Γιώργος Αρβανιτίδης: Το μέλλον της Θεσσαλονίκης – Ή εξωστρεφές ή σκοτεινό

Το γεγονός πως συχνά καλούμαστε να τοποθετηθούμε όλοι για τις δυνητικές  προοπτικές της πόλης σημαίνει δύο πράγματα: 

Πρώτο, ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η πόλη αυτή έχει δυνατότητες – αναξιοποίητες σε μεγάλο βαθμό  –   λόγω πολλών πλεονεκτημάτων που συγκεντρώνει και 

Δεύτερο, ότι για πολύ συγκεκριμένους λόγους δεν έχει καταφέρει ακόμη να τα αξιοποιήσει. Παραμένει μια διαρκής εκκρεμότητα και μια συζήτηση που τείνει να λάβει μεταφυσικά χαρακτηριστικά. 

Αυτή η πραγματικότητα έχει διαμορφώσει ένα status quo που στο πέρασμα του χρόνου δημιουργεί μια δυσαρέσκεια, ίσως και  έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό προσωπικό, όλων των βαθμίδων – τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό. Η Θεσσαλονίκης δείχνει να έχει «βαλτώσει». Η ανάπτυξη της πόλης περνά βέβαια και μέσα από αποφάσεις που λαμβάνονται στο εθνικό κέντρο και σχετίζονται με την κατανομή των εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων, όμως θα ήταν λάθος αν εντοπίζαμε την όποια κακοδαιμονία μόνο 500 χιλιόμετρα νοτιότερα.

Η Θεσσαλονίκη μπορεί μέσα σε μία δεκαετία με διαφορετικές επιλογές και προτεραιότητες να καταστεί ισχυρός κόμβος στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιανατολικής Ευρώπης καθώς η γεωγραφική της θέση, το λιμάνι της και οι οδικοί άξονες που συμβάλλουν σε αυτήν αλλά και η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα αναδιατάσσουν το πλέγμα των ευκαιριών. 

Όμως, η πόλη υστερεί σε υποδομές αλλά και όσες σχεδιάζονται τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπακούουν περισσότερο στις σκοπιμότητες των εκλογικών κύκλων. Ανακοινώνονται παρεμβάσεις και έργα αλλά απουσιάζει το συνεκτικό σχέδιο. Λείπει η περιλάλητη ‘’επιτελικότητα’’. Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση της ανάπλασης της Δ.Ε.Θ : Αντί της χρυσής ευκαιρίας για μια διπλή πράσινη ανάπλαση με μεταφορά του εκθεσιακού χώρου δυτικά και τη δημιουργία ενός πάρκου εντός του αστικού ιστού, επιλέχθηκε η παραμονή και ανάπλαση του ίδιου χώρου, αγνοώντας τα παγκόσμια δεδομένα.

Επίσης,  δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, βιωσιμότητα και κοινωνική συνοχή χωρίς αξιόπιστο σύστημα δημόσιας συγκοινωνίας. Η αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει μια ουσιαστική λύση, κρατά την πόλη δέσμια της αυτοκίνησης, με τραγικές επιπτώσεις όχι μόνο στην οικονομία και την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και στην ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα της πόλης. Το δε μετρό, όσο δεν συνδέεται με το αεροδρόμιο και δεν εξυπηρετεί την δυτική της πλευρά είναι ένα έργο «κουτσό».

Από εκεί και πέρα το αναξιοποίητο βιομηχανικό κτιριακό απόθεμα, οι καθυστερήσεις στο μεγάλο έργο πνοής που λέγεται ενιαίο παραλιακό μέτωπο, η υστέρηση στις δομές υγείας, συνθέτουν ένα μείγμα που δεν αφήνει περιθώρια μεγάλης αισιοδοξίας.

Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να εδραιωθεί μια δυναμική τοπική οικονομία που θα μπορέσει να συμπαρασύρει την κεντρική Μακεδονία σε μια άλλη τροχιά, παραγωγική και εξωστρεφή. 

Το μέλλον της Θεσσαλονίκης βρίσκεται στον βορρά – εκεί είναι ο ζωτικός της χώρος και εκεί πρέπει να κοιτάξει. Εμπορικά, εκπαιδευτικά, επενδυτικά – επιχειρηματικά, πολιτισμικά η Θεσσαλονίκη πρέπει να συνδεθεί με εκείνον τον γεωγραφικό χώρο που αποστερήθηκε για δεκαετίες λόγω του Ψυχρού Πολέμου. Είναι μία από τις πόλεις που δεν ανέκτησε ποτέ το γεωγραφικό της βάθος γιατί έμεινε – και με ευθύνη της ίδιας – εσωστρεφής και αυτοαναφορική.

*Ο Γιώργος Αρβανιτίδης είναι Βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝΑΛ στη Β’ Θεσσαλονίκης