Κάτι παιδιά που ζουν ακόμα σαν παιδιά …
Παρατηρώντας τους μαθητές που επιστρέφουν στα σπίτια τους σε μια ασυνήθιστη πια εικόνα.
Περπατώντας δυο μέρες στην απίστευτης ομορφιάς ιστορική, περίκλειστη από κάστρα, πόλη της Χίβα, στο Ουζμπεκιστάν, έπεσα κάμποσες φορές πάνω σε μαθητές σχολείου που επέστρεφαν σπίτια τους.
Με κάποια από τα παιδιά έπιασα κουβέντα, μάλιστα ζήτησαν να ποζάρουν στο φακό ή να φωτογραφηθούμε και παρέα. Τα παιδιά ήταν όλα ντυμένα με λευκά και μαύρα ρούχα, μη φανταστείς τίποτε εξεζητημένο. Καλοσιδερωμένα πουκάμισα, φούστες ή παντελόνια φροντισμένα, γιλέκα και λουστρίνια.
Την ίδια εικόνα συνάντησα την επομένη διασχίζοντας μια μεγάλη απόσταση μέχρι την Μπουχάρα. Σε χωριά συνεχόμενα, λίγο πριν την έρημο, όλα με φτωχικά σπίτια στη σειρά πάνω στο δημόσιο δρόμο, περπατούσαν τα πεζοδρόμια παρέες, ντυμένα με τον ίδιο τρόπο, στολή σχολείου, με μόνη οδηγία τα χρώματα. Το ίδιο προσεγμένα, σιδερωμένα στην πένα και ομοιόμορφα, στο μέτρο του δυνατού.
Κανένα από τα παιδιά που είδα και ήταν δεκάδες δεν είχε στα χέρια κινητό. Περπατούσαν παρέες μικρές το δρόμο της επιστροφής, γελώντας και παίζοντας. Κανένα δεν κοίταζε οθόνη. Επίσης έλειπε η εικόνα των έντονων αντιθέσεων που δημιουργούν οι θορυβώδεις μάρκες των ρούχων σε δρόμους ελληνικών και όχι μόνο πόλεων στις αντίστοιχες ηλικίες. Η αίσθηση τη μη απώλειας της αθωότητας εδώ μου έμοιαζε ως στοιχείο της ζωής των παιδιών.
Για κάποιους όλο αυτό θα φανεί παλιομοδίτικος ρομαντισμός, θα πει πώς αργά ή γρήγορα και αυτά τα παιδιά θα κολλήσουν το μικρόβιο του υπόλοιπου πλανήτη. Θα ζήσουν ακόμα και μέσα στη φτώχεια τους αυτό που ζουν οι συνομήλικοι τους στον υπόλοιπο κόσμο.
Όσο όμως κρατά η φάση που βρίσκονται στα σχολεία που πηγαίνουν, διότι υπάρχουν και πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία με αδιανόητα δίδακτρα και εδώ, η αληθινή ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας μοιάζει αξιοζήλευτη…
