Μίμης Φωτόπουλος: Η δύσκολη ζωή του «μάγκα» του ελληνικού κινηματογράφου
Σαν σήμερα, 29 Οκτωβρίου, πεθαίνει το 1986 στην Αθήνα ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός, Μίμης Φωτόπουλος.
Σαν σήμερα, 29 Οκτωβρίου, πεθαίνει το 1986 στην Αθήνα ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός, Μίμης Φωτόπουλος. Ήταν 73 ετών.
Ο Μίμης Φωτόπουλος γεννήθηκε το 1913 στη Ζατούνα Αρκαδίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς έμεινε σε μικρή ηλικία ορφανός από πατέρα…
«Γεννήθηκα ανήμερα Κυριακής των Βαΐων, σημαδιακή μέρα στη Ζάτουνα, χωριό που έγινε γνωστό όχι από μένα φυσικά, αλλά από τον Μίκη Θεοδωράκη που τον εξόρισε εκεί η εφταετία…» αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Το ποτάμι της ζωής μου».
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Για περίπου δύο χρόνια σπούδαζε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά τελικά την παράτησε, και επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο που τον οδηγούσε στην Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου (σημερινό Εθνικό Θέατρο).
Στην ηλικία των 19 ετών έκανε το ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι, συμμετέχοντας στην θεατρική παράσταση «Λοκαντιέρα», του θιάσου Κουνελάκη.
Λόγω των πολιτικών του πιστεύω, συμμετείχε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και στην Εθνική Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής. Λόγω όμως και της συμμετοχής του στα Δεκεμβριανά – που του έκαψαν και το σπίτι στο οποίο έμενε με τον αδελφό του- συνελήφθη από τις βρετανικές μονάδες, ενώ έψαχνε για δουλειά στο Κολωνάκι, σε στέκια καλλιτεχνών. Μάλιστα, τον πρόδωσε ένας άνθρωπος του θεάτρου.
Έτσι, εξορίστηκε στο βρετανικό στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, στην Αίγυπτο. Μαζί του, ακόμη 5.000 Έλληνες αριστεροί και αντιφρονούντες.
Η δύσκολη καθημερινότητα στο στρατόπεδο της Αιγύπτου και… ο τρόπος «διαφυγής» του!
Στο στρατόπεδο της Ελ Νταμπά, οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Το πρωτόγνωρο και σκληρό για τους Έλληνες κλίμα της Αφρικής ταλαιπωρούσε τους εξόριστους. Την ημέρα η θερμοκρασία ήταν υψηλή, με αφόρητη ζέστη, ενώ το βράδυ έπεφτε κατακόρυφα. Ζούσαν μέσα σε συρματοπλέγματα, ενώ οι σκηνές ήταν λίγες και μικρές. Έτσι, αναγκαστικά κοιμόντουσαν πολλά άτομα σε κάθε σκηνή… Το φαγητό, λιγοστό.
Όμως ο Μίμης Φωτόπουλος, βρήκε ένα τρόπο «διαφυγής» από τις δύσκολες αυτές συνθήκες. Το «μικρόβιο» του ηθοποιού, έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Μαζί με μερικά άλλα άτομα, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν ένας ιδιοκτήτης θεάτρου στην Ελλάδα, ένας υποβολέας και ένας ηθοποιός, δημιουργούσαν μικρές θεατρικές παραστάσεις, με μοναδικό σκοπό την διασκέδαση των συγκρατούμενών τους.
Η αγωνία της οικογένειάς του στα χρόνια της εξορίας του, και η επιστροφή του στην Ελλάδα
Όλο το διάστημα που βρισκόταν εξόριστος στο στρατόπεδο Ελ Νταμπά, η οικογένειά του δεν είχε νέα του. Όταν δόθηκε η ευκαιρία στους κρατούμενος να γράψουν και να στείλουν μία επιστολή στους δικούς τους στην Ελλάδα, εκείνος έγραψε μία επιστολή στην μητέρα του, η οποία δεν έφτασε ποτέ στα χέρια της.
Στις 25 Μαρτίου του 1945 όμως, επέστρεψε στην πατρίδα του. Έτσι, είχε αίσιο τέλος αυτή η περιπέτειά του, την οποία όμως δεν θα ξεχνούσε ποτέ.
Μετά την εξορία
Αφού γύρισε στην Ελλάδα, δεν ξέχασε την τέχνη που τόσο αγαπούσε. Πρωταγωνίστησε σε περίπου 101 ταινίες, με πρώτη του την ταινία «Μαντάμ Σουσού» το 1948. Άλλες πολύ γνωστές ταινίες στις οποίες έλαβε μέρος, είναι εξής: «Προπαντός ψυχραμία», «Το σωφεράκι», «Κάλπικη Λύρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο Πατούχας» και άλλες. Μάλιστα, σκηνοθέτησε δύο εκ αυτών.
Επιπλέον, έπαιξε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Ανάμεσά τους, ο «Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ, οι «Αγριόπαπιες» του Ερρίκου Ίψεν και το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Η τελευταία του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι, ήταν το 1984, μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, στην επιθεώρηση «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο».
Δεν ήταν μόνο ηθοποιός…
Πέρα από τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε, στην περίοδο της Δικτατορίας, ασχολήθηκε και με την τέχνη της ζωγραφικής. Με την χρήση γραμματόσημων, ξεκίνησε να φτιάχνει πίνακες με την τεχνική του κολλάζ. Πραγματοποίησε δέκα εκθέσεις με τα έργα του και πούλησε μάλιστα πάνω από εκατό πίνακες! Όλα αυτά, ενώ η σύζυγός του βρισκόταν εξόριστη εκείνη την εποχή στο νησί της Γυάρου, και εκείνος είχε μείνει μόνος με τις δύο κόρες τους.
Ακόμη, διετέλεσε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του κινητού θεάτρου «Άρμα Θέσπιδος». Υπήρξε και μέλος του του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρασημοφορήθηκε από το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας με το Χρυσό Σταυρού του Γεωργίου Α’.
Δύο χρόνια λοιπόν μετά την τελευταία του εμφάνιση, πεθαίνει ξαφνικά το 1986, από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο.
