Ινδαρές: «Μετράμε ήδη 450 μέρες όμηροι του ψεύδους»

Ο Δημήτρης Ινδαρές, με ανάρτηση του, σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις στο σκηνικό της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, εξαπολύοντας βολές στη κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για φαύλο κύκλο του διχασμού και της εχθροπάθειας.

Δείτε αναλυτικά την ανάρτηση του Δημήτρη Ινδαρέ:

Στην Αθήνα του Περικλή

Μετράμε ήδη 450 μέρες όμηροι του ψεύδους. Θυσία σ’ ένα αφήγημα ή παράδειγμα προς συνετισμό κάθε πολίτη που θα κάνει το “λάθος” να εγείρει απαιτήσεις υπευθυνότητας και σεβασμού του Συντάγματος από τους κρατικούς λειτουργούς; Η έκθεση στην οδύνη και τη βία του παραλόγου μάς προσφέρει όμως και το “προνόμιο” να παρακολουθούμε την υποκρισία της επικοινωνιακής διαχείρισης των πάντων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η απόσταση των κρατούντων από την πραγματικότητα μεγαλώνει. Κάτι τέτοιο στον τόπο μας συνιστά μοτίβο. Αυτό όμως που το κάνει επικίνδυνο είναι η οίηση και η αλαζονεία, που εντείνονται μαζί με τον φόβο για το άγνωστο μέλλον. Είναι η εμμονική προσπάθεια επιβολής του μονοπώλιου της αλήθειας, που ανακαλεί αναπόφευκτα μελανές σελίδες της ιστορίας. Η δαιμονοποίηση κάθε καλόπιστης κριτικής, ακόμη και της αμφιβολίας. Η ροπή στην απώθηση, δικαιολόγηση και σχετικοποίηση κάθε κακοποιητικής συμπεριφοράς. Εκπρόσωποι μιας κάποτε ανήσυχης γενιάς κάνουν τα εμβόλιά τους και λουφάζουν, όταν δεν υπερθεματίζουν ισοπεδωτικά, όπως ίσως έκαναν και από την προηγούμενη πολιτική τους σκοπιά, θεωρώντας πως εκείνοι ορίζουν το μέτρο των πραγμάτων.

Ενώ η δημοκρατία περνά βαθύτατη κρίση παντού, στην Ελλάδα για πολλούς όλα είναι ρόδινα. Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί η σπουδή ενταφιασμού της Μεταπολίτευσης, φορτώνοντας της “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”, από την καταχρηστική αυθεντία ειδημόνων και μη, την ώρα που θα περίμενε κανείς την υπόμνηση των λαμπρών ακαδημαϊκών και πολιτικών μορφών της περιόδου και του έργου τους αλλά και κάποια προσπάθεια αποκατάστασης της λειτουργίας και του κύρους των θεσμών, που έδωσαν την πιο αξιόλογη πολιτειακά περίοδο της νεότερης Ελλάδας. Αλλά πώς αλλιώς παρά έτσι μόνο θα μπορούσε να κατέβει ο πήχης των προσδοκιών και των απαιτήσεων των πολιτών στο μέτρο των μικρών ονομάτων.

Γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει η παρουσία κάποιων από το ετερόκλητο πλήθος που έσπευσε πριν έναν χρόνο να αποχαιρετήσει τον Περικλή Κοροβέση, αποκαλύπτοντας τη βαθιά επιθυμία να κλείσει άρον-άρον το πολύτιμο κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης. Ο ίδιος, με ενεργά πάντα τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά, είχε εκφράσει μόλις πριν λίγες εβδομάδες την απογοήτευσή του για την επιμονή της κρατικής αυθαιρεσίας σε καιρούς δημοκρατίας: “Όταν η βία εμφανίζεται ως νόμιμη, πρέπει να αντιτάξουν οι πολίτες τη νομιμότητα”. Είχε μάλιστα και για τη δική μας περίπτωση ένα σχόλιο: “Κανονικά έπρεπε να είχαμε κατασκηνώσει χιλιάδες έξω από το σπίτι του Ινδαρέ” (συνέντευξη στη Φωτεινή Λαμπρίδη, tvxs, 30/12/19).

Μπορεί λοιπόν κανείς να αντιληφθεί γιατί θα μας βγάλουν την ψυχή μέχρι τέλους – με τη συνδρομή μάλιστα και πρώην αριστερών και ετερόφωτων κεντρώων, που θέλουν να πείσουν τους εαυτούς τους για την άριστη ποιότητα του πολιτεύματος-, αφού είχαμε την “ατυχία” στη δική μας υπόθεση ν’ αποκαλυφθεί κραυγαλέα η αδίστακτη κατανάλωση του πολίτη ως παράπλευρης απώλειας στο όνομα μιας νέας μεγάλης αυταπάτης, που δε διστάζει σε κάθε αστοχία να ονομάσει τους πολίτες αντιπάλους. Γιατί η παραταξιακή παθολογία είναι κοινή όταν τα πράγματα εκτρέπονται στον φαύλο κύκλο του διχασμού και της εχθροπάθειας. Επιστρατεύει πάντα τα ίδια εργαλεία σε κάθε καμπή, εργαλειοποιώντας τη βία και το ψεύδος. Αλίμονο όμως όταν το κράτος παραδίδεται σε αυτή τη λογική.

Το 1994, στην επανέκδοση των «Ανθρωποφυλάκων», ο Κοροβέσης έγραφε πως «η ύψιστη επαναστατική αρετή σήμερα είναι να είσαι πολίτης. Και είναι ο πιο αποτελεσματικός φραγμός σε κάθε αυθαιρεσία». Για όσους συντονίζονται ειλικρινά με τα αιτήματα των καιρών για την κατάλυση του φόβου έναντι κάθε καταχρηστικής συμπεριφοράς, ο λόγος του παραμένει ζωντανός. Γιατί περιγράφει την ευθύνη κάθε ευσυνείδητου πολίτη όπως επίσης και κάθε λειτουργού, στην προάσπιση του περιεχομένου του πολιτεύματός μας.