Προεδρικές εκλογές ΗΠΑ 2020: Ο ρόλος των ΜΜΕ

Οι προεδρικές εκλογές της Αμερικής για το 2020, που θα πραγματοποιηθούν στις 3 Νοεμβρίου, πλησιάζουν. Πώς διαχειρίζονται τα μέσα και οι δημοσιογράφοι την όλη εκλογική διαδικασία σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του 2016; Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων και πώς τελικά επιθυμούν να ψηφίσουν οι εκλογείς;

Τα μέσα ενημέρωσης δεν έμαθαν από τις εκλογές του 2016

Ο Τύπος αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα της εποχής του Τραμπ. Πολλοί δημοσιογράφοι και ανταποκριτές ενεργούν σαν να ισχύουν οι κανόνες που επικρατούσαν στους προηγούμενους Αμερικανούς προέδρους. Αλλά πια, οι κανόνες είναι διαφορετικοί και ο Τύπος πρέπει να προσαρμοστεί για να μην αποτύχει σε μια κρίσιμη στιγμή.

Τα κανάλια προέβαλαν ανθρώπους οι οποίοι υπερασπιζόταν ο,τι και να έλεγε ο Τραμπ. Όλοι θα έπαιζαν τον ρόλο τους αρκετά προβλέψιμα. Τα μέσα κάλυψαν τον Τραμπ σε όλο το εύρος των δραστηριοτήτων του.

Ο Τύπος ήταν απρόθυμος να αναγνωρίσει τι αντιμετώπιζε: ένα άτομο που χρησιμοποιεί την φυλετική δυσαρέσκεια ως εργαλείο. Υπάρχουν μοτίβα που συμβαίνουν τώρα όπως και 4 χρόνια πριν.

Οι δύο πλευρές

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ταλαιπωρούνται ως προς την επιλογή «πλευράς» σε πολιτικές διαμάχες και τις διακυμάνσεις που προκύπτουν.

Μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι εκπομπών δυσκολεύονται να διαλέξουν πλευρά. Όλοι οι δημοσιογράφοι συμμετείχαν σε αμέτρητες συζητήσεις σχετικά με τα όρια της αντικειμενικότητας.

Ο Τραμπ ψεύδεται πολλές φορές δημόσια μέσα στη μέρα. Προηγούμενοι γραμματείς Τύπου και πρόεδροι, ψεύδονταν όταν η αλήθεια ήταν ενοχλητική και άβολη. Όπως αναφέρει ο Dan Coats, πρώην διευθυντής εθνικών μυστικών υπηρεσιών του Τραμπ: «Για αυτόν, το ψέμα δεν είναι ψέμα. Είναι απλά αυτό που σκέφτεται. Δεν ξέρει τη διαφορά μεταξύ αλήθειας και ψέματος».

Οι άνθρωποι έξω από αυτή τη δουλειά δεν καταλαβαίνουν τι βήμα είναι, πολιτιστικά και επαγγελματικά, για τους δημοσιογράφους και τους συντάκτες να δράσουν με τις επιπτώσεις αυτής της πραγματικότητας και τη γνώση ότι όσα λένε ο πρόεδρος και οι εκπρόσωποι του έχουν μηδενική αξία. Εάν προσπαθείτε να ενημερώσετε το κοινό, καλύτερα να μην αναφέρετε τι λέει, υποστηρίζει ή κάνει αυτός ο πρόεδρος, εκτός εάν υπάρχουν εξωτερικές ενδείξεις ότι είναι αλήθεια.

Και σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να παρουσιάσουμε τους ισχυρισμούς του Τραμπ σε ίση βάση με άλλες πληροφορίες. Και πάλι, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το ιστορικό δείχνει ότι εάν ο Τραμπ ή ένας εκπρόσωπος Τύπου του λέει κάτι, πιθανότατα δεν είναι αλήθεια.

Το θέαμα

Η ψυχαγωγία θα προσελκύει πάντα μεγαλύτερο κοινό από την ειδησεογραφία. Το μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα του Τραμπ είναι η απόσπαση της προσοχής: αναγκάζοντας ή δελεάζοντας το κοινό να ξεχάσει τι συνέβη χθες, λόγω των νέων πυροτεχνημάτων που έχει ξεκινήσει σήμερα.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι αδύναμος στην εκμάθηση βιβλίων, αλλά είναι εξαιρετικά έξυπνος στη διαχείριση της προσοχής. Η πρόκληση για τους δημοσιογράφους και τους συντάκτες είναι να διατηρήσουν την προσοχή στα θέματα των «χθεσινών ειδήσεων» που θα έχουν σημασία αύριο – στην κατάσταση της οικονομίας, στην εικόνα της Αμερικής στον κόσμο. Τα πράγματα πρέπει να ιδωθούν σταθερά και ολόκληρα.

Αν έχουμε μάθει κάτι για τον Τραμπ και τους συναδέλφους του, είναι να αμφισβητούμε τις εκδοχές τους, αλλά να είμαστε πολύ σοβαροί για την πρόθεσή τους. «Η ιστορία δεν θα μας κρίνει ευγενικά», έγραψε πρόσφατα η Margaret Sullivan, σχετικά με αυτήν την αδυναμία των μέσων ενημέρωσης. Αλλά υπάρχει χρόνος για προσαρμογή.

Κάθε αμερικανικό ίδρυμα δοκιμάζεται τώρα. Από την αστυνομία έως την ταχυδρομική υπηρεσία, το δικαστικό σώμα, τα συστήματα ψηφοφορίας, τη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση και τα δημοτικά συμβούλια και τη Γερουσία των ΗΠΑ – όλοι, υφίστανται πιέσεις που δεν είχαν προβλεφθεί, υπομένοντας χτυπήματα που έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, όλες ταυτόχρονα. Από την απάντησή μας σε αυτά, εξαρτάται το μέλλον της χώρας.

Τα μέσα ενημέρωσης δοκιμάζονται επίσης. Ο Τύπος δεν είναι το μόνο μέρος της θεσμικής κρίσης της Αμερικής. Αλλά είναι ένα σημαντικό μέρος της δύσκολης κατάστασης που βρισκόμαστε.

Πώς η αγαπημένη πηγή ενημέρωσης του Ντόναλντ Τραμπ μετατράπηκε σε γλώσσα επικοινωνίας;

Οι πολιτικοί θεωρητικοί, με την πάροδο των ετών, αναζητούσαν μεταφορές για να περιγράψουν τις επιπτώσεις που είχε το κανάλι Fox στην αμερικανική πολιτική και τον πολιτισμό.

Η γραμματική του είναι καταγγελτική. Με την πάροδο του χρόνου, αν παρακολουθήσετε αρκετά Fox, θα καταλάβετε ότι οι μετανάστες εισβάλλουν στη χώρα, οι ειδήσεις λένε ψέματα και μόνο ο Τραμπ μπορεί να διορθώσει την κατάσταση.

Η γλώσσα είναι επίσης κανόνας. Είναι ένα ακόμη κοινό γεγονός της πολιτικής ζωής που μπορεί να φανεί αυτονόητο έως ότου κάποιος όπως ο Τραμπ ή το Fox, να αποκαλύψει την ευθραυστότητα που υπάρχει εκεί. Όπως ένας εκδικητικός Θεός που φέρνει χάος στη Βαβέλ, η Φοξ βοήθησε να δημιουργηθεί ένα έθνος ανθρώπων που μοιράζονται τα πάντα εκτός από την ικανότητα να μιλούν μεταξύ τους.

Προσπάθησαν ένα είδος ελέγχου: Αποκάλυψαν ότι η τηλεόραση πρέπει να διαμορφώσει και να περιορίσει τις ενσυναίσθηση των θεατών. Αντί να περιγράψει την Αμερική, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα περιέγραψε την Αμερική που κατασκευάζεται καθημερινά στο Fox. Είπε στους θεατές του να μην επικεντρώνονται στους ανθρώπους που έχουν πεθάνει, ή σε πολλούς άλλους που θα μπορούσαν, αλλά αντίθετα να επικεντρωθούν στον εαυτό τους: στην ελευθερία σας, το μέλλον σας, την Αμερική σας.

Η Χάνα Άρεντ περιέγραψε την προπαγάνδα με όρους κυνισμού: τη διανοητική εξάντληση που, με την πάροδο του χρόνου, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους «να πιστεύουν ότι όλα ήταν δυνατά και ότι τίποτα δεν ήταν αλήθεια».

Σύμφωνα με έναν ανταποκριτή των μέσων ενημέρωσης: «η Fox λειτουργεί πραγματικά ως προεδρική ημερήσια ενημέρωση του Τραμπ». Ο ηγέτης και το δίκτυο ειδήσεων μιλούν και επιβάλλουν την ίδια γλώσσα.

Το Fox λατρεύει να κατηγορεί τους εχθρούς της για «πολιτικοποίηση» των ειδήσεων. Η ειρωνεία είναι ότι η πολιτικοποίηση των ειδήσεων είναι η πιο βασική κίνηση του Fox. Παράδειγμα αποτελεί η κάλυψη της πανδημίας COVID-19 την άνοιξη. Η κοινή γνώμη δείχνει ότι το κανάλι αντιμετωπίζει συχνά την πανδημία όχι ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, αλλά ως πολιτική απειλή για τον Τραμπ.

Όταν η σκληρότητα επαναπροσδιορίζεται ως «ελευθερία έκφρασης», όταν η συμπόνια είναι αδυναμία και τα γεγονότα είναι «ισχυρισμοί», η αδιαφορία είναι ελευθερία, η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη και η πανδημία είναι μια φάρσα — το νέο αυτό λεξικό ξεφεύγει από την οθόνη. Συμπεριλαμβάνει τους πάντες, είτε μιλούν αυτή τη γλώσσα είτε όχι.

Αν μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου αυτοπροσώπως, μπορείς και να ψηφίσεις αυτοπροσώπως

Ο Zeke Emanuel, ο βιοηθικός και πρώην σύμβουλος υγείας του Ομπάμα, πιστεύει ότι το να ψηφίσεις αυτοπροσώπως είναι το ίδιο ασφαλές με το να κάνεις τα ψώνια σου στο σούπερ μάρκετ αυτοπροσώπως. Ο Emanuel δημιούργησε με μια ομάδα εμπειρογνωμόνων ένα διάγραμμα, που ενημέρωνε τους Αμερικανούς σχετικά με τον κίνδυνο για την υγεία, διάφορων κοινών δραστηριοτήτων. Το να κάνει κανείς τζόκινγκ ή υπαίθριο πικνίκ έχει χαμηλό κίνδυνο μετάδοσης του COVID-19, για παράδειγμα, ενώ τα ψώνια είναι λίγο πιο ψηλά, αλλά εξακολουθεί να είναι σχετικά ασφαλής δραστηριότητα. Μια επίσκεψη στο γραφείο του γιατρού ή σε ένα μουσείο ανήκε στη μεσαία κατηγορία, ενώ δραστηριότητες όπως τα πάρτι σε εσωτερικό χώρο, το ταξίδι με αεροπλάνο ή η εκκλησία ήταν οι πιο επικίνδυνες.

Πουθενά στο γράφημα, ωστόσο, δεν ήταν μια δραστηριότητα ιδιαίτερα σημαντική για το 2020: η ψηφοφορία.

Κατά τους πρώτους μήνες της πανδημίας, οι Δημοκρατικοί κατηγόρησαν τους Ρεπουμπλικάνους ότι αναγκάζουν τους ανθρώπους να «διακινδυνεύσουν τη ζωή τους» για να ψηφίσουν αυτοπροσώπως.

Ο Emanuel δήλωσε: «Υπάρχει μια νόμιμη ανησυχία, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να το κάνουμε πολύ πιο ασφαλές ακολουθώντας τις προφυλάξεις. Δεν θέλετε οι άνθρωποι να  αποστερηθούν το δικαίωμα ψήφου λόγω της πανδημίας και θα πρέπει να ενθαρρυνθούν ότι είναι ασφαλής διαδικασία. Είναι σαν τα ψώνια».

Με επικεφαλής τον Τραμπ, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ήδη διαβεβαιώσει τους υποστηρικτές τους ότι η ψηφοφορία αυτοπροσώπως είναι ασφαλής. Το ερώτημα είναι αν οι Δημοκρατικοί θα αρχίσουν να κάνουν το ίδιο.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν έντονο χάσμα μεταξύ των κομμάτων σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκοπεύουν να ψηφίσουν: Η πλειοψηφία των Δημοκρατών θέλουν να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου, ενώ η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών θέλει να ψηφίσει αυτοπροσώπως.

Ο φόβος της προσωπικής ψηφοφορίας είναι κατανοητός στους Μαύρους και τους Λατινοαμερικανούς, επειδή αυτές οι δύο ομάδες έχουν σημειώσει υψηλότερα ποσοστά στα κρούσματα του κορονοϊού από τους λευκούς. Όμως οι Μαύροι και οι Λατίνοι ψηφοφόροι είναι επίσης πιο απρόθυμοι από τους λευκούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες.

Όσο περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν ταχυδρομικώς, τόσο πιο σύντομες θα είναι οι ουρές και την ημέρα των εκλογών, οι οποίες θα μειώσουν περαιτέρω τους κινδύνους για την υγεία που σχετίζονται με την COVID-19. Οργανισμοί όπως το More Than a Vote, με επικεφαλής τον LeBron James, ξοδεύουν επίσης χρήματα για την πρόσληψη νεότερων εργαζομένων σε δημοσκοπήσεις για την αποφυγή των ηλικιωμένων εργαζομένων, οι οποίοι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Η ερώτηση όσο και το βάρος της απάντησης μένει στους ίδιους τους ψηφοφόρους. «Δίνουμε στους ανθρώπους επιλογές για το πώς να ψηφίσουν», είπε ο Ritner, ο αναπληρωτής διευθυντής των εκστρατειών του Μπάιντεν, «και στη συνέχεια τους αφήνουμε να πάρουν την απόφαση για το τι πιστεύουν ότι είναι ασφαλές».

Πηγή: The Atlantic