381 – Tarta: Vandals or artists?

Συνάντησα τον Tarta ένα σούρουπο στην Καμάρα. Ένας νέος άνθρωπος με καθαρό βλέμμα, χαμογελαστό, ήρεμο πρόσωπο και με ελάχιστες επιφυλάξεις να κάνουμε μια χαλαρή κουβεντούλα. Πήραμε την Εγνατία και κατηφορίσαμε την Δραγούμη. “Πάω να βάψω”, μου είπε. Δεν το περίμενα αλλά τον ακολούθησα.

Υπάρχουν σημεία που δεν θα “έβαφες”; Ναι, τώρα πια πολλά. Μου έδειξε μια φωτισμένη βιτρίνα. “Δεν θα έβαφα ποτέ εδώ, δεν θα έβαφα ποτέ ένα αυτοκίνητο. Τα θεωρώ πια και τα δυο μια πράξη βίας απέναντι στον άνθρωπο που θα υποστεί τη “ζημιά”.” Σταματήσαμε μπροστά σε ένα κατεβασμένο ρολό σε έναν μικρό δρόμο. Η κυκλοφορία ελάχιστη και οι περαστικοί στη χάση και στη φέξη, παρόλο που η ώρα δεν ήταν προχωρημένη. Φόρεσε τη μάσκα και αρχίσει να εκτοξεύει χρώμα. Κινήσεις σίγουρες, κανένας δισταγμός.

Πρώτα ένα περίγραμμα με λευκή μπογιά και μετά τα χρώματα. Ελάχιστες φορές έκανε πίσω για να μετρήσει τον καμβά του. Καθε που τέλειωνε ένα σπρέι, το τσάκιζε με το πόδι του και πήγαινε στο επόμενο. Μετά από μισή ώρα άρχισε να τινάζει το χέρι του για να χαλαρώσει. Δεν είναι και εύκολο να ζωγραφίζεις σε μεγάλη επιφάνεια με σπρέι. Οι μυς και τα δάχτυλά σου μουδιάζουν. Ο κόσμος περνούσε αραιά. Έριχναν μια ματιά σαν να ήταν ένα θέαμα που το έβλεπαν συχνά. Μερικοί κοντοστέκονταν. Ένα χαμόγελο και συνέχιζαν το δρόμο τους.

Γιατί Tarta; “Μόνο του ήρθε το παρατσούκλι… στα γαλλικά σημαίνει σφαλιάρα, στα γερμανικά θυμίζει αναφώνηση θαυμασμού… στα ελληνικά είναι γλυκό και τώρα  πλέον σκοτεινό σύνθημα…”.

«Ξεκίνησα στα 12. Στην αρχή έβλεπα τους συμμαθητές μου να φτιάχνουν υπογραφές στο χαρτί, στα τετράδιά τους. Μου άρεσαν. Μετά ήρθε το πρώτο σπρέι. Η υπογραφή μου, που σιγά σιγά έγινε ζωγραφική. Το αγάπησα το γκραφίτι, δεν σταμάτησα μετά από τόσα χρόνια να το αγαπώ, έγινε τρόπος ζωής. Τα ταξίδια μου στο εξωτερικό, η γνωριμία μου με ανθρώπους με την ίδια φιλοσοφία, να ζωγραφίζουμε στους τοίχους της Ευρώπης. Φιλοξενώ κι εγώ συχνά γκραφιτάδες. Βάφω και μόνος μου και με παρέα. Είναι ο τρόπος μου για να εκφράζομαι, καμμιά φορά να περνώ και μηνύματα. Σπούδασα και εργάζομαι πια, έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι… στη διάρκεια των χρόνων, έχω αλλάξει κι εγώ. Δέχτηκα πολλά πράγματα, έμαθα να σέβομαι άλλα, αλλά εξακολουθώ να θέλω να αλλάξω τον κόσμο.»

Τον ρωτάω για την συμπεριφορά του κόσμου. «Ξεκίνησε πριν χρόνια με το συνοπτικό και αρκετά θυμωμένο “ρε τσογλάνι τι κάνεις εκεί;” και φτάσαμε στο “μήπως μπορείς να έρθεις να μου ζωγραφίσεις έναν τοίχο στο μαγαζί μου;”. Όχι ότι δεν ακούω πια και το τσογλάνι… απλώς πιο σπάνια.» Ο Tarta ζωγραφίζει μόνος του αλλά ανήκει και σε ένα crew. Τους 381. Το όνομά τους το πήραν από τον Νόμο περί καταστροφής της δημόσιας περιουσίας. Είπαμε, όλοι οι γκραφιτάδες είναι παράνομοι και οι 381 παραμένουν πιστοί στην αρχετυπική φιλοσοφία του γκραφίτι με ελάχιστες αναστολές. “Η αστυνομία είναι πιο χαλαρή από παλιότερα πια. Θα σε συλλάβουν αν σε πετύχουν να βάφεις ένα μνημείο και θα πας για κακούργημα (2 χρόνια με αναστολή), αλλά θα σφυρίξουν αδιάφορα αν σε δουν να ζωγραφίζεις έναν “ανώδυνο” τοίχο.” Πολλοί άνθρωποι πια βλέπουν ότι πολλές επιφάνειες ομορφαίνουν με τα σπρέι. Ζωγραφίζει το όνομά του με γράμματα περίπλοκα. Είναι πραγματικά όμορφο αυτό που φτιάχνει.

Είναι ένας από τους πιο δραστήριους γκραφιτάδες της πόλης. 100% tarta my city έγραψε κάπου στην πόλη. Ένας γκραφιτάς που ρώτησα παλιότερα μου είχε πει πως το θεώρησε μεγάλη έπαρση το σύνθημα. Υπάρχουν αντιπαραθέσεις, λοιπόν, μεταξύ τους. Συμπάθειες και αντιπάθειες, όπως σε όλους τους χώρους. Ο Tarta δεν είναι εύκολος στόχος σε μια συνέντευξη, προσέχει τι λέει, μου πετάει πολλά off the record στην κουβέντα κι εγώ φυσικά τα σέβομαι, απαντάει συχνά με ερώτηση στην ερώτηση.

Είναι ρομαντικός και πιστεύει στον άνθρωπο (τους φασίστες τους βάζει σε άλλη κατηγορία). Στον σεβασμό απέναντι στην διαφορετικότητα, στις μειονότητες, στα μικρά μεγέθη, στο δικαίωμα της έκφρασης. Πιστεύει σε έναν κόσμο που θα κινείται και θα λειτουργεί με γνώμονα μόνο την αγάπη. Μπλεξίματα με το νόμο; «Ναι, αλλά τίποτα σοβαρό». Επικίνδυνες καταστάσεις που έχει βιώσει κάνοντας γκράφιτι; «Ναι, αρκετές αλλά τη συνέντευξη θα την διαβάσει κι ο πατέρας μου μάλλον, μην τις γράψεις. Είναι επικίνδυνο σπορ συχνά το γκράφιτι… έχει σκοτωθεί κόσμος στις σύραγγες των μετρό». Με πληροφορεί πως το μετρό της Αθήνας θεωρείται από τα πιο δύσκολα μετρό στον κόσμο για γκράφιτι. Κι εσένα ποιο είναι το σημείο που έχεις όνειρο ζωής να ζωγραφίσεις; «Τον τοίχο που χωρίζει τον Παράδεισο απ΄την Κόλαση», μου απαντά. Και χαμογελάει.