Ζωντανό ή διαδικτυακό φλερτ; – Η νέα συσκευή «Ripple»

Σκεφτείτε ότι είστε σε ένα μπαρ. Βλέπετε κάποιον απέναντι  σας, που φαίνεται ελκυστικός. Αλλά σκέφτεται το ίδιο και για εσάς; Δεν θέλετε να τον κοιτάτε επίμονα για πολλή ώρα, οπότε γυρίζετε πίσω στο ποτό σας. Μην ανησυχείτε – τα ηλεκτρονικά πλοκάμια που είναι προσαρτημένα στους ώμους σας, σας δίνουν μια ώθηση, υποδεικνύοντας σας πως λαμβάνετε ανταπόκριση.

Meet Ripple: A tentacle-shaped wearable device for flirting via @QZ https://t.co/9IricP8OQq #love #fashion pic.twitter.com/FSbBXu5VBP

— Barnes Creative Studios (@BarnesCreative) April 9, 2017

Αυτή είναι μια νέα συσκευή που ονομάζεται «Ripple» και πήρε το όνομα της εξαιτίας της κυματιστής αίσθησης που προκαλείται από το ερεθισμένο βλέμμα του ξένου. Εξοπλισμένο με δύο κάμερες, συνδέει τεχνολογία όρασης υπολογιστή με αισθητήρες, για να ανιχνεύει πότε κάποιος σας κοιτάζει. (Δυστυχώς, δεν μπορεί, πραγματικά, να κάνει διάκριση μεταξύ των ματιών ενός θαυμαστή και κάποιου που σας προσέχει επειδή φοράτε πλοκάμια στο μπαρ). Οι δημιουργοί του «Ripple» το πρόβαλαν ως έναν τρόπο για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να φλερτάρουν από κοντά, όπως τον παλιό καλό καιρό.

Η δημιουργία του ξεκίνησε το 2017—πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία των «Tinder» και «Hinge», ψηφιακών εφαρμογών γνωριμιών. “Τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε να βγαίνουμε με ανθρώπους της καθημερινής μας ζωής και αρχίζαμε να συναντιόμασταν με ξένους από το διαδίκτυο, με τους αλγόριθμους να γνωρίζουν την κάθε μας κίνηση;”, ανέφερε ο Έλι Φίνκελ, ερευνητής ρομαντικών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Νορθουέστερν, στο Ιλινόι. “Τι θα σήμαινε για την τεχνολογία να μεσολαβεί στη ρομαντική σύνδεση; Θα μας έκανε όλους ανεπανόρθωτα ανίκανους να φλερτάρουμε μόνοι μας”;

like tentacles, this wearable device detects physical attraction by sending ripples up the user's backhttps://t.co/rOcFV2ITiQ pic.twitter.com/mhzZMPFZ3K

— designboom (@designboom) March 16, 2017

Το «Ripple» αποτελεί την συνέχεια μιας μακράς σειράς παρόμοιων υπηρεσιών που δημιουργήθηκαν για άτομα που είναι κουρασμένα και εξαρτημένα από τις εφαρμογές γνωριμιών. Υπάρχει το «pear ring», σχεδιασμένο να φοριέται όταν περπατάς στον δρόμο, σηματοδοτώντας  την «διαθεσιμότητά» σου. Κάποιες εφαρμογές γνωριμιών σχεδιάζονται, αντιφατικά, για να καταπολεμήσουν την κούραση από τις άλλες του είδους τους. Πάρτε για παράδειγμα την «Thursday», που διοργανώνει ημερίδες για τους ανθρώπους να γνωριστούν. Ή το «Strike», που σας ειδοποιεί όταν κάποιος που έχετε ταιριάξει είναι κοντά. Ή το «Happn», που σας εμφανίζει χρήστες που έχετε συναντήσει στον δρόμο και υπόσχεται να «χρησιμοποιήσει την τεχνολογία για να βελτιώσει την πραγματική ζωή, όχι να την αντικαταστήσει».

Pear Ring: The social experiment that wants to end dating appshttps://t.co/dFxx2fRrdl

— Interesting Engineering (@IntEngineering) April 23, 2024

Εάν η «πραγματική ζωή» σημαίνει να βρίσκεις την αγάπη face to face, και όχι μέσα από μια οθόνη, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους που θέλουν να επιστρέψουν σε αυτήν—ειδικά αν λάβουμε υπόψη πόσες εκπομπές και ταινίες περιλαμβάνουν «αδελφές ψυχές» που συνδέονται τυχαία. Πάνω από μια δεκαετία, μετά την έξαρση των εφαρμογών γνωριμιών, βλέπουμε την εμφάνιση μιας χαριτωμένης νοσταλγίας. Ίσως περισσότερο από ποτέ, οι singles σήμερα εξιδανικεύουν τον ρομαντισμό που δεν περιλαμβάνει το διαδίκτυο.

Οι ιστορίες αγάπης που έχουν γραφθεί, διαχρονικά, και έχουν προβληθεί σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση έχουν δημιουργήσει μία ποικιλία φαντασιώσεων, οι οποίες οδηγούν τους ανθρώπους που επιδιώκουν να ζήσουν το δικό τους love story, στο να ταυτίζονται με τους πρωταγωνιστές . Από την μία είναι καλό, καθώς τους προτρέπουν να ακολουθήσουν τα χνάρια των αγαπημένων τους χαρακτήρων και να αναζητήσουν την αληθινή αγάπη. Αλλά από την άλλη, η πραγματική ζωή διαφέρει από αυτή της ταινίας. Αυτό πολλοί το γνωρίζουν και αρέσκονται στην διαδικτυακή επικοινωνία, χωρίς να επιδιώκουν κάτι «ζωντανό» και πιο άμεσο.

Οι άνθρωποι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αναζητήσουν την αγάπη, γύρω τους, καθώς δεν τολμούν να πάρουν το ρίσκο της απόρριψης. Πιστεύουν πως οι ονειρικές σχέσεις είναι μια ουτοπία και αδυνατούν να τις επιδιώξουν.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, οι άνθρωποι δύσκολα παίρνουν το θάρρος να συνομιλήσουν με κάποιον άλλον που τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πριν την Βιομηχανική Επανάσταση, οι οικογένειες αποφασίζανε με ποιο άτομο θα παντρευτεί το παιδί τους, και μέσω προξενιού γινόντουσαν οι γάμοι. Σταδιακά, όσο περνούσαν τα χρόνια, οι στενοί οικογενειακοί κύκλοι διευρυνόντουσαν και οι φορείς κοινωνικοποίησης, όπως ο χώρος εργασίας και το σχολείο, άνοιξαν νέες διόδους σύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων, δίνοντας τέλος σε παραδώσεις αιώνων. Όμως, η αδυναμία της ερωτικής προσέγγισης αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα.

Οι εφαρμογές γνωριμιών δημιουργήθηκαν για να ανατρέψουν αυτήν την αδυναμία. Φέρανε νέες πρακτικές προσέγγισης, αλλά μέσω αυτών χάθηκε η μαγεία της ζωντανής επικοινωνίας. Παρά τα ταμπού που χαρακτηρίζουν αυτές τις εφαρμογές, ειδικότερα από ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, έχουν προκύψει πολλές επιτυχημένες σχέσεις και αποτελούν τον πιο συνηθισμένο τρόπο για φλερτ στην Αμερική.

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν διακηρύξει εδώ και λίγο καιρό ότι οι νέοι απομακρύνονται από τις διαδικτυακές γνωριμίες —αλλά δεν είναι σαφές σε ποιο βαθμό αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Μια σχετική μελέτη διαπίστωσε ότι το 79% των φοιτητών κολεγίου δεν χρησιμοποιούν τακτικά εφαρμογές γνωριμιών. Αυτό είναι λογικό, καθώς οι φοιτητές συναναστρέφονται με συνομηλίκους τους στην πανεπιστημιούπολη. Είτε χρησιμοποιούν τις εφαρμογές είτε όχι, αυτές δεν έχουν «πεθάνει» ακόμα—και σίγουρα όχι για τους νέους. Το 2023, το 60% των 75 εκατομμυρίων μηνιαίων ενεργών χρηστών του Tinder ήταν κάτω των 35 ετών.

Σε μια έρευνα του 2022 , σχεδόν το 80% των ερωτηθέντων ηλικίας 18 έως 54 ετών ανέφεραν ότι αισθάνονται συναισθηματική εξάντληση ή κόπωση όταν αναζητούν ταίρι μέσω διαδικτύου. Ειδικά τους πιο συναισθηματικούς, τους εξιτάρει η ιδέα να ζήσουν μια ιστορία αγάπης, που να περιλαμβάνει μια τυχαία δια ζώσης γνωριμία.

Τα χρόνια της πανδημίας ώθησαν πολλή μεγάλη μερίδα ατόμων να κάνουν εγγραφή σε μια εφαρμογή γνωριμιών. Η έλλειψη επικοινωνίας, η ανάγκη αναζήτησης συντρόφου, αλλά και σεξουαλικής συνεύρεσης, συνέστησαν μονόδρομο προς αυτές για μια νέα γνωριμία. Παρόλο που οι εφαρμογές αποτέλεσαν δίοδο επικοινωνίας, προκάλεσαν νέα είδη εθισμού, όπως το διαδικτυακό σεξ και ελλείψεις αυτοπεποίθησης και άλλων κοινωνικών δεξιοτήτων.

Εξάλλου κρύβουν και αρκετούς κινδύνους. Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι κάποιος πήγε να συναντήσει ένα πρόσωπο από το ίντερνετ και συνάντησε άλλο; Ή ακόμα χειρότερα, ο άνθρωπος που συνάντησε αποδείχθηκε επικίνδυνος ή ακόμα και «ψυχάκιας»; Αλλά και πάλι το να πάρει κανείς το ρίσκο της συνάντησης με το «διαδικτυακό ταίρι», υπερτερεί της ζωντανής εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Θα λέγαμε ότι στη σημερινή κοινωνία το φλερτ έχει ενοχοποιηθεί και παρεξηγηθεί. Αυτός ο «παλιομοδίτικος» τρόπος εκδήλωσης συναισθημάτων κατακρίνεται από πολλούς, κι όχι αδίκως. Όσοι βγαίνουν δεν έχουν πάντα την πρόθεση να βρουν το έτερο ήμισυ τους ή να περάσουν ένα βράδυ με τον πρώτο «τυχόντα» που θα τους προσελκύσει. Σε αντίθεση με τις εφαρμογές γνωριμιών, που οι περισσότεροι χρήστες επιδιώκουν πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, στις δια ζώσης συναντήσεις είναι δύσκολο να υπάρξει αμοιβαία χημεία, αλλά όχι ακατόρθωτο. Συνεπώς, το νόημα είναι όταν πάρει κανείς το ρίσκο να είναι προετοιμασμένος για οποιαδήποτε αντίδραση.

Συγκλίνοντας, οι πιέσεις της κοινωνίας (φίλων και συγγενών) «κομπλάρουν» τον νέο και τον αποτρέπουν να «ανοιχτεί» στο άτομο που τον ενδιαφέρει. Θέλοντας να αποδείξει ότι είναι ικανός να βρει ένα ταίρι, κάνει βιαστικές κινήσεις και καταφεύγει στην εύκολη λύση των διαδικτυακών γνωριμιών, αγνοώντας τα «θέλω» του, αλλά και τους κινδύνους που παραμονεύουν.

Πληροφορίες: theatlantic.com