Ρεπορτάζ: Τί γίνεται με τις στειρώσεις των αδέσποτων;

Σήμερα, η χώρα μας μετρά χιλιάδες αδέσποτα, και ο μόνος τρόπος να περιοριστούν είναι οι στειρώσεις. Συνήθως τα αδέσποτα ζώα, πεθαίνουν προσβεβλημένα από αρρώστιες, ή από βίαιες ανθρώπινες πράξεις. Οι συνθήκες διαβίωσης τους θα έπρεπε να προβληματίσουν την τοπική αυτοδιοίκηση και την κοινωνία καθώς οι μεμονωμένες προσπάθειες των φιλοζωικών οργανώσεων και των εθελοντών δεν επαρκούν. 

Φέτος έγινε μία προσπάθεια με το νέο νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς ούτως ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει Εθνικό Μητρώο Ζώων συντροφιάς και να αυστηροποιήσει τις ποινές για την κακοποίηση και την εγκατάλειψη του ανάγοντας τις πράξεις αυτές σε κακούργημα.

Σύμφωνα με το άρθρο 46, που τροποποιεί ορισμένα άρθρα του Ν.4039/2012, ο οποίος αφορά τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα, ορίζεται ότι οι φιλόζωοι μπορούν να παρέχουν νερό και τροφή στα αδέσποτα, με την μεγαλύτερη ευθύνη να την έχει ο ίδιος ο Δήμος παρέχοντας ταΐστρες και τροφή σε συγκεκριμένα σημεία στα πεζοδρόμια. Δεν απαγορεύεται λοιπόν η παροχή τροφής και νερού σε αδέσποτα ζώα συντροφιάς από φιλόζωους πολίτες, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι κανόνες καθαριότητας και υγιεινής. Σύμφωνα με έρευνες τα αδέσποτα τα οποία ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, δεν τρέφονται επαρκώς, ζευγαρώνουν και γεννούν κατ’ επανάληψη ή πέφτουν θύματα κακοποίησης και δεν τους παρέχεται η αρμόζουσα κτηνιατρική περίθαλψη, έχουν μέσο όρο ζωής μόλις 2 χρόνια.

Το πρόβλημα με τα αδέσποτα ζώα είναι τεράστιο στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης είναι τεράστιο, ο καθένας από εμάς μπορεί να το διαπιστώσει κάνοντας μία βόλτα αργά το βράδυ, παρατηρούμε εύκολα τον τεράστιο αριθμό αδέσποτων κυρίως γατών, που δυστυχώς είναι αστείρωτες.

Ο Γιάννης Μπιτούλης, ιδιοκτήτης pet shop στην Τούμπα και εθελοντής για την φροντίδα των αδέσποτων επί πολλά χρόνια θήγει το πρόβλημα των στειρώσεων στις γάτες και επισημαίνει τα βασικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν άμεσα: ”Εγώ θα επικεντρωθώ στις γάτες, τα περισσότερα γατάκια που γεννούν μετά από πολλαπλές κυήσεις δεν επιζούν, επιβιώνει το ένα στις δυο γέννες και αν δεν πεθάνουν από ασιτία ή κάποια αρρώστια θα βρουν τραγικό θάνατο από αυτοκίνητο ή από άλλα ζώα. Οι μητέρες γάτες που γεννούν συνέχεια εξαντλούνται και έχουν πολύ μικρό προσδόκιμο ζωής, ενώ τα αρσενικά αστείρωτα έχουν επίσης μικρό προσδόκιμο ζωής και μεγάλες πιθανότητες μετάδοσης ασθενειών, λόγω των καυγάδων που κάνουν με άλλες αστείρωτες γάτες σε περιόδους ίστρων των θηλυκών.”

Η μόνη προσπάθεια που γίνεται για την διαφύλαξη των αδέσποτων ζώων είναι από κάποιους μεμονωμένους εθελοντές, είτε από μερικούς που οργανώνουν σιγά-σιγά και δειλά-δειλά συλλόγους για εκείνα. Υπενθυμίζοντας πως αυτά τα ζώα πρέπει να προστατεύονται από τον κάθε Δήμο ξεχωριστά ο κ. Μπιτούλης σχολιάζει πως: ”Από τον Δήμο Θεσσαλονίκης δεν έχουμε δει καμία απολύτως προσπάθεια τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία κίνηση που έγινε ήταν η σύμβαση που έκανε ο Δήμος με έναν κτηνίατρο για στειρώσεις ο οποίος βρισκόταν στον Λαγκαδά. Μεγαλύτερη κοροϊδία δεν έχουμε αντιμετωπίσει. Πρακτικά να το δούμε να φορτώσεις την γάτα στο αμάξι να πας στον Λαγκαδά να την αφήσεις και σε δυο ώρες να γυρίσεις να την παραλάβεις, με όλα τα χρήματα που θα ξοδέψεις για το πήγαινε έλα για ποιον λόγο να μην την πας σε ένα κτηνιατρείο της γειτονιάς σου είναι τα ίδια ακριβώς έξοδα.”

Ανοίγουν πολύ σπάνια προγράμματα του Δήμου τα οποία παρέχουν χρήματα για δωρεάν στειρώσεις, παλιότερα υπήρχαν συμβάσεις με την κτηνιατρική του ΑΠΘ ή επιλεγόντουσαν κτηνιατρεία τα οποία ο Δήμος χορηγούσε γι αυτό το σκοπό, όπως τόνισε ο κ. Μπιτούλης, οι χρονικές περίοδοι που διεξάγονταν αυτά τα προγράμματα δεν ανταποκρίνονταν στην κανονικότητα, καθώς οι γάτες γεννούν και ζευγαρώνουν σε συγκεκριμένες χρονικές φάσεις μέσα στον χρόνο: ‘‘Όσες στειρωμένες γάτες υπάρχουν οφείλονται στους εθελοντές που ρίχνουν χρήματα από την τσέπη τους για την υγεία εκείνων. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε ένα τέτοιο ζώο που ζει στον δρόμο είναι η στείρωση, αν γίνει η όλη διαδικασία, σκεφτείτε πως δεν θα έχουμε καν καυγάδες μεταξύ τους. Θα μειωθεί η μετάδοση ασθενειών κι εκτός αυτού δεν θα μετακινούνται σε άλλους χώρους. Θα έχουν ταυτόχρονα τριπλάσιο με τετραπλάσιο προσδόκιμο ζωής. Είναι ο μόνος τρόπος να προσφέρεις στα αδέσποτα κάποια ποιότητα ζωής.”

Η κακοποίηση των ζώων υπάρχει στο αίμα του ανθρώπου από πάντα, είναι μία πρακτική που στο παρελθόν αποτελούσε έθιμο για τους Δήμους και για κάποιους ανθρώπους που αντιμετώπισαν τα τετράποδα σαν παράσιτα, βάζανε δηλητήριο και τα εξοντώνανε, όπως τονίζει ο κ. Μπιτούλης: ‘‘Eυτυχώς, τα τελευταία χρόνια έχει ελεγχθεί η κατάσταση. Παίζει ρόλο το ότι η θανάτωση και η κακοποίηση έγινε κακούργημα από πλημμέλημα. Φυσικά μην ξεχνούμε πως ζούμε στην εποχή των social media όπου η ευαισθητοποίηση ως προς τα ζώα μέσω αυτών είναι πια πολύ μεγάλη. Στην χώρα μας δεν υπάρχει παιδεία για τα αδέσποτα εκεί πρέπει να γίνει η αλλαγή. Όταν βλέπω μικρά παιδιά να κυνηγάνε και να χτυπάνε ζώα και οι γονείς να μένουν άπραγοι κατανοώ πως πάσχουμε από παιδεία. Με το νομοσχέδιο διεξάγεται μία προσπάθεια να αλλάξουμε νοοτροπία και πάλι καλά διότι κυκλοφορούν ανά διαστήματα φρικτές φωτογραφίες από βασανισμούς ζώων και γινόμαστε παγκοσμίως ρεζίλι, γιατί ειδικά στην Ευρώπη τα σέβονται πολύ.”

Σύμφωνα με τον κ. Μπιτούλη, ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να βοηθήσει τους εθελοντές με στειρώσεις και να προχωρήσει στην δημιουργία ενός δημοτικού κτηνιατρείου που να είναι άμεση η βοήθεια την οποία θα παρέχει: ”Αυτή τη στιγμή βρίσκουμε τραυματισμένα αδέσποτα και δεν έχουμε που να απευθυνθούμε βάσει νόμου γι αυτά τα ζώα υπεύθυνος είναι ο Δήμος κάθε περιοχής, ο δικός μας Δήμος τα τελευταία δύο χρόνια είναι παντελώς εξαφανισμένος, σαν να μην τον ενδιαφέρει σαν να αποτελεί ένα πρόβλημα που δεν το βλέπει. Από την άλλη, εσύ που είδες ένα αδέσποτο στον δρόμο και έχει την ανάγκη σου δεν έχεις πολλές επιλογές θα πρέπει ή να το κρατήσεις και να το πας σε κάποιον κτηνίατρο που θα του παρέχει την απαραίτητη βοήθεια ή να του βρεις σπίτι αφού πρώτα το περιθάλψεις, δεν υπάρχει κάποιος φορέας που να μπορέσει να σε βοηθήσει, μην ξεχνάμε πως οι φιλοζωικές αποτελούνται από εθελοντές οι οποίοι είναι γεμάτοι και ελάχιστοι και δεν μπορούν να βοηθήσουν όλα τα αδέσποτα. Στον Δήμο Θερμαϊκού υπάρχει το ΖΗΜΠΑΖΑΦ που είναι φορέας του κράτους εκεί μπορείς να βρεις εύκολα βοήθεια αλλά όχι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εδώ στον δεύτερο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας δεν έχουμε τα βασικά.”