Όλα εκείνα που βλέπουμε αλλά μέχρι να σκάσουν τα αγνοούμε

Εικόνες και σκέψεις γύρω από την δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ.

Μυρτώ Τούλα
όλα-εκείνα-που-βλέπουμε-αλλά-μέχρι-να-σ-606661
Μυρτώ Τούλα

Εικόνες, Γιώργος Βόρδος, Έλληνας φωτογράφος που ζει στην Νέα Υόρκη τα τελευταία 8 χρόνια: 

”Η κατάσταση που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή δυστυχώς δεν είναι πρωτόγνωρη. Η αστυνομική βια εις βάρος της “μαύρης” κοινότητας ήταν και είναι αβάσταχτη. Άνθρωποι σκοτώνονται λόγω προκατάληψης και ρατσισμού το 2020.” 

Ο ιός του ρατσισμού είναι ο ισχυρότερος που καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. ”Δεν μπορώ να αναπνεύσω.” Μία φράση που θα μείνει στην ιστορία και θα ηχεί στα αυτιά μας όλο ένα και πιο δυνατά.

Η αναπνοή του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, σταμάτησε εκεί που ξεκίνησε η κατάχρηση εξουσίας. Τώρα πια η Μινέαπολη και όλη η Αμερική, φλέγεται, από συναισθήματα οργής, αγανάκτησης, διεκδίκηση δικαίου. Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω πως οι άνθρωποι αντιδρούμε στα άσχημα και βίαια μόνο όταν σκάσει μία τέτοια είδηση. 

Η εικόνα του αστυνομικού Ντέρεκ που πατάει με το γόνατο του τον λαιμό του Τζόρτζ Φλόιντ, έκανε τον γύρω του διαδικτύου σε μόλις λίγες ώρες. Μετέπειτα έγινε γνωστό ότι το θύμα πέθανε από την κακομεταχείριση της σύλληψης και ήταν πλέον δεδομένο ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Οι ΗΠΑ δηλαδή, θα βίωναν για ακόμη μία φορά διαδηλώσεις και βίαια επεισόδια εξαιτίας ασύμμετρης αστυνομικής βίας απέναντι σε Αφροαμερικανούς. Για άλλη μία φορά, η λευκή Αμερική του νόμου και της τάξης επέβαλε τους δικούς της κανόνες

Συστηματικός ρατσισμός ενάντια σε εκείνους. Έχουν χαθεί χιλιάδες, έχουν δικαστεί και αθωωθεί άπειροι και αυτή η ντροπιαστική κατάσταση παραμένει ως κυρίαρχη αντίληψη μιας χώρας.  ”Οι ζωές των μαύρων έχουν αξία” σύνθημα το οποίο κυριαρχεί και πονά από το 1960.

Ωστόσο, τώρα ξαφνικά όλοι παίρνουν θέση. Οι διαδηλωτές παλεύουν για εκείνα που δεν μπόρεσαν να ισχύσουν ποτέ, για τον Φλόιντ που δεν θα προλάβει να δει την κόρη του να μεγαλώνει, για να μην ξαναυπάρξει αυτή η απάνθρωπη κατάσταση. Η εθνοφρουρά βγαίνει στους δρόμους,  για να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές. Η οργή ξεχειλίζει, παρόμοια περιστατικά έρχονται στην μνήμη. Οι διαδηλωτές και οι πορείες κατά του ρατσισμού σε όλο τον κόσμο πληθαίνουν.

Στη ρημαγμένη Συρία διαδηλωτές φτιάχνουν γκράφιτι στη μνήμη του. Στην Ολλανδία και στην Γερμανία οι δρόμοι γεμίζουν από ανθρώπους κάθε ηλικίας οι οποίοι καταδικάζουν την αστυνομική βία. Ο Τραμπ, απειλεί να βγάλει τον στρατό στους δρόμους και πιέζει τους κυβερνήτες των Πολιτειών να δώσουν μια «σκληρή» απάντηση στους διαδηλωτές. Και ξαφνικά ο κοροναϊός παύει να είναι το επίκεντρο των ΜΜΕ. Αλλά στην πραγματικότητα γιατί πάντα θα αγνοούμε τέτοια φαινόμενα που συναντάμε καθημερινά και θα περιμένουμε να ξεχειλίσει το ποτήρι για να αντιδράσουμε;

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα