Τελικά πόσες ώρες πρέπει να δουλεύουμε; Αναζητώντας μία απάντηση που μπορεί να μην υπάρχει

Η τυπική 40ωρη εβδομάδα φαίνεται να είναι κανόνας, αλλά νέες έρευνες δείχνουν ότι οι ανάγκες των εργαζομένων διαφέρουν ανά χώρα, κουλτούρα και οικονομικό πλαίσιο. Από την Ευρώπη έως τις ΗΠΑ, η συζήτηση για τον «ιδανικό» χρόνο εργασίας αναδεικνύει ένα κρίσιμο ερώτημα: δουλεύουμε για να ζούμε ή ζούμε για να δουλεύουμε;

Οι επιστήμονες και οι επιχειρηματίες εξετάζουν πλέον σοβαρά αν η μείωση των ωρών μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα και την ποιότητα ζωής – ή αν η υπερεργασία παραμένει το μυστικό της επιτυχίας.

Τι λένε οι έρευνες;

Μια νέα έρευνα με στοιχεία για το εργατικό δυναμικό, που πραγματοποιήθηκε από τον Amory Gethin της Παγκόσμιας Τράπεζας και τον Emmanuel Saez του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, διαπιστώνει ότι ο απασχολούμενος ενήλικος πληθυσμός παγκοσμίως εργάζεται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα.

Ο αριθμός αυτός βέβαια επηρεάζεται από πολλές παραμέτρους.

Το φύλο, η ηλικία και τα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης επιδρούν στον αριθμό των ωρών που εργάζονται οι άνθρωποι.

Ωστόσο, η 40ωρη εβδομάδα εξακολουθεί να είναι τυπικά ο κανόνας.

Υπάρχει «ιδανικός» χρόνος εργασίας;

Ο χρόνος που εργάζονται πραγματικά οι άνθρωποι δεν είναι ο ίδιος με τον χρόνο που θα έπρεπε να εργάζονται, σύμφωνα με το The Economist.

Οι δουλειές, τα εισοδήματα και οι πολιτισμικές νόρμες ποικίλλουν τόσο πολύ που δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Σε μια πρόσφατη ερευνητική μελέτη των Gregor Jarosch, Laura Pilossoph και Anthony Swaminathan του Πανεπιστημίου Duke, ρωτήθηκαν εργαζόμενοι σε τρεις χώρες ποια μείωση (ή αύξηση) μισθού θα δέχονταν προκειμένου να προσαρμόσουν την εβδομάδα εργασίας τους.

Στη Γερμανία και τη Βρετανία, οι άνθρωποι θα ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν κάποια χρήματα σε αντάλλαγμα για περισσότερο ελεύθερο χρόνο: η βέλτιστη εβδομάδα εργασίας στη Γερμανία, για παράδειγμα, θα διαρκούσε 37 ώρες.

Αντίθετα, οι Αμερικανοί θα ήθελαν να εργάζονται περισσότερο και να κερδίζουν περισσότερα χρήματα.

Αυτό μπορεί να αποτελεί είτε σχόλιο για την επισφάλεια των οικονομικών των Αμερικανών είτε για την «αδυναμία» των Ευρωπαίων, γράφει το άρθρο.

Λιγότερες ώρες, μεγαλύτερη παραγωγικότητα

Ο Jarosch και οι συν-συγγραφείς του εκτιμούν ότι η μείωση των μισθών και της εβδομάδας εργασίας στη Γερμανία θα ήταν προς όφελος όλων, αρκεί να γίνει μια κρίσιμη παραδοχή: ότι οι λιγότερες ώρες εργασίας μπορούν επίσης να είναι ευεργετικές για τους εργοδότες.

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα.

Ο John Pencavel του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ ανέλυσε την παραγωγικότητα των βρετανών εργαζομένων σε εργοστάσια πολεμικού υλικού κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Διαπίστωσε ότι, πέραν του ορίου των 48 ωρών, η παραγωγικότητα για κάθε επιπλέον ώρα εργασίας άρχιζε να μειώνεται.

Πέραν των 63 ωρών, η επιπλέον εργασία δεν είχε καμία επίδραση στη συνολική παραγωγικότητα.

Το κόστος της δουλειάς

Πέρα από το ζήτημα της παραγωγικότητας των εργαζομένων, όμως, τίθεται και άλλοι παράγοντες.

Από τη μία, οι εργαζόμενοι συνεπάγονται σταθερά κόστη, όπως τα έξοδα υγειονομικής περίθαλψης.

Η κατανομή αυτών δαπανών σε περισσότερες ώρες εργασίας μπορεί να είναι καλύτερη από την πρόσληψη νέων, ενεργητικών υπαλλήλων με τα συναφή γενικά έξοδα, σύμφωνα με το The Economist.

Από την άλλη, τίθεται το ζήτημα της ασφάλειας. Ο κίνδυνος που ενέχει η κόπωση για την απόδοση μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες.

Μια μελέτη για τους παραϊατρικούς στο Μισισιπή, που διεξήχθη από τον Tanguy Brachet της συμβουλευτικής εταιρείας Charles River Associates και τους συν-συγγραφείς του, διαπίστωσε ότι η απόδοσή τους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μειωνόταν στο τέλος των μακρών βάρδιας, με θανατηφόρες συνέπειες.

Η εργασιακή «ηθική» της υπερ-εργασίας

Κάποιοι θεωρούν τις πολλές ώρες εργασίας ως ένδειξη σωστής εργασιακής ηθικής. Οι ολονύκτιες εργασίες μπορεί να είναι απαραίτητες για τις νεοσύστατες επιχειρήσεις.

Καθώς αγωνίζονται να ξεκινήσουν τις επιχειρήσεις τους, πολύς φόρτος εργασίας πέφτει σε λίγα άτομα.

Ωστόσο, πολλοί ιδρυτές θέλουν να διατηρήσουν υψηλά επίπεδα έντασης, ακόμη και καθώς οι επιχειρήσεις τους μεγαλώνουν.

Νωρίτερα φέτος, ο Sergey Brin φέρεται να είπε στις ομάδες που εργάζονται στα προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης της Google ότι η εβδομάδα 60 ωρών είναι το ιδανικό για την παραγωγικότητα.

Ο Narayana Murthy, ιδρυτής της Infosys, εκτιμά ότι η ευημερία στην Ινδία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με 70 και πλέον ώρες εργασίας την εβδομάδα.

Και στις καταξιωμένες εταιρείες, η επιπλέον εργασία είναι συνήθως ένας καλός τρόπος για να προχωρήσεις.

Ο Έλον Μασκ είπε κάποτε ότι κανείς δεν άλλαξε ποτέ τον κόσμο με 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα.

Ανάγκη για επαναπροσδιορισμό

Η εικόνα που προκύπτει από τις μελέτες δείχνει ότι η υπερεργασία, όσο βαθιά ριζωμένη κι αν παραμένει σε ορισμένες κουλτούρες, σπάνια λειτουργεί προς όφελος της παραγωγικότητας ή της ευημερίας.

Οι παρατεταμένες ώρες συχνά οδηγούν σε κόπωση και μειωμένη απόδοση, ενώ επιβαρύνουν την υγεία και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.

Γίνεται λοιπόν ολοένα πιο σαφές ότι η ισορροπία ανάμεσα στον χρόνο εργασίας και τον χρόνο ανάπαυσης αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για ένα υγιές και αποδοτικό εργασιακό περιβάλλον.

Η επαναξιολόγηση των ωραρίων δεν είναι απλώς μια τάση, αλλά μια αναγκαία προσαρμογή στις πραγματικές δυνατότητες και ανάγκες των ανθρώπων.

Πηγή: in.gr / Σιμόνη Σωτηρέλη Παπαδοπούλου