Πανδημία, αριθμοί, αλήθειες και ψέματα

Ακούω στα δελτία ειδήσεων και διαβάζω σε ρεπορτάζ ενημερωτικών ιστοσελίδων ότι και η Ελλάδα βαδίζει προς την αποκλιμάκωση των κρουσμάτων, για αυτό και θα αρθούν κάποια δυσβάστακτα μέτρα.

Αυτό υποστηρίζουν αρμόδιοι υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες που καλλιεργούν ένα κλίμα αν όχι εφησυχασμού, τουλάχιστον αισιοδοξίας.

Βρε, μήπως έχουν δίκιο;

Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση κατηγορείται ότι φωνασκεί, ότι δημιουργεί αδικαιολόγητο θόρυβο και σπέρνει τον φόβο στους πολίτες μόνον και μόνο για να κερδίσει μερικά ψηφουλάκια.

Ποιος αλήθεια λέει αλήθεια και ποιος ψέματα;

Για να δούμε λοιπόν τι λένε οι αριθμοί από το πλέον αρμόδιο κέντρο επεξεργασίας δεδομένων για τον covid-19, το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins.

Η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, έχει ξεπεράσει σε αριθμό θανάτων (πάνω από 2.000) ανά εκατομμύριο δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και εκείνες που ήταν σε χειρότερη κατάσταση στα πρώτα κύματα της πανδημίας. Μοναδική εξαίρεση η Βρετανία.

Ενώ δηλαδή με την εμφάνιση της μετάλλαξης Ο, παντού αυξήθηκε ο αριθμός των κρουσμάτων, αλλά δεν υπήρξε ανάλογη αύξηση των θανάτων, στη χώρα μας οι θάνατοι παραμένουν σε ψηλά επίπεδα.

Και ποιος ευθύνεται για αυτό;

Πρώτη υπόθεση εργασίας: οι ανεμβολίαστοι, ή μάλλον ο υψηλός αριθμός ανεμβολίαστων στην χώρα μας.

Ακούω, όμως, πάλι από κυβερνητικά χείλη ότι τελευταία συνωστίζονται στα κέντρα εμβολιασμού, ότι ο αριθμός τους έχει δραστικά μειωθεί. Άρα δεν πρέπει να φταίνε αυτοί οι άτιμοι οι ψεκασμένοι…

Δεύτερη υπόθεση εργασίας: στην Ελλάδα ήρθε με καθυστέρηση η Ο, για αυτό και οι θάνατοι προκαλούνται από την πιο επικίνδυνη μετάλλαξη Δ.

Ακούω, όμως, πάλι σε δηλώσεις υπουργών και καθηγητών ότι πλησιάζουμε στο τέλος της πανδημίας, άρα και της Ο.

Σκέφτομαι τότε ως μη ειδικός ότι ανεξάρτητα από την εκδοχή που θα υιοθετήσω (ότι είμαστε ακόμη στη Δ ή στο τέλος της πανδημίας με την Ο), τα δεδομένα δεν αλλάζουν και οι δείκτες θανάτου παραμένουν ψηλοί.

Απομένει μια τρίτη υπόθεση εργασίας, εκτός κι αν κάποιος, -α έχει να προτείνει κάτι ακόμη: στην Ελλάδα πεθαίνουν γιατί κάτι δεν πάει καλά με τη νοσηλεία των ασθενών από covid-19.

Και εδώ αρχίζουν τα «δύσκολα».

Το νοσηλευτικό προσωπικό κάνει άριστα τη δουλειά του. Μετά δύο χρόνια πανδημίας δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας, Ελληνίδα που δεν έχει ακούσει μια ιστορία για την αυταπάρνηση αυτών των ανθρώπων, των γιατρών και των νοσηλευτών, τους οποίους η Πολιτεία θα έπρεπε να είχε ήδη βραβεύσει και όχι να τους συκοφαντεί όταν διαμαρτύρονται. Υπάρχουν, όμως, τα μέσα για να αντιμετωπίσουν γιατροί και νοσηλευτές αυτές τις καταστάσεις στα Κέντρα Υγείας μέχρι τις ΜΕΘ; Μόλις χτες έμαθα ότι μια νεαρή φίλη, ένα υπέροχο χαμογελαστό κορίτσι που νόσησε και βρίσκεται διασωληνωμένη σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης μάλλον διέφυγε τον κίνδυνο από τον κορονοϊό, αλλά κινδυνεύει από τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις.

Υπάρχουν επαρκείς ΜΕΘ; Η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι αυτή που πρέπει να είναι; Ή ο κίνδυνος θανάτου αυξάνεται καθώς απομακρύνεσαι από τα αστικά κέντρα; Τα ερωτήματα αυτά είχαν τεθεί από την αρχή ακόμη της πανδημίας, αλλά δύο και πλέον χρόνια μετά εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα στην χώρα μας. Ή μάλλον η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχουν επαρκώς απαντηθεί. Ότι έκανε ότι μπορούσε και ότι οσονούπω πλησιάζει το τέλος της πανδημίας. Κι ας παραμένει ο αριθμός θανάτων στα ύψη. Αυτή, όμως, την «λεπτομέρεια» την θάβει.

Το δυστύχημα είναι ότι όποιος επισημαίνει αυτές τις «λεπτομέρειες», όποιος μιλά για εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, αυτομάτως κατηγορείται ότι δημιουργεί θόρυβο. Το δυστύχημα είναι ότι σε τούτη την χώρα μάθαμε, ή καλύτερα μας έμαθαν ο καθένας να αντιμετωπίζει μόνος του τα προβλήματα υγείας, όπως όλα τα άλλα, χωρίς να σκέφτεται το συλλογικό.

Το δυστύχημα είναι ότι η άποψη ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός γίνεται γεγονός και η αλήθεια, με τη βοήθεια των κυρίαρχων Μέσων, συσκοτίζεται ή αποσιωπάται.