Μια αληθινή ιστορία φιλίας και αγάπης

ΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ

Kάθε βδομάδα (με μικρές «απουσίες») θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου XριστίναςΦοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

 Μια αληθινή ιστορία φιλίας και αγάπης: αλλά οι φίλες της μαμάς μας δεν είναι αναγκαστικά και δικές μας φίλες

της Τ μου

Είχα μία φίλη (και λέω είχα γιατί η βλαμμένη μας άφησε και πήγε εις τόπον χλοερόν…) που ήταν η χαρά της ζωής. Χαιρόταν τα παιδιά της, τις φίλες της, μα πάνω απ’ όλα χαιρόταν τα Χριστούγεννα. Το σπίτι της μεταμορφωνόταν σε μαγαζί Χριστουγέννων, καλόγουστο και χαρούμενο και φορτωμένο.

Προσωπικά μεγαλώνοντας –ίσως κι από πάντα– δεν δίνω διάρα τσακιστή για τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα, εξάλλου, είναι για τα παιδιά. Μια φορά θυμάμαι είχα φωνάξει τους φίλους μου στις 40 Εκκλησιές –μετά το φαγοπότι με τους γονείς– και είχα χαλβά, ξηρούς καρπούς και την τράπουλα. Δεν μου αρέσουν τα χαρτιά. Έπαιξα για το αντέτι μισή ώρα και μετά πήγα και… κοιμήθηκα! Τι καζούρα έφαγα για χρόνια μόνο εγώ το ξέρω.

Μέχρι το 2006 ήμουν «σε σχέση». Όταν χώρισα, λοιπόν, ίσως η φίλη μου νόμισε ότι δεν έχω η καϋμένηπού να κάνω ρεβεγιόν (που δεν έκανα ούτως ή άλλως πουθενά) και εισήγαγε αποφασιστικά το έθιμο της παρουσίας μου στην αυστηρά οικογενειακή και προγραμματισμένη τους γιορτή. Η φίλη μου και ο άντρας της, η κόρη της και ο γιος της με τους συντρόφους τους και οι δύο εγγονούλες όταν έφτασαν και αυτές με τη σειρά τους. Ανταλλάσσαμε δώρα όχι οι γνωστές τσιγκουνιές ένα ο καθένας, αλλά ο καθένας από ένα για όλους!!! (δεν είχε έρθει η κρίση ακόμη). Και φαγητό εξαιρετικό και φωτογραφίες και ταινίες και ωραίες μουσικές και τον θείο των μικρών Άη Βασίλη να έρχεται στην ώρα του και πλάκες, πολλές πλάκες.

Η μεγαλύτερη πλάκα ήταν ότι σκεφτόμασταν τι θα λένε τα κοριτσάκια όταν με το καλό εμείς αναχωρήσουμε βλέποντας τις φωτογραφίες: «ποια είναι αυτή η κυρία και πώς είναι συγγενής μας;»

Το 2012 ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη φίλη μου, κι εγώ ήμουν με μία τρύπα στη θέση της καρδιάς. Όχι για το ρεβεγιόν, αλλά για τις συνενοχές, τις πλάκες, τις πολύτιμες συμβουλές της, τα έξοχα δώρα της, τα φοβερά της γενέθλια,την αγάπη μας.

Η κόρη της φίλης μου είναι ένα σεβαστικό παιδί με αρχές και καλούς τρόπους. Την ξέρω από μωρό, της έκανα μαθήματα φλογέρας και έχουμε μία τρυφερή σχέση. Ο άντρας της είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που όλους μας ανέχεται και όλους μας αγαπάει (εκείνος ξέρει πώς). Με καλούν, λοιπόν, για ρεβεγιόν στο σπίτι τους με τη γνωστή σύνθεση πλην της φίλης μου. Ελλείψειόμως της φίλης μου ήταν το πιο άχαρο ρεβεγιόν που πέρασα. Το φαγητό καλό, η διακόσμηση φυσικά ούτε κατά προσέγγισιν σαν της φίλης μου και μπόλικη αμηχανία.

Η πρόσκληση επαναλήφθηκε άλλη μία φορά με τα ίδια αποτελέσματα. Την τρίτη χρονιά ήμουν έτοιμη να αρνηθώ ευγενικά όταν η σεβαστική κόρη μου τηλεφωνεί και με ρωτάει διακριτικά εάν θα με πείραζε να πάνε με τους φίλους τους κ.λπ. κ.λπ. Το τι γέλια κάναμε όταν της εξομολογήθηκα ότι κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα…

Αγάπη δεν σημαίνει να φορτώνεσαι τις αγαπημένες φίλες της μαμάς σου καλά και σώνει. Σημαίνει να αφήνεις χώρο να πενθήσει ο καθένας τους κεκοιμημένους του.Λοιπόν, η ζωή αλλιώς, η ζωή χωρίς τη φίλη μου.