Ο Πομπέο στην Θεσσαλονίκη και οι δυο όψεις της πολιτικής κακομοιριάς

Δελτίο τύπου εξέδωσε η παράταξη του δήμου Θεσσαλονίκης, «Μένουμε Θεσσαλονίκη» με αφορμή την επίσκεψη Πομπέο στην πόλη.

Αναλυτικά:

Απέναντι στην επίσκεψη του Αμερικάνου Υπ. Εξ., Μάικ Πομπέο, στην Θεσσαλονίκη εκφράστηκαν χονδρικά τρεις πολιτικές στάσεις.

Η μία ήρθε από την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές, και ακολουθούσε δυστυχώς την κακή παράδοση των κομμάτων της «προστασίας»: Σε πανεθνικό επίπεδο, αυτό σημαίνει προτεραιότητα του ευρωατλαντισμού έναντι των ευρωμεσογειακών προσανατολισμών που φάνηκαν ότι μπορούν να υλοποιηθούν με την Γαλλία. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, καλός εταίρος είναι ο αφοσιωμένος εταίρος. Στο επίπεδο της Θεσσαλονίκης η ίδια αντίληψη ισχυρίζεται ότι «η Αμερική έρχεται να απογειώσει την πόλη», και αφήνει μια γεύση πίσω του τύπου «καλώς ήλθε το δολάριο».

Η δεύτερη ήρθε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αντικείμενο την Συμφωνία των Πρεσπών, και την ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με αυτήν, οι τοπικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν «στα κάγκελα». Η αντιπολίτευσή τους έλεγε ότι το δικό τους κόμμα αποδεικνύεται καλύτερος εταίρος των Γερμανών και των Αμερικάνων, γιατί εξ αρχής και χωρίς παλινωδίες στήριξε τους σχεδιασμούς τους για την περιοχή. «Εμείς, λένε, είμαστε πιο αξιόπιστοι φορείς της «προστασίας» στην Ελλάδα».

Η τρίτη άποψη, είναι της «μικρής πλην τίμιας Ελλάδας» που εμφανίζεται με ένα αντι-ιμπεριαλιστικό πρόσχημα. Λίγο – πολύ, η άποψη αυτή λέει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με την «Δύση», η οποία στηλιτεύεται ως αποικιοκρατική, ακόμα κι αν αυτό της κοστίσει την υποταγή της στο νεο-οθωμανικό τόξο. Εξ άλλου, η άποψη αυτή αρνείται την πραγματικότητα του τουρκικού επεκτατισμού, και τον θεωρεί υποβολιμαίο από τον «ιμπεριαλισμό» (sic!). Γι’ αυτό εξ άλλου, τη στιγμή που οι Αζέροι με την στήριξη και υποκίνηση των Τούρκων επιτίθονταν στους Αρμενίους του Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι φορείς αυτής της άποψης επέλεξαν να σιωπήσουν, υπεκφεύγοντας δια του αντιαμερικανισμού. Οκτώ πορείες έγιναν εχθές στην Θεσσαλονίκη, καμία για την βάρβαρη επίθεση που δέχονται οι Αρμένιοι.

Καμία από τις τρεις απόψεις αυτές, δεν είναι σε θέση να απαντήσει για την πρόκληση που η πόλη και η χώρα αντιμετωπίζουν: Πρώτον, πώς η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τον τουρκικό επεκτατισμό, ώστε να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την ουσιαστική της ανεξαρτησία, και δεύτερον πώς η τοπική κοινωνία και οικονομία θα ενισχυθεί στην Θεσσαλονίκη, θέτοντας τον διεθνή της ρόλο σε πραγματική βάση, και όχι σε λογικές του τύπου «να έρθουν οι ξένοι να κάνουν τους ιθαγενείς ανθρώπους».

Εδώ υπεισέρχεται η δική μας, τέταρτη θέση. Η θέση της εθνικής και τοπικής αυτοδυναμίας. Μια θέση που παίρνει τα κύρια δεδομένα της από την πραγματικότητα: Πρώτον, η αναβάθμιση της Ελλάδας στα μάτια των Αμερικάνων, έγινε γιατί αυτό το καλοκαίρι αντισταθήκαμε στους στρατιωτικούς τσαμπουκάδες των Τούρκων, με τις «επακουμβήσεις», τα υποβρύχια και τα F-16 μας, επίσης, γιατί αναλάβαμε μετά από δεκαετίες μια ενεργή διπλωματία που μας εξασφάλισε την υποστήριξη των Γάλλων, των Αιγυπτίων, την Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Ισραήλ και της… Ινδίας. Επειδή δεν λειτουργήσαμε αυτή τη φορά, ως οι φτωχοί συγγενείς του ευρωατλαντισμού, να εκλιπαρούμε την υπερδύναμη για βοήθεια, όπως έκανε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης το 1996 στα Ίμια.

Άρα ποιό είναι το δίδαγμα για την ευρύτερη, εθνική μας πολιτική; Ότι όσο πιο αποφασιστική και αυτοδύναμη είναι απέναντι στις απειλές που δέχεται, άλλο τόσο θα αυξάνει το διεθνές αποτύπωμα της χώρας, οι δυνατότητές της να συμπήξει συμμαχίες, και να έχει μια πολυκεντρική πολιτική που θα απομειώσει τις εξαρτήσεις της. Άρα, ούτε με την γραμμή της προστασίας (Αμερικάνοι σύμμαχοι και κανείς άλλος) ούτε με την γραμμή ενός υποτιθέμενου αντι-ιμπεριαλισμού που δεν αναγνωρίζει την μεγαλύτερη επεκτατική απειλή για την χώρα στον νεο-οθωμανισμό, και που γι’ αυτό καταντάει εν τέλει αντι-ιμπεριαλισμός a la carte.

Πάμε τώρα στην Θεσσαλονίκη. Γιατί ήρθε η Cisco στην Θεσσαλονίκη; Γιατί ο Μάικ Πομπέο μιλάει για τις δυνατότητες που έχει η πόλη να παίξει κεντρικό ρόλο στην νοτιοανατολική Ευρώπη; Μα γιατί η πόλη διαθέτει εσωτερική δυναμική. Η Cisco έμαθε για την Θεσσαλονίκη, όταν η πόλη βραβεύθηκε για το βυζαντινό της μουσείο, για την παραλία της, όταν γραφεία της πόλης αναδείχθηκαν στο διεθνές γραφιστικό στερέωμα, και σε αντίστοιχους διαγωνισμούς, και καθώς οι επιστήμονες που προέρχονται από τα πανεπιστήμια της πόλης είναι εγνωσμένων δεξιοτήτων και περιζήτητοι στην διεθνή αγορά εργασίας.

Γι’ αυτό ήρθε η Cisco στην Ελλάδα μ’ ένα πρόγραμμα εφαρμογών ψηφιοποίησης του πολιτισμού. Ωστόσο, πράγματα που γνωρίζει η Σίσκο, αγνοούν στο Δημαρχείο, στο Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, στο πρωθυπουργικό γραφείο: Ότι η πόλη διαθέτει το ανθρώπινο δυναμικό, τις υποδομές, την γεωγραφική θέση, ώστε να διεθνοποιηθεί εκπέμποντας την δική της δυναμική προς τα έξω. Υπάρχει πολιτική, ωστόσο, για την υποστήριξή της; Ελάχιστη.

Ο γενικός κανόνας που λίγο ως πολύ έχει εγκατασταθεί ως ιός υπολογιστή στα μυαλά των πολιτικών ελίτ, είναι ότι «μόνη προοπτική ο τουρισμός». Και κατά συνέπεια, μόνη οικονομική πολιτική που μπορεί να στηρίξει το κράτος ή ο Δήμος, είναι να κάνει τον «καλησπεράκια» –σαν την συμπαθή τάξη των εργαζόμενων στην Άθωνος– στις μεγάλες τουριστικές κοινοπραξίες, και τα κρουαζιερόπλοια. Για πιο σοβαρές πολιτικές, η πρωτοβουλία έρχεται πάντοτε από τους άλλους, όπως με την παρουσία της Σίσκο στην πόλη.

Και εδώ υπάρχει σύμπτωση του κόμματος της «προστασίας» με εκείνην του αντι-ιμπεριαλισμού των δυο μέτρων και δυο σταθμών, στο ότι υποτίθεται ότι είναι «αδύνατον» να σταθεί η πόλη ή η χώρα στα πόδια της. Είτε γιατί είμαστε εκ γενετής «καχεκτικοί» που πιστεύει η προστασία, είτε γιατί είμαστε τελεσίδικα υποδουλωμένοι που διακινεί ο δήθεν αντι-ιμπεριαλισμός. Οι δυο όψεις της κακομοιριάς, δηλαδή, με τον ΣΥΡΙΖΑ να παίζει ρόλο γέφυρας· σαν παράδειγμα της ενσωμάτωσης και μετάλλαξης που μπορεί να συμβεί, όταν τα κούφια συνθήματα αυτής της στάσης πάρουν πραγματικά την εξουσία.

Και για να μην κοροϊδευόμαστε: Οι ΗΠΑ είναι ένας από τους εταίρους της χώρας, όπου μπορούν να αναπτυχθούν συνεργασίες για την ενίσχυση της Βόρειας Ελλάδας, όχι ο μοναδικός. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με την Ρωσία, επίσης, με την Γαλλία ή την Κίνα, το Ισραήλ ή και την Γερμανία ακόμα. Αρκεί η συνεργασία να μην παίρνει ταπεινωτικές για τον ελληνισμό κατευθύνσεις. Όπως πήρε κατά το παρελθόν με την περίπτωση του Κέντρου για την Δημοκρατία και την Συνεργασία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE), όπου από κοινού η αμερικάνικη, η γερμανική, άλλες πρεσβείες και πολυεθνικές προπαγάνδιζαν το ξαναγράψιμο της ιστορίας για πείσουν τους Έλληνες τι ωραία που ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ή την Ελληνογερμανική Συνέλευση Νεολαίας, έναν ακόμα αλά Όργουελ οργανισμό, που στήθηκε για να προπαγανδίζει τον εθνομηδενισμό και το πολυπολιτισμικό ιδεώδες του Μερκελισμού.