Οι ευθύνες των διεθνών ΜΜΕ στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη
Η εντύπωση που διαμορφώνεται από τα διεθνή Μέσα.
Διαβάζοντας αυτές τις μέρες το διεθνή Τύπο για τη δολοφονία από τις ισραηλινές δυνάμεις τόσων Παλαιστινίων που διαμαρτύρονταν ειρηνικά για τη συνεχιζόμενη κατοχή διαπίστωσα ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει από το 2009, όταν επισκέφτηκα την περιοχή, τότε που οι βόμβες φωσφόρου των Ισραηλινών θέριζαν τον άμαχο πληθυσμό.
Από το 2000, μετά την αποτυχία του Camp David, το παλαιστινιακό ζήτημα έγινε σταδιακά δευτερεύουσας σημασίας για τα main stream δυτικά ΜΜΕ κατ΄ αρχήν λόγω των στρατιωτικών επεμβάσεων σε Αφγανιστάν και Ιράκ, που μετατόπισαν το κέντρο βάρους του διεθνούς ενδιαφέροντος σ΄αυτές τις χώρες. Και δεύτερον, εξαιτίας των αλλεπάλληλων διπλωματικών αποτυχιών για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Η αδιαλλαξία του Ισραήλ και οι ενδοπαλαιστινιακές διενέξεις εύλογα προκάλεσαν κόπωση, απώλεια των διεθνών ερεισμάτων της PLO και εθισμό στην κοινή γνώμη. Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστοι πλέον, όπως σήμερα, θα διαδηλώσουν κατά της πολιτικής του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών. Διάχυτη είναι η πεποίθηση ότι χωρίς τη συναίνεση της Ουάσινγκτον, τίποτε δεν μπορεί ν΄ αλλάξει. Συνεπώς δεν μπορεί να επιτευχθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, καθότι η αμερικανική πολιτική υποστηρίζει και ταυτίζεται με εκείνη του Τελ Αβίβ.
Στην αφήγηση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης κυριαρχούν πλέον δύο στοιχεία: ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που σχετίζεται με την ασφάλεια των πολιτών απέναντι στις ασύμμετρες απειλές, και η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο θρησκείες, μεταξύ εβραίων και μουσουλμάνων. Στη μεταστροφή αυτή συντέλεσαν αφενός η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους που έδωσε το έναυσμα προκειμένου να αναπτυχθεί το δόγμα Bush για την τρομοκρατία της Al Qaeda και αφετέρου η κυριαρχία της Hamas, δηλαδή μιας θεοκρατικής οργάνωσης στη Λωρίδα της Γάζας.
Η παγκόσμια συγκυρία και το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου ουσιαστικά ευνοεί την ισραηλινή προπαγάνδα: ό,τι σηματοδοτεί για τους Αμερικανούς η Al Qaeda, είναι για τους Ισραηλινούς η Hamas. Αμφότερες θεωρούνται οργανώσεις ενός διεθνούς δικτύου μουσουλμάνων τρομοκρατών που έχουν στόχο το δυτικό πολιτισμό. Το Ισραήλ αναδεικνύεται σε προνομιακό συνομιλητή της Δύσης (ακόμη και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ). Η μετατόπιση της στερεοτυπικής προσέγγισης από τον αντισημιτισμό και τους «κακούς εβραίους» στον «μουσουλμανικό κίνδυνο» και την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών έχει ως συνέπεια την εξίσωση του θύτη με το θύμα.
Η εντύπωση, η εικόνα που τα διεθνή Μέσα διαμορφώνουν είναι ότι στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη η τρομοκρατία ασκείται και από τις δύο πλευρές: ισραηλινοί στρατιώτες δολοφονούν αθώα γυναικόπαιδα και Παλαιστίνιοι ρίχνουν ρουκέτες ή στέλνουν καμικάζι εναντίον αμάχων. Κι όμως η εικονική πραγματικότητα καμία δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ζουν εδώ και χρόνια κυριολεκτικά φυλακισμένοι σε μια λωρίδα γης ίση με την Θάσο. 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ζουν, ή καλύτερα επιβιώνουν χάρη στην ανθρωπιστική βοήθεια, αφού το Ισραήλ έχει επιβάλει το εμπάργκο.
Κι αυτό δεν το αναφέρουν στα ρεπορτάζ τους τα διεθνή Μέσα. Όπως δεν αναφέρουν το θέμα της κατοχής στην Παλαιστίνη. Η σύσταση ενός παλαιστινιακού κράτους ή η δημιουργία ενός ενιαίου κοσμικού κράτους και για τους δύο λαούς -άποψη με την οποία συμφωνώ- είναι θέμα μόνο συζητήσεων στρογγυλής τράπεζας και όχι διαβούλευσης στο διπλωματικό πεδίο.
Και αυτό είναι το χειρότερο.
