Reality μαγειρικής: Τρεις διαγωνιζόμενοι που αγαπήσαμε μιλούν για την επόμενη μέρα
Μετά το MasterChef τι; Ο Μανώλης Σαρρής, ο Πάνος Τόγιας και ο Κωνσταντίνος Συμεωνίδης μιλούν για την εμπειρία τους.
Είναι γεγονός πως η τηλεοπτική χρονιά έχει ξεκινήσει για τα καλά. Μάλιστα, βλέποντας το πρόγραμμα που αποφάσισαν να παρουσιάσουν φέτος οι τηλεοπτικοί σταθμοί, καταλαβαίνεις πως υπάρχουν τρία προγράμματα με θεματική την μαγειρική. Άλλωστε η γαστρονομία κερδίζει με τα χρόνια όλο και περισσότερο έδαφος στις ζωές μας. Γι’ αυτό και οι ιθύνοντες αποφάσισαν η «γεύση» να μπει φέτος στα σπίτια όλων των τηλεθεατών.
Όμως, το μεγάλο ερώτημα που εγείρεται μέσα από αυτούς τους διαγωνισμούς μαγειρικής είναι το εάν τελικά οι συμμετέχοντες βοηθήθηκαν από την συμμετοχή τους και το πόσοι παίχτες τελικά θα μπορέσουν να βρουν χώρο να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες τους στον χώρο εργασίας.
Γι’ αυτό τον λόγο συνάντησα τρείς αγαπημένους παίχτες του Master Chef για να μιλήσουμε για την απόφαση τους να συμμετάσχουν, την επόμενη μέρα μετά το παιχνίδι, καθώς και για το εάν θα έπαιρναν μέρος σε κάτι αντίστοιχο.
Μάνος Σαρρής
Δήλωσα συμμετοχή όταν έμενα στην Ολλανδία. Ήμουν 25-26 χρονών και έβλεπα το Master Chef 2, μετά την δουλειά για να χαλαρώσω. Το έβρισκα ενδιαφέρον. Έτσι με τον συγκάτοικο μου, που είναι επίσης μάγειρας, είπαμε να δηλώσουμε συμμετοχή. Μας πήραν και τους δύο, απλώς εγώ έτυχε να είμαι στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο και πήγα στην audition και πέρασα. Δεν πήγα με τη νοοτροπία ότι μόνο εγώ μπορώ να κερδίσω, αλλά όταν ξεκινάς να παίζεις ένα παιχνίδι -γιατί αυτό είναι- θες να τα καταφέρεις.
Για να ξεχωρίσει κάποιος δεν πιστεύω πως πρέπει να έχει μόνο ένα πράγμα. Σίγουρα για να πας μπροστά είναι αρκετά σημαντικό να ξέρεις να μαγειρεύεις καλά γιατί είναι ένα μαγειρικό reality. Πρέπει να έχεις χαρακτήρα, να είναι ξεκάθαρο το τι είσαι και να μπορείς να το εκπροσωπήσεις.
Το Master Chef μου άρεσε. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Ήταν διδακτική εμπειρία. Έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου και για την διαχείριση ανθρώπων και καταστάσεων. Όταν τελείωσε, δεν είχα στο νου μου τι θα κάνω. Σκεφτόμουν ότι ίσως να έφευγα πίσω στην Ολλανδία. Ήθελα να δουλέψω αλλά ταυτόχρονα είχα τέτοιο κορεσμό από ένα 6μηνο πολύ έντονο. Οπότε το πρώτο βήμα ήταν να το χαρώ. Μετά πήγα στην Πάρο, πέρασα εκεί το καλοκαίρι και μετά ξεκίνησα δουλειά στο Simul.
View this post on Instagram
Ως ένα βαθμό “ανοίγουν οι πόρτες”. Υπάρχουν παραπάνω ευκαιρίες, αλλά δεν θα έρθει κανένας να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου πει “σε θέλω, τι καλός που είσαι, σε βλέπω στη τηλεόραση”. Αν συμβεί αυτό καλό είναι να το αποφύγεις- όσοι σε θέλουν για την προβολή και όχι για τα skills σου γυρνάει boomerang. Ότι υπάρχει μία αναγνωρισιμότητα και ενδεχομένως μπορείς να βρεις μία γνωριμία πιο εύκολα, ισχύει αυτό.
Η μαγειρική έχει γίνει αποκούμπι όλων όσων δεν ξέρουν τι θέλουν να γίνουν και λένε “αυτό είναι δημοφιλές επάγγελμα, ίσως βγω στην τηλεόραση να με δει η μανούλα μου, οπότε ας πάω”. Καλό είναι γιατί τα μαγαζιά/εστιατόρια ζητάνε κόσμο, απλώς κάπου χάνεται το μέτρο.
View this post on Instagram
Από την μία υπάρχει το γεγονός πως λόγω αυτής της αύξησης μπορεί κάποιοι ικανοί να χάσουν ενδεχομένως κάποια δουλειά. Όμως, από την άλλη υπάρχει ο αντίλογος, ότι είναι έτσι το επάγγελμα φτιαγμένο, που το ίδιο σύστημα θα αποβάλλει όσους δεν το θέλουν πραγματικά και όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Οπότε αυτό σώζει την κατάσταση και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Σε κάποιον που θέλει να πάει σε κάποιον αντίστοιχο διαγωνισμό θα του έλεγα να πιστεύει στον εαυτό του, να ξέρει πως αυτό που μαγειρεύει είναι καλό και να είναι αυθεντικός.
Επειδή ακούγεται για Master Chef All Star – εκεί δεν πάνε οι νικητές- οπότε δεν θα μπορούσα να πάω. Με μία ίδια συνθήκη να πρέπει να μπω σε σπίτι, δεν θα το έκανα γιατί έχω αρκετές δουλειές έξω. Κάτι πιο μικρό, λιγότερο ανταγωνιστικό – ίσως.
Πάνος Τόγιας
Στο Master Chef συμμετείχα αφού με έπεισαν οι φίλοι μου να πάω. Έτσι χωρίς να το σκεφτώ πολύ, απλώς δήλωσα συμμετοχή. Για να επιλεχθεί κάποιος και εν τέλει να ξεχωρίσει πιστεύω πως χρειάζεται να έχει ταλέντο, μεράκι, αγάπη και σίγουρα πολύ αντοχή για να φτάσεις έως το τέλος. Γι’ αυτό το επάγγελμα που κάνουμε αν έχεις όλα τα παραπάνω, τότε το μόνο που θα συμβεί είναι απλώς να ξεχωρίσεις.
Από όσα ζήσαμε έχω κρατήσει γενικότερα όλη την εμπειρία. Είναι κάτι μοναδικό, που το ζεις μόνο μία φορά. Επίσης κρατάω τις πολύ δυνατές φιλίες και συνεργασίες, που προέκυψαν μετά από εκεί. Η επόμενη μέρα μετά το Master Chef ήταν με φίλους και πολλές μπίρες (γελάει), αφού είχαμε τόσο καιρό να πιούμε.
Εγώ δεν είχα θέμα εύρεσης εργασίας και πριν το παιχνίδι, καθώς είχα έρθει από το εξωτερικό, δουλεύοντας σε πολλά εστιατόρια με αστέρια σε υψηλόβαθμες θέσεις. Σίγουρα το παιχνίδι με βοήθησε να κάνω κάποια μεγαλύτερα βήματα, καθώς στην Ελλάδα πρέπει να πας 40 χρονών για να “πετύχεις”, κάτι με το οποίο γελάνε στο εξωτερικό. Μάλιστα ένας chef μου εκεί πήρε το αστέρι Michelin στα 24.
Αλλά σαν γενικότερη μορφή, αν δεν έχεις παρελθόν μέσα σε καλά εστιατόρια και ένα mindset της σκληρής δουλειάς δεν θα σου έρθει τίποτα χαριστικά επειδή έγινες αναγνωρίσιμος.
View this post on Instagram
Σίγουρα οι μαγειρικοί διαγωνισμοί έχουν αυξήσει τους υποψήφιους μάγειρες. Αλλά δεν θεωρώ ότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά της τηλεόρασης. Γενικότερα η γαστρονομία στην Ελλάδα έχει ανέβει πάρα πολύ. Βλέπεις τον κόσμο να δίνει λεφτά σε φαγητό, που πριν 5 χρόνια θα σου έλεγαν “εγώ; αποκλείεται…”. Πλέον καταλαβαίνει τι σημαίνει καλό φαγητό, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πιο εύκολη εργασία για τον ενδιαφερόμενο, άρα στους καιρούς που ζούμε οι περισσότεροι επιλέγουν και μία δουλειά που θα έχουν σίγουρη αποκατάσταση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς πλέον είναι ότι με την τόση ζήτηση των τηλεοπτικών project, δεν βρίσκουμε μάγειρες για να εργαστούν, ειδικά με την συνεργάτιδα μου, την Σπυριδούλα, που τρέχουμε 4 project μας είναι πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει προσωπικό να εργαστεί και φίλοι και γνωστοί μου του χώρου, έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα.
Σε κάποιον που θέλει να πάρει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό μαγειρικής, θα τον συμβούλευα να έχει υπομονή, επιμονή, πειθαρχεία και πολύ πολύ τύχη… καθώς σε μία κακή σου μέρα, ασχέτως του ταλέντου σου, μπορεί να βρεθείς εκτός διαγωνισμού.
View this post on Instagram
Εγώ δεν θα διαγωνιζόμουν ξανά, γιατί σαν άνθρωπος κάποια πράγματα μ’ αρέσει να τα βλέπω ρομαντικά και θεωρώ κάποια πράγματα είναι να τα ζεις για μία φορά και μόνο. Αν ήταν διαφορετικό το concept, τότε θα το έκανα why not…
Κωνσταντίνος Συμεωνίδης
Πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, τα τελευταία έξι χρόνια, ζούσα στο Δουβλίνο και δούλευα εκεί ως μάγειρας και ζαχαροπλάστης. Ήθελα να βρω τον τρόπο να γυρίσω πίσω στη χώρα μου, αλλά να γίνει αυτό υπό καλύτερες συνθήκες, δεδομένου ότι υπήρχε κρίση. Είχα στείλει κάποια βιογραφικά στην Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι πως είχα περισσότερες επαφές στο Δουβλίνο. Οπότε σκέφτηκα ότι η συμμετοχή μου στο Master Chef, ίσως με βοηθήσει να έχω πιο ομαλή μετάβαση στην Ελλάδα.
Για να ξεχωρίσει κάποιος και να μείνει στη μνήμη του κόσμου νομίζω πως τα μαγειρικά skills είναι το νούμερο 1. Αν είσαι χαρακτήρας καθαρός και καλό παιδί θα μείνεις στο κοινό. Δεν πιστεύω πως θα μείνει κάποιος που έχει εκκεντρικό χτένισμα ή εμφάνιση.
Για μένα μετά το παιχνίδι ήταν μία περίοδος προσαρμογής στην ελληνική πραγματικότητα και ταυτόχρονα έπρεπε να διαχειριστώ το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας εξαργυρώνοντάς την προς όφελός μου σε επαγγελματικό επίπεδο . Επαγγελματικά, οι πρώτες μου κινήσεις ήταν να αρχίσω να χτυπάω πόρτες μέσω γνωριμιών. Εν τέλη, ήρθαν και χτύπησαν την δική μου πόρτα και συγκεκριμένα από το Noell Bar στην Θεσσαλονίκη όπου και έστησα την κουζίνα του μαζί με τον Αργύρη τον Αγλαμίση.
View this post on Instagram
Το αν έχει ανοίξει πόρτες το Master Chef έχει να κάνει με το πως το έχει χειριστεί ο κάθε παίκτης. Ξέρω παίκτες που τους έκανε κακό η έκθεση στη τηλεόραση και αυτό συνεπώς τους έκανε κακό και στην εργασιακή ζωή.
Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η ιδέα πως οι μάγειρες είναι οι καινούργιοι rock stars. Αυτό είναι εν μέρει θετικό γιατί υπάρχει περισσότερος σεβασμός προς το επάγγελμα σε σύγκριση με κάποιες δεκαετίες πριν, που θεωρούταν μέχρι και παρακατιανό. Από την άλλη εκφυλίζει κάπως αυτό το οποίο έχει στο μυαλό του ένα παιδί που σκέφτεται να ακολουθήσει επαγγελματικά τον κλάδο γιατί παίρνουν τα μυαλά τους αέρα. Πιστεύουν πως επειδή φοράνε μία στολή, αυτομάτως βαφτίζονται chefs, παρακάμπτοντας τα χρόνια εμπειρίας και όσα έχουν περάσει οι επαγγελματίες για να φτάσουν σ’ ένα επίπεδο. Θεωρώ πως υπάρχει μεγάλη ζήτηση στην αγορά από χέρια – νομίζω είναι περισσότερες οι προσφερόμενες θέσεις, από τους διαθέσιμους επαγγελματίες μάγειρες.
Σε κάποιον που θέλει να λάβει συμμετοχή θα τον συμβούλευα να τεστάρει πολλές φορές το πιάτο που θα παρουσιάσει στην audition και να ελέγξει τους χρόνους του. Να επιλέξει κάτι το οποίο θα έχει μία μαγειρική ειλικρίνεια, θα είναι νόστιμο και ας μην έχει πολλές φανφάρες.
View this post on Instagram
Σαν παίκτης σε παιχνίδι θα έβλεπα τον εαυτό μου μόνο αν γινόταν κάποιο All Star, αλλά χωρίς τα δεδομένα του εγκλεισμού και με άλλο αντικείμενο. Όπως για παράδειγμα γίνεται στο basketball, που δεν είναι το θέμα ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, αλλά δίνουν show στον κόσμο. Αν ήταν κάπως έτσι, ίσως και να πήγαινα. Να ήταν 5-10 επεισόδια και να μην είχε ψηφοφορίες και αποχωρήσεις. Δεν θα πήγαινα αν ο χαρακτήρας ήταν τόσο ανταγωνιστικός.
*Ο Κωνσταντίνος σήμερα εργάζεται στο Ergon Agora (East), που είναι ένας πολυχώρος, ο οποίος είναι επικεντρωμένος στην γαστρονομία. Η εμπειρία αρχίζει με ένα παντοπωλείο, στο οποίο μπορείς να βρεις προϊόντα από μικρούς παραγωγούς. Συνεχίζει με ένα κρεοπωλείο, ιχθυοπωλείο, ένα κομμάτι φούρνου και το ζαχαροπλαστείο, όπου εργάζεται και έχουν κάνει ένα εργαστήριο, στο οποίο ο ίδιος με την ομάδα του φτιάχνουν ολόφρέσκα, χειροποίητα γλυκά.
