρω ότι δεν μπορώ να τον βάλω σε μία γυάλα. Έχει τα δικά του άγχη, τους δικούς του προβληματισμούς και δε θέλω να τον “φορτώνω” και με τα δικά μας.
Προσπαθώ να είμαι στο πλευρό του. Έχω θορυβηθεί από αυτά που διαβάζω. Πολλές φορές τον έχω ρωτήσει εάν τυχόν έχει υποπέσει στην αντίληψή του κάποια περίεργη συμπεριφορά στο σχολείο.
Θέλω να πιστεύω ότι ξέρω τις παρέες του, με ποιους συναναστρέφεται. Αλλά έτσι όπως έχουμε γίνει δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για κανέναν».
«Οι… μανούλες του Facebook»
Η Ειρήνη έχει μία κόρη που είναι στα 15. Η ίδια εξομολογείται ότι αυτήν που τη φοβίζει περισσότερο είναι ο… άγνωστος κόσμος των social media και των επαφών που έχει το παιδί της σε αυτά.
«Έχει λογαριασμούς σε ότι social media υπάρχει και δεν υπάρχει. Τη βλέπω να ποζάρει, να στέλνει φωτογραφίες, να σκρολάρει με τις ώρες της, να τραβάει βίντεο τον εαυτό της, να δημοσιεύει στίχους από τραπ τραγούδια. Την ρωτάω γιατί το κάνει, τι ικανοποίηση της δίνει. “Γιατί το κάνουν όλες” μου απαντάει.
Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να γίνω παρεμβατική και να ζητήσω το κινητό της να δω με ποιους μιλάει, τι παρακολουθεί. Θέλω το παιδί να μου ανοιχτεί από μόνο του. Να μου πει εάν κάτι το προβληματίζει, το απασχολεί. Ξέρω ότι αν την ρωτήσω θα αποφύγει να μου απαντήσει ευθέως. Θα πει ένα “όλα καλά” για να με καθησυχάσει. Εγώ θα την πιστέψω. Είναι δυνατόν να μην πιστέψεις το παιδί σου; Εάν δεν το κάνεις θα σε θεωρήσει καχύποπτη. Θα αρχίσει τα “μην γίνεσαι και εσύ σαν τις άλλες”.
Όμως θέλοντας και μη γίνομαι σαν τις άλλες. Ντρέπομαι που το λέω. Αλλά πολλές φορές σε γκρουπ στο facebook συζητώ με άλλες μανάδες που έχουν κορίτσια στην ίδια ηλικία. Να μάθω τις απόψεις τους, το πώς τους συμπεριφέρονται, τι τους λένε, τι τους συμβουλεύουν.
Έχω μπει στον πειρασμό να ζητήσω να μάθω πληροφορίες για κάποιους λογαριασμούς social media που έχω δει ότι ακολουθεί η κόρη μου.
Δυστυχώς τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό σε οδηγούν σε αυτά τα μονοπάτια».
