Αλφάβητος. Το Γράμμα «Α»: Αγόρι – Άντρας

Άλφα. Παγκόσμιο γράμμα αρχής. Και από πού ξεκινά η αρχή που μας αφορά; Από τον άνθρωπο. Τον αυθεντικό (όντας όλοι αντίγραφά του). Τον Αδάμ. Γιατί πλάστηκε πρώτος ο ανήρ; Ίσως, επειδή η γυνή έρχεται δύο γράμματα μετά. Αμαρτωλή υπόθεση δαγκώματος απαγορευμένου καρπού. Και ο ανήρ την πάτησε. Επειδή είμαστε πιο αθώοι/ανώριμοι/αχόρταγοι/αφελείς/ανενημέρωτο/άμυαλοι/αυθόρμητοι ή απλώς αδιόρθωτοι; Κι εδώ έρχονται τα ακατάλληλα διά ανηλίκους. Αδιόρθωτοι ε; Εμ…το αιδοίο σέρνει πλεούμενα από αρχαιοτάτων χρόνων. Αιδοίο αντίπαλον αρχιδίων σημειώσατε άσσο.

Με το προπατορικό αμάρτημα-ατόπημα, δείξαμε σε αποκλειστικότητα, την ασέβεια/αχαριστία/αφροσύνη/απιστία/απληστία/απάτη του γένους μας, κατορθώνοντας να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, αποχαιρετώντας αιωνίως το παραδείσιο άσυλο. Για λόγους αγαμίας και αναπαραγωγής λοιπόν -εκ θέσεως γυνής- και λόγω ανάγκης αποδείξεως ανδρισμού όπως και απεξάρτησης αυνανισμού -εξ αντιθέτου πλευράς- συμφωνήθηκε το αφροδισιακό όργιο, υπό τις ευχές και μπανιστιρτζίδικες ματιές του αντίθεου όφεος. Ήταν μια ατυχής στιγμή; Ήταν που Άρης και Αφροδίτη βρίσκονταν σε λάθος αστρολογικούς χάρτες; Αποτέλεσμα τούτης της απερισκεψίας, υπήρξε η κατοίκων αποστολή του ΑΑπροϊόντος του παραδείσου, στο σύγχρονο Άδη, αφού το προϊόν απεδείχθη μη ανθεκτικό στην αιώνια ζωή. Όντας λοιπόν αλλεργικοί σε αγγελικά φτερά και άγια στεφάνια…αχ…γινήκαμε άνθρωποι και αυτοστιγμεί απάνθρωποι. Άψυχα/αποξενωμένα/αγχωμένα/άφραγκα άτομα, δίχως αύριο, αναμένουν άφεση αμαρτιών. Αμήν.

Κι αφού τα δώσαμε όλα και μείναμε στονάσσο –και μάλιστα αμανίκοτο- ας πάμε στον άντρα του σήμερα. Αφεντικό του εαυτού του, με άποψη, αστείες ατάκες, αισθητική, ακριβό αμάξι, άρωμα Armani,Αι-φον, ατσάλινα μούσκουλα, αποτριχωμένα αχαμνά και αφύσικα μεγέθη. Αγκομαχά να αποδείξει τον ανδρισμό του, ως αυστηρός, άφοβος, άγριος, άξιος αντίπαλος, αποφασιστικός, αρχηγός, αλάνι, άρχοντας ή αγάς. Μα πίσω από αυτήν την αρρενωπή εικόνα, ασχέτως ‘‘αυθεντικού αρσενικού’’ ή ανδροκοιτών (ομοφυλοφίλων), κρύβεται ένα ανήλικο, αμούστακο αγόρι που λέει ανέκδοτα, αρλούμπες, αγαπά ανεύθυνα μα αληθινά και αμολάει αθυροστομίες και αέρια. Άλλοτε άδωνης και άλλοτε ανασφαλής. Άλλοτε αδελφή κι άλλοτε αλήτης, μα σχεδόν πάντα ανώριμος.

Η ταμπέλα αναγράφει: Αγόρι–Άντρας. Αγόρι = αναζητά την ταυτότητά του. Άντρας = έχει αποφασίσει ένα δρόμο, αδιαφορώντας για το πόσο άσφαλτος είναι. Οπότε ποιος είναι ωριμότερος; Τι είναι αυτό που σε αναγκάζει να αρπαχτείς από την παύλα και να πας απέναντι; Υπάρχει άραγε το ‘‘απόλυτο αρσενικό’’; Μερικά παραδείγματα: Αλέν Ντελον. Μπα, πολύ ωραίος. Αλέξανδρος Ωνάσης. Πολύ πλούσιος. Άλμπερτ Αϊνστάιν. Πολύ εγκεφαλικός. Άντι Γουόρχολ. Πολύ-χρωμος. Αλέξανδρος ο Μέγας. Πολύ μέγας. Αδόλφος Χίτλερ. Πολύ χίτλερ. Αστερίξ. Πολύ χάρτινος. Άη Βασίλης. Πολύ εμπορικός. Αδιέξοδο. Μάλλον αυτό είναι που διαχωρίζει τον άντρα από το αγόρι. Το πως ξεφεύγεις από τα αδιέξοδα ανανδρίας. Αν δηλαδή μπορεί ο άντρας να απαλλαγεί από το στερητικό «α» της αδιαφορίας και το αγόρι της ανωριμότητας. Μπορεί; Ιδού η απορία που θα απασχολούσε σήμερα τον Άμλετ.

Περιμένετε απαντήσεις; Δεν είμαι αρμόδιος να τις δώσω. Δίνω όμως τη λέξη αγώνας. Πρέπει να αγωνιστείς, ως αρσενικό, για να βρεις τις απαντήσεις. Κι αν ενώσεις την παραπάνω Αγία τριάδα των Α, θα οδηγηθείς στον έναν και μοναδικό θεό. Όχι αυτόν της αποκάλυψης αλλά της ανακάλυψης. Τώρα η απόφαση είναι δική σου. Στη δική σου αφετηρία.