«Πέντε ψήφοι ένα τάλιρο»

Λέξεις: Μάκης Διάκος

Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. τοποθετώντας την Πόπη Τσαπανίδου (Π.Τ.) στη θέση της Εκπροσώπου Τύπου έκανε μια κίνηση μεγάλου πολιτικού συμβολισμού.

Κίνηση ενός πολιτικού φορέα που κοιτά στα ίσα το μέγαρο Μαξίμου. Ως τέτοια κίνηση μεγάλης σημασίας έχει δημιουργήσει απόνερα και ως γνωστό αυτά πάνε προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δυσαρεστημένοι κυρίως όσοι βρίσκονται στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα του – λογικό για όσους επιθυμούν οι επικοινωνιακοί εκπρόσωποι τους να έχουν ιδεολογική και ιστορική συγγένεια με αυτούς και μάλιστα βρέθηκαν συχνά συνοδοιπόροι στους κοινωνικούς αγώνες. Επίσης δυσαρεστήθηκαν μερικοί από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ , του ΓΑΠικού κυρίως, για την άδικη κριτική -στα όρια της επίθεσης – που άσκησε στον Πρωθυπουργό ΓΑΠ τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων όπου ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί ή δημοσιογράφοι έβαζαν πλάτη στον αγώνα του να μην χρεοκοπήσει η χώρα (θυμίζω Το Ζάππειο 1, 2, 3, το «Δεν βάζω την υπογραφή μου στο λάθος» κλπ του Αντώνη Σαμαρά ή τις κραυγές περί ταύτισης του ΓΑΠ με τον Πινοσέτ κλπ χαρακτηρισμούς από την άλλη πλευρά του πολιτικού τόξου).

Αυτά συμβαίνουν όμως στην πολιτική σκηνή πολύ συχνά και σύντομα, όταν το επιβάλλουν οι νέοι καιροί ξεχνιούνται και ξεπερνούνται.

Η πρώτη μου ανάμνηση ήταν ο Γεώργιος Μαύρος, Πρόεδρος της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να λέει «Κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι μια σφαίρα στην καρδιά της Ελλάδας» και μετέπειτα να συνεργάζεται μαζί του. Επίσης γνωρίζω φίλους που βάζουν βίντεο του υπουργού Αδ. Γεωργιάδη με τις δηλώσεις του για τον Κώστα Καραμανλή, για την οικογένεια Μητσοτάκη και για τον Αντ. Σαμαρά και γελάνε μαζί του καθώς σήμερα είναι αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Θυμίζω επίσης και πολλές μετακινήσεις κεντρώων πολιτικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. και την ΝΔ όπου κάνεις δεν θέλει να θυμάται τι έχει λεχθεί στο παρελθόν.

Στα ίδια απόνερα αυτή που βρίσκεται σε αμηχανία σίγουρα είναι η Νέα Δημοκρατία. Έχει ήδη εξαντλήσει κάθε επικοινωνιακό μέσον, κάθε ανθρώπινο και υλικό πόρο, για να υποστηρίξει την παραδοξολογία της (μας έλεγε πως πεθαίνουν το ίδιο οι ασθενείς κόβιντ είτε νοσηλεύονται εντός είτε εκτός ΜΕΘ, μας παρουσιάζει ως κανονικότητα να πριμοδοτεί το κράτος τα τεράστια και αδικαιολόγητα κέρδη των νεοσύστατων εταιριών ενέργειας και μετά να φορολογεί τα υπερκέρδη τους για να δώσει χαρτζιλίκι στου πολίτες της, είναι παντελώς ανίκανη να επιβάλλει υγιείς κανόνες ανταγωνισμού και διαφάνειας στους μεγάλους παίκτες κλπ).

Τρόμαξε η Ν.Δ. καθώς η Π.Τ. είναι μια επιλογή που βάζει τη φωνή του ΣΥΡΙΖΑ στο σαλόνι κάθε λελογισμένου και μετριοπαθούς Έλληνα ο οποίος αναζητά πλέον μια λογική διακυβέρνηση, που η φακή της επικοινωνίας δεν θα τρώει το λάδι του μισθού του. Που η κερδοσκοπία θα αντιμετωπίζεται στην πηγή κι όχι ετεροχρονισμένα στη φορολογία, όπου ο ανταγωνισμός θα λειτουργεί και για τις μεγάλες οικογένειες (τηλεφωνία, τράπεζες, ιντερνέτ, ενέργεια) όπου τα δημόσια αγαθά θα προστατεύονται όπως επιβάλει το Σύνταγμα (υγεία, παιδεία, νερό, δάση, αιγιαλός, περιβάλλον κλπ).

Ήδη προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία της η Ν.Δ. και προφανώς της είναι δύσκολο να την αποπέμψει ως μια δημοφιλή, αγαπητή, καταξιωμένη δημοσιογράφο αλλά και δυναμική γυναίκα.

Από την άλλη, στα απόνερα του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. ο πολύς κόσμος του, που κι αυτός αφουγκράζεται την κοινωνία και είναι κοντά της, που γνωρίζει το πολιτικό πεδίο στο οποίο θα δοθεί η επόμενη εκλογική αντιπαράθεση, που διατηρεί την πολιτική του κρίση καθαρή, καλοδέχτηκε την Π.Τ. στη θέση αυτή.

Καταλαβαίνει πως η Π.Τ. δεν θα λύσει τα πολιτικά ελλείμματα του – η παραγωγή πολιτικής και κυρίως η πολιτική αντίληψη των πραγμάτων είναι μια παθογένεια του σύγχρονου δυτικού κόσμου – όμως θα συμβάλλει καθοριστικά με την διείσδυση της στην ενημέρωση του λεγόμενου Κεντρώου χώρου ο οποίος στερείται σήμερα την ισότιμη έντιμη ενημέρωση με αρχή, μέση, τέλος, με σύνδεση αιτίου – αιτιατού. Είναι οι λεγόμενοι «απάτητοι ψηφοφόροι» όπου δεν τους πιάνουν τα γκαλόπ, δεν τους πιάνει το περιφερόμενο χέρι χέρι και πόρτα πόρτα ψηφοδέλτιο, δεν τον πιάνει το υποσχόμενο ρουσφέτι.

Είναι μια κρίσιμη μάζα πολιτών που την κατάλληλη στιγμή γέρνουν την πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη μεριά της ιστορίας, και μετά δεν τους ξαναβλέπει κανείς. Η Π.Τ. μπορεί με ευκολία να πει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός και να την ακούσει ένα διευρυμένο ακροατήριο. Δεν χρειάζεται να τον πείσει γιατί ήδη τον βλέπει τον βασιλιά γυμνό, απλά θα νιώσει πως δεν είναι ο μόνος που τον βλέπει έτσι. Αυτό φοβάται η Ν.Δ. σε αυτό ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Με αυτό το κριτήριο, νομίζω ήταν μια καλή κίνηση για τον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. και τους εκλογικούς του στόχους.

Συμπέρασμα: «Τρεχάτε ποδαράκια μου» στην Ν.Δ. καθώς τα επικοινωνιακά και δημοσιογραφικά της λαγωνικά τώρα που θα βρεθούν στο προεκλογικό πεδίο θα παζαρεύουν ταυτόχρονα τον μισθό τους μεταξύ των τηλεοπτικών κληρώσεων με τον οποίον έχουν μάθει να προσκομίζονται και του προμόσιον εκάστου ατάλαντου πολιτικού.

Δηλαδή απέναντι στην Πόπη Τσαπανίδου “Πέντε ψήφοι – ένα τάλιρο”