Πέθανε σε ηλικία 74 ετών ο σπουδαίος πολεμικός ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ

Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 74 ετών, άφησε ο διάσημος Βρετανός πολεμικός ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ. Σύμφωνα με το BBC, πιθανή αιτία θανάτου του είναι το εγκεφαλικό.

Ο Φισκ εισήχθη στο νοσοκομείο Σεντ Βίνσεντς στο Δουβλίνο αφού ασθένησε στο σπίτι του την Παρασκευή και λίγο αργότερα πέθανε, σύμφωνα με την εφημερίδα Irish Times. Στη διάρκεια της δημοσιογραφικής του καριέρας, που ξεκίνησε τα χρόνια του 1970, ο Φισκ απέσπασε πολλά βραβεία για τις ανταποκρίσεις του από την Μέση Ανατολή.

Ωστόσο προκάλεσε έντονη αντιπαράθεση για την αιχμηρή κριτική του εις βάρος των ΗΠΑ και του Ισραήλ καθώς και εις βάρος της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης. Κάλυψε τους πολέμους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική για λογαριασμό βρετανικών εφημερίδων επί πάνω από πέντε δεκαετίες και η New York Times τον χαρακτήρισε το 2005 ίσως τον πιο διάσημο πολεμικό ανταποκριτή στη Βρετανία.

«Είναι δουλειά του δημοσιογράφου να είναι μάρτυρας της ιστορίας. Δεν βρισκόμαστε εδώ για να μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας. Είμαστε εδώ για να βρεθούμε όσο πιο κοντά μπορούμε, σε ένα κόσμο που δεν είναι τέλειος, στην αλήθεια και να την αποκαλύψουμε».

Γεννημένος στο Μέιντστοουν του Κεντ το 1946, ο Φισκ έλαβε αργότερα την ιρλανδική υπηκοότητα και είχε σπίτι στο Ντέιλκεϊ, έξω από την πρωτεύουσα Δουβλίνο. Ο Ιρλανδός πρόεδρος Μάικλ Ντ. Χίγκινς εξέφρασε χθες τη «βαθιά θλίψη» του για το θάνατο του Φισκ.

«Με το θάνατό του ο δημοσιογραφικός κόσμος και ο ενημερωτικός σχολιασμός για θέματα της Μέσης Ανατολής έχασε έναν από τους καλύτερους σχολιαστές του», αναφέρει σε ανακοίνωσή του.

Αφού ξεκίνησε την καριέρα του στην Sunday Express, ο Φισκ μετέβη στο Μπέλφαστ το 1972 για να καλύψει τις εκεί ταραχές ως ανταποκριτής στη Βόρεια Ιρλανδία της εφημερίδας Times.

Το 1976 έγινε ανταποκριτής της εφημερίδας στη Μέση Ανατολή. Με έδρα του την πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βηρυτό, κάλυψε τον εμφύλιο στη χώρα καθώς και την Ιρανική Επανάσταση το 1979, τον σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ.

Το 1989 παραιτήθηκε από την Times έπειτα από διαμάχη με τον ιδιοκτήτη της, τον Ρούπερτ Μέρντοχ και εντάχθηκε στο δημοσιογραφικό προσωπικό της Independent, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της καριέρας του.

Την περίοδο του 1990 πήρε συνέντευξη τρεις φορές από τον Οσάμα μπιν Λάντεν για λογαριασμό της συγκεκριμένης εφημερίδας. Τον περιέγραψε ως έναν «ντροπαλό άνδρα» ο οποίος «έμοιαζε απόλυτα με τον αντάρτη του θρύλου των μουτζαχεντίν».

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου που είχε ενορχηστρώσει ο μπιν Λάντεν, ο Φισκ, ο οποίος μιλούσε αραβικά, πέρασε τις επόμενες δύο δεκαετίες καλύποντας τις συγκρούσεις ανά την Μέση Ανατολή, περιλαμβανομένων εκείνων στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία.

Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης για τη γνώση και την μεγάλη εμπειρία του σχετικά με την περιοχή και συχνά απέρριπτε τους δημοσιογράφους, οι οποίοι κάθονταν στα γραφεία τους αντί να βρίσκονται στο πεδίο.

‘Ηταν ωστόσο εξίσου γνωστός για την κριτική του εις βάρος των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο «Ο Μεγάλος Πόλεμος για τον Πολιτισμό – Η κατάκτηση της Μέσης Ανατολής», είχε θέμα την ιστορία της περιοχής, αλλά και πολλές από τις συγκρούσεις, τις οποίες κάλυψε, και μέσα από τις σελίδες του ασκούσε κριτική εις βάρος της αμερικανικής, της βρετανικής και της ισραηλινής πολιτικής.

Ο Φισκ παντρεύτηκε την αμερικανίδα δημοσιογράφο Λάρα Μάρλοου το 1994, αλλά το ζευγάρι χώρισε το 2006. Δεν απέκτησαν παιδιά.

Η εμφάνιση στο ΦNΘ

Το Μάρτιο του 2020, ο Φισκ «βρέθηκε» μέσω zoom στην Ελλάδα με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ του Γιουνγκ Τσανγκ «This is not a Movie», ένα οδοιπορικό στην τεράστια καριέρα του δημοσιογράφου, στο οποίο ο Φισκ αναστοχάζεται μπροστά στην κάμερα ενός έμπειρου ντοκιμαντερίστα το παρελθόν του και τη μέθοδό του.

Όπως περιέγραφε ο κατάλογος του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πρόκειται για «μια ταινία που εξυμνεί την αξία της βιωματικής εμπειρίας στην αιώνια αναζήτηση της αλήθειας, ομολογουμένως απαραίτητη στην εποχή των fake news».

Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής έκαναν μια από τις πιο σημαντικές συζητήσεις που έγιναν στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: