Αυτά που βλέπεις στις Ευρώπες και ζηλεύεις
του Γιώργου Τούλα Εικόνες-Βίντεο: Ελένη Βράκα, Σωτήρης Κοϊκόπουλος Ήταν ένας ακόμα καθιερωμένος αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι. Από αυτούς που η ΚΟΘ μας έχει συνηθίσει κάθε Σεπτέμβρη στην ωραιότερη πλατεία της χώρας. Που λες και φτιάχτηκε για να υποδέχεται μουσικές εξαίσιες ερμηνευμένες από μια μεγάλη και σπουδαία ορχήστρα που τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει από τα στερεότυπα […]
του Γιώργου Τούλα Εικόνες-Βίντεο: Ελένη Βράκα, Σωτήρης Κοϊκόπουλος
Ήταν ένας ακόμα καθιερωμένος αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι. Από αυτούς που η ΚΟΘ μας έχει συνηθίσει κάθε Σεπτέμβρη στην ωραιότερη πλατεία της χώρας. Που λες και φτιάχτηκε για να υποδέχεται μουσικές εξαίσιες ερμηνευμένες από μια μεγάλη και σπουδαία ορχήστρα που τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει από τα στερεότυπα ενός “δημόσιου” -με την έννοια του συμβατικού- μουσικού συνόλου και έχει γίνει η αγαπημένη μουσική συνήθεια της πόλης που “χτυπά” σταθερά αλλά και απρόβλεπτα σε σημεία που η μουσική έχει μόνο σκοπό να εξοικειώσει τον ανυποψίαστο ακροατή με όσα μπορεί και να θεωρούσε ταμπού. Από τους ημιτελείς σταθμούς του Μετρό μέχρι την αυλή της Κτηνιατρικής στην υποβαθμισμένη είσοδο της πόλης, όπου και αν πέτυχα φέτος τους μουσικούς αυτής της ορχήστρας, πέραν των μεγάλων καθιερωμένων εμφανίσεων τους στους συναυλιακούς χώρους που εμφανίζονται, απλά απόλαυσα γενναιόδωρες προς την πόλη χειρονομίες.
Και ήταν χθες εκεί μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών, πίσω από ένα συμβολικό τείχος με βασιλικούς και κάτω από δέσμες φωτός που έλουζαν τον ουρανό και τα κτίρια που ονειρεύτηκε ο Εμπράρ που ξεχύθηκαν μαγικές μελωδίες. Ουράνιες. Ο κόσμος άκουγε εκστασιασμένος στις καρέκλες ή στο χορτάρι που είχε στηθεί στην πλατεία ή ακόμα και όρθιος μέχρι ψηλά στη Μητροπόλεως. Παρέα με σπάνιες φωνές σοπράνο και τενόρων, μια αγγελική παιδική χορωδία και κυρίως τους σολίστες και τους μουσικούς που απαρτίζουν αυτό το μαγικό σύνολο που σε έκανε να φουσκώνεις από περηφάνια για αυτή την κοινωνία που προσφέρεται απλόχερα, για αυτό που ζεις και που μέχρι πρότινος το έβλεπες στο εξωτερικό και το ζήλευες.
Και φύγαμε γεμάτοι ομορφιά, με μόνο ατυχές σημείο της βραδιάς ίσως τον τρόπο παρουσίασης που δεν ταίριαζε στο ύφος μιας τέτοιας συναυλίας. Η ορχήστρα αυτή κατάφερε να γίνει λαϊκή με την καλή έννοια τα τελευταία χρόνια χάρη στην εξαιρετική δουλειά της και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται χωρατά για να ‘ναι αρεστή.
Περισσότερες εικόνες εδώ
Διαβάστε και εδώ