Οι ιστορίες των ανθρώπων της Νέας Υόρκης θα σε κάνουν να δακρύσεις
Οι πιο δυνατές ιστορίες ζωής σε ένα προφίλ στο Instagram.
Καθημερινά συναντάμε δεκάδες άτομα, που συνήθως δεν γνωρίζουμε. Άγνωστα πρόσωπα που απλώς ανταλλάσσουμε κλεφτές ματιές στο δρόμο. Το 99% των ανθρώπων αυτών είναι πιθανό να μην το συναντήσουμε ξανά ποτέ στη ζωή μας ή και να βρεθούμε να μην τους θυμόμαστε. Όμως όλοι κρύβουν μία ιστορία.
Άλλες φορές μπορεί να είναι καλή και ευχάριστη, όμως άλλες φορές μπορεί να είναι σκληρή. Πρόσφατα ανακάλυψα μία σελίδα στο Instagram, που εξερευνάει ακριβώς αυτό, την άγνωστη ζωή των κατοίκων της Νέας Υόρκης, των απλών καθημερινών ανθρώπων. Ο κάθε ένας έχει μία ιστορία και σ’ αυτή την σελίδα τους δίνεται η ευκαιρία να την διηγηθούν. Ο λόγος για το @humansofny
Όμως, πως ξεκίνησαν όλα;
Όλα ξεκίνησαν το 2010 όταν ο ιδρυτής Brandon Stanton έμεινε άνεργος και αποφάσισε να αξιοποιήσει την κάμερά του απαθανατίζοντας τυχαία άγνωστα πρόσωπα που συναντούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο Brandon δημοσίευε την εκάστοτε φωτογραφία αγνώστου στο blog του συνοδευόμενο από ένα πολύ μικρό κείμενο από την συζήτηση που είχε με το εκάστοτε πρόσωπο κατά την διάρκεια που το φωτογράφιζε.
Ο φωτογράφος, εξαιτίας της εξαιρετικά προσιττής και άνετης προσέγγισης που είχε στους περαστικούς, κατάφερνε με κάποιο τρόπο σε κάθε του συζήτηση μαζί τους, να τους “αποσπάει” τρομερά ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής τους, ακόμη και “μυστικά”. Αποτέλεσμα ήταν τα μικρά κείμενα – ιστορίες και τα πρόσωπα που τις συνόδευαν να αποκτούν ατόφιο, βαθύ ενδιαφέρον για το κοινό ακόμη και όντες άσημοι.
Το πρώτο βιβλίο του Stanton, με τίτλο επίσης Humans of New York, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2013. Εκδόθηκε από τον St. Martin’s Press και πούλησε 30.000 αντίτυπα μόνο σε προπαραγγελίες. Από τον Μάρτιο του 2015, το βιβλίο βρισκόταν στη λίστα των New York Times Best Seller για 31 εβδομάδες και ήταν το νούμερο ένα Best Seller για μια εβδομάδα το 2013 και ξανά το 2014.
Παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε μερικές από τις πιο πρόσφατες ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί στο @humansofny στο Instagram.
View this post on Instagram
«Κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν την έβαλαν στο στήθος μου, ήταν ζωντανή — αλλά έμοιαζε με κοκαλιάρικο ροζ βάτραχο. Ο μόνος τρόπος να την ταΐσω ήταν να της δίνω γάλα στο στόμα, όλη την ημέρα. Εκείνες τις πρώτες εβδομάδες κοιμόμουν τόσο λίγο που άρχισα να έχω παραισθήσεις: έβλεπα μωρά στο ταβάνι, μωρά στον τοίχο. Η δουλειά του συζύγου μου ήταν να βρει τι έχει, ενώ εγώ την κράτησα στη ζωή. Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν δύο σπάνιες γενετικές καταστάσεις. Ο σύζυγός μου το πέρασε πιο δύσκολα από εμένα. Η αισιοδοξία του φαινόταν σαν άρνηση. Αλλά τείνω να είμαι ένας μαγικός στοχαστής. Ίσως υπερβολικά κατά καιρούς. Λατρεύω την Disney World. Δούλευα στο Sesame Street. Σχεδιάζω κόμικς για να ζήσω και φτιάχνω παιδικά βιβλία. Έχω γράψει ακόμη και ένα γράμμα για μετά το θάνατό μου. Λέει: «Μην είσαι λυπημένος. Μας δίνεται αυτή η ζωή και συμβαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά μπορούμε να είμαστε με τις οικογένειές μας και να κοιτάμε τα δέντρα.» Έχω ακούσει ανθρώπους να ρωτούν: «Γιατί να φέρεις ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο;» Με την κλιματική αλλαγή και όλα αυτά. Θα επέλεγες να γεννηθείς; Η απάντησή μου είναι ναι. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της αποκάλυψης θα ήθελα να είμαι ζωντανός. Θα μπορούσα λοιπόν να έχω λίγα λεπτά ακόμα στο καταφύγιο, με την οικογένειά μου, βλέποντας στην τηλεόραση την ώρα που πέφτουν οι βολίδες από τον ουρανό. Ίσως είμαι περίεργη. Και ο άντρας μου είναι λίγο περίεργος. Οπότε είναι λογικό ότι τώρα έχουμε αυτό το παράξενο, μαγικό παιδί.
Η Ντάλια είναι 2,5 τώρα. Κάνουμε μικρούς περιπάτους, βλέπουμε την πόλη και κοιτάμε τα δέντρα. Η κατάστασή της δυσκολεύει τα πρωινά, οπότε έχουμε τριάντα λεπτά αγκαλιάς και κάθε φορά που χαμογελάει είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν πολλές επισκέψεις σε γιατρούς. Θεραπείες κάθε μέρα. Αλλά χόρευα όταν ήμουν μικρή, οπότε έχω συνηθίσει σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Όλα στη ζωή μου φαίνονται σαν να προοριζόμουν για αυτό το παιδί. Και είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα συμβεί. Όταν ρωτήσαμε τη θεραπεύτρια αν θα περπατούσε ποτέ, μας είπαν: «Γίνονται θαύματα.» Και έτσι έγινε, η Ντάλια περπατάει τώρα. Είμαι λοιπόν αισιόδοξη. Νομίζω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Νομίζω ότι μια μέρα θα ζήσει ανεξάρτητη. Είτε αυτό, είτε θα ζήσω για πάντα με τον καλύτερό μου φίλο».
View this post on Instagram
«Ήταν η πρώτη μου φορά σε αεροπλάνο. Ένα βαν με συνάντησε στο αεροδρόμιο και οδηγήσαμε 90 λεπτά. Στη συνέχεια στρίψαμε σε έναν χωματόδρομο και εκεί βρισκόταν το σχολείο. Ήταν όμορφα. Θα έπρεπε να ήταν—κόστιζε 20.000 δολάρια το χρόνο. Αυτά τα παιδιά είχαν φορητούς υπολογιστές και φορούσαν επώνυμα ρούχα. Είχαν πάρει αυτοκίνητα για τα δέκατα έκτα γενέθλιά τους. Όμως, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, πρόσεξα όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες. Εκείνη την πρώτη μέρα είδα τόσες πολλές μαμάδες και μπαμπάδες να βοηθούν τα παιδιά τους να κουβαλούν βαλίτσες, να τα αγκαλιάζουν αποχαιρετώντας. Εμένα τα πράγματά μου ήταν στριμωγμένα σε μια τσάντα. Και ήμουν ολομόναχη. Ήμουν αρκετά έξυπνη ώστε να μην πω σε κανέναν ότι ήμουν σε ανάδοχη φροντίδα. Αλλά ήταν προφανές ότι δεν ανήκα εκεί. Την πρώτη μου εβδομάδα έπρεπε να βρω δουλειά. Έτσι φρόντισα τα παιδιά της δασκάλας μου. Τα Σαββατοκύριακα θα υπήρχαν αυτά τα ταξίδια εκτός πανεπιστημιούπολης στο εμπορικό κέντρο ή στον κινηματογράφο. Αλλά το φορτηγό κόστιζε 15 $, οπότε σπάνια μπορούσα να αντέξω οικονομικά να πάω. Αυτό με ενοχλεί ακόμα και σήμερα. Με πολλούς τρόπους το σχολείο με έσωσε. Με βοήθησε να καλύψω τα εκπαιδευτικά μου κενά. Έμαθα να ιππεύω. Ήταν όμως και δύσκολο.
Αναγκάστηκα να αλλάξω δωμάτια τρεις φορές την πρώτη χρονιά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κορίτσι νταή: ξανθό, πραγματικά αδύνατο και δημοφιλές. Θα έλεγε τα πιο άσχημα πράγματα για μένα μέσα. Πώς ήμουν πολύ φτωχή για να πληρώσω το σχολείο. Πόσο φθηνά ήταν τα ρούχα μου. Ποτέ δεν ήξερα ότι ήταν φθηνά, μέχρι που έφτασα σε αυτό το σχολείο. Αλλά τα ρούχα μου ήταν όντως φτηνά. Έχω ακόμα μία από τις «τριμηνιαίες αναφορές» από τον πρωτοετή καθηγητή Αγγλικών μου, ο οποίος είχε γράψει: «Η Charell περνάει δύσκολα, αλλά έχει αρχίσει να προσαρμόζεται. Ο σκύλος την πλησίασε με στοργή.» Υπήρχε ένας σκύλος ονόματι Μπιλ που τριγυρνούσε ελεύθερα στην πανεπιστημιούπολη. Ήταν κάτι σαν ανεπίσημη μασκότ. Μου έδωσε χώρο. Νομίζω ότι μπορούσε να αισθανθεί τον τρόμο μου. Όποτε πλησίαζε, το σώμα μου τεντωνόταν. Η καρδιά μου θα άρχιζε να τρέμει. Πάντα φοβόμουν τα σκυλιά – από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι. Και πάντα ήξερα γιατί. Δεν ήταν ποτέ μυστήριο για μένα. Δεν ήταν μια κρυφή ανάμνηση, ή κάτι τέτοιο. Το θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες».
View this post on Instagram
«Οι καλύτερες αναμνήσεις μου από την παιδική ηλικία έχουν να κάνουν μαζί του. Μου άρεσε να είμαι μέρος του κόσμου του. Με πήγαινε σε όλα τα γειτονικά μαγαζιά και όλοι τον ήξεραν. Ίσως επειδή είναι 66». Αλλά και επειδή οι άνθρωποι απλώς λατρεύουν να είναι κοντά στον μπαμπά μου. Η ενέργειά του είναι μολυσματική. Όλα αυτά τα έχτισε μόνος του. Δεν πήγε ποτέ στο λύκειο. Δεν παρακολούθησε ποτέ business class. Απλώς λατρεύει τα λουλούδια. Θα πει σε όποιον θα ακούσει: «Μου αρέσει αυτή η δουλειά. Κάθε μέρα λατρεύω αυτή τη δουλειά.» Σκέφτομαι ότι απλώς υπέθεσα ότι θα μεγάλωνα με τον ίδιο τρόπο. Πάντα ήμουν η κόρη του Μπιλ. Μου αρέσει να παίρνω ρίσκα και να επικοινωνώ με ανθρώπους. Σκέφτηκα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Αλλά κάπου στην πορεία έχασα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω γιατί κάποια γυναίκα χάνει τον εαυτό της; Όταν είσαι μαμά, σύζυγος και γυναίκα επαγγελματίας, γιατί τόσο μεγάλο μέρος της ημέρας σου αφιερώνεται σε όλους τους άλλους; Δεν είχα επισκεφτεί καν τον μπαμπά μου στο μαγαζί του για πάνω από δέκα χρόνια. Τον έβλεπα στο σπίτι του τα Σαββατοκύριακα, αλλά είχα πάντα το παιδί μου μαζί μου. Ή τον άντρα μου. Έτσι, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να είμαι μόνο η «κόρη». Αλλά τον περασμένο Μάιο μου δόθηκε μια εργασία στο μεταπτυχιακό: μπορούσα να γράψω μια έκθεση για οποιονδήποτε κλάδο, γι’ αυτό επέλεξα λουλούδια.
Γιατί ήξερα ότι θα μου έδινε μια αφορμή να επισκεφτώ τον μπαμπά μου. Όταν ήρθα στο κατάστημα ήταν σε δύσκολη θέση. Είχε αναγκαστεί να αλλάξει τοποθεσία λόγω της πανδημίας. Αλλά είχε ήδη κάνει πολλούς φίλους. Τον επισκέφθηκα ακριβώς πριν από την Ημέρα της Μητέρας. Εκείνος προσπαθούσε να αποφασίσει πόσα λουλούδια θα παραγγείλει. Ήταν πολύ υψηλό στοίχημα. Χρειαζόταν πραγματικά την επιχείρηση. Ο πατέρας μου παίρνει αποφάσεις με την καρδιά του και ανησυχεί για τις λεπτομέρειες αργότερα. Ήταν πάντα έτσι και ποτέ δεν απέτυχε. Στο τρένο για το σπίτι είχα χαθεί στις σκέψεις μου. Ήταν η καλύτερη μέρα που είχα εδώ και πολύ καιρό. Το ότι ήμουν τόσο κοντά του με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι: κάποτε ήμουν κι εγώ έτσι. Και μπορώ να ξαναγίνω έτσι. Γιατί πάντα ήμουν η κόρη του Μπιλ».
Δείτε ΕΔΩ και άλλες ιστορίες.
