Αναζητώντας αγορές στο Ντουμπάι

της Μάρθας Γεωργιλά

Γράμμα από το Ντουμπάι

Γεια, είμαι η Μάρθα και ζω στο Ντουμπάϊ τα τελευταία δύο χρόνια. Κάτι τέτοιο το δεν έχω επιχειρήσει ξανά. Έγραφα μόνο δελτία τύπου, έκανα παρουσιάσεις και απαντούσα σε συνεντεύξεις, ξέρετε από εκείνες που βαριέται ή δεν κατέχει το «μεγάλο αφεντικό» όταν αυτό χρειαζόταν! Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε μπλόγκερ, ούτε περιστασιακός αρθρογράφος, ούτε βλέψεις τέτοιες έχω.

Λένε όμως ότι όπου υπάρχει Δράση υπάρχει και Αντίδραση. Αφορμή για το κείμενο που διαβάζετε στάθηκε η προσωρινή μου συνεργασία, αφού ακόμα δεν έχω αποκατασταθεί επαγγελματικά, με το Κέντρο Τύπου του World Trade Center. Δικαίως, θα πείτε τι είναι αυτό τώρα! Είναι το Εκθεσιακό Κέντρο του Dubai, που επεκτείνεται συνέχεια αφού δεν χωράει τους συμμετέχοντες που πολλαπλασιάζονται σε κάθε έκθεση.

Κυρίως φιλοξενεί διεθνείς εκθέσεις, με παράλληλα συνέδρια και εκδηλώσεις σε όλη την πόλη που η κυβέρνηση φροντίζει να συνδυάζει. Χτισμένο στην οικονομική ζώνη της πόλης με άμεση πρόσβαση στο μετρό, και διαμερίσματα με παροχές ξενοδοχείου ώστε να εξυπηρετούνται οι εκθέτες προσφέρει ολοκληρωμένα πακέτα συμμετοχής. Η έκθεση για την οποία εργάστηκα και τελειώνει σήμερα είναι η Gulf Food 2014 (έκθεση τροφίμων και επαγγελματικού εξοπλισμού). Συμμετοχές από 160 χώρες! Ο διοργανωτής προσέλαβε 200 άτομα έκτακτο προσωπικό. Δύο ημέρες πριν την έναρξη λάβαμε όλοι ηλεκτρονικά 19 σελίδες με οδηγίες και με πιθανά σενάρια και διαλόγους από περιστατικά που μπορεί ν’ αντιμετωπίζαμε. Μία ημέρα πριν την έκθεση πήγαμε για δύο ώρες (πληρωμένες) ξεναγηθήκαμε παντού και ετοιμάσαμε τα γραφεία μας.  Μας είπαν να περιμένουμε περίπου 80.000 άτομα αλλά ήδη τις δύο πρώτες μέρες οι επισκέπτες ξεπέρασαν τις 70.000!!

Οι γενικές πληροφορίες δίνονται για να καταλάβετε πώς γίνονται σοβαρές προσπάθειες από μια χώρα με ιστορία μικρότερη των 50 ετών.  Και βέβαια, δεν είναι όλα ρόδινα ούτε το Ντουμπάϊ είναι ο παράδεισος όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν. Πίσω από τους υπέροχους καλοφωτισμένους ουρανοξύστες υπάρχουν χιλιάδες εργάτες-μυρμήγκια που στοιβάζονται δέκα δέκα και ζουν με 200 ευρώ/μήνα. Αλλά ξέφυγα από το θέμα μας..

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξεκίνησε η έκθεση ήταν να ψάξω τον κατάλογο για ελληνικές συμμετοχές. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι υπάρχει οργανωμένη ελληνική συμμετοχή του ΟΠΕ (Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών) με 55 επιχειρηματίες που προσπαθούν να εξάγουν τα ελληνικά προϊόντα. Πολλά συγχαρητήρια στον ΟΠΕ που έντυσε την είσοδο προς το ελληνικό περίπτερο με τα ελληνικά χρώματα και χορήγησε τον οδηγό της έκδοσης που μοιραζόταν δωρεάν. Όλοι κρατούσαν από έναν!

Σίγουρα όμως ο ΟΠΕ  στον οικονομικό προϋπολογισμό του θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τα έξοδα ενός δημοσιογράφου! Όλες αυτές τις ημέρες στο Κέντρο Τύπου εξυπηρετήσαμε γύρω στους 500 δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο ακόμα κι από χώρες που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα, δυστυχώς όμως ούτε ένας έλληνας δημοσιογράφος δεν ήταν εκεί! Ελπίζω τουλάχιστον να έχουν σκεφτεί να κάνουν γνωστή αυτή τη συμμετοχή στέλνοντας κάποιο δελτίο τύπου στα ελληνικά ΜΜΕ.

Επίσης, κανείς δεν σκέφτηκε να φέρει στο κέντρο τύπου την “κομψή”, οικολογική, ελληνοαραβική έκδοση με το προφίλ των συμμετεχόντων, τα προϊόντα τους και ελληνικες συνταγές!!!!

Είχα βαρεθεί να τροφοδοτώ τους δημοσιογράφους με δελτία τύπου από τις Φιλιππίνες, το Περού, την Ουρουγουάη (αναφέρω αυτές τις χώρες γιατί είναι δεδομένες όλες οι γνωστές ευρωπαϊκές και μη). 

Εκεί ήταν που μ έπιασε το ελληνικό ή μάλλον το σπαρτιάτικο πείσμα. Αφού είπα δεν έρχεται ο Μωάμεθ θα πάει το βουνό σ’ αυτόν! Καλή η συμμετοχή, η προσπάθεια, η βοήθεια του ΟΠΕ αλλά θέλει και επικοινωνία η προσπάθεια, θέλει δυνατή φωνή και ξεκάθαρη!

Κάποιοι ξόδεψαν το ελάχιστο ετήσιο budget που είχαν ελπίζοντας σε μια νέα συνεργασία που θα τους δώσει άλλες επιχειρηματικές προοπτικές! Δεν μπορούσα ν αδιαφορήσω αφού είχα την δυνατότητα να βοηθήσω!

Ομολογώ πως μέχρι σήμερα ήμουν προκατειλημμένη με κάθε δημόσιο φορέα. Περίμενα οτι τα στελεχη του ΟΠΕ δεν θα έδιναν την απαραίτητη προσοχή κι ότι απλά το ταξίδι εδώ θα ήταν για αναψυχή. Έκανα λάθος και έπεσα κι εγώ στην παγίδα του αφορισμού. Γνώρισα στελέχη που κάθε μέρα εργάζονται μεχρι τις 7, μοιράζοντας τον κατάλογο και μια τσάντα με το ελληνικό λογότυπο και σε ερώτησή μου πού μένουν (περίμενα να ακούσω σε 5στερο ξενοδοχείο στο Jumeirah Beach Road) έμαθα ότι νοικιάζουν τα απλά διαμερίσματα που εχει προς εκμετάλλευση το Εκθεσιακό Κέντρο! Οι άνθρωποι του ΟΠΕ ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμά μου στο κέντρο τύπου αφού δεν ήξεραν ό,τι επιτρέπεται να μοιράσουν υλικό στους δημοσιογράφους. Όλα αυτά που είδα μ’έκαναν να νοιώσω ότι οι καλές προσπάθειες πρέπει ν’ αναγνωρίζονται και να αναδεικνύονται. 

Βλέπετε όταν αλλάζει η αιτία, αυτόματα αλλάζει και το αποτέλεσμα.

Η Ελλάδα είχε την ευκαιρία μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ν’ αναπτύξει (εκτός κι από άλλα πολλά) τον τουρισμό της, όχι μόνο τον κλασσικό, αυτόν που γνωρίζουμε όλοι, αλλά κυρίως τον επαγγελματικό τουρισμό μέσω παρόμοιων εκθέσεων. Έχασε την ευκαιρία αυτή όπως και πολλές άλλες για τον ένα και μοναδικό λόγο! Δεν υπάρχει ΟΡΑΜΑ – μόνο τσέπη!

Για φανταστείτε λοιπόν v’ αλλάζαμε την τσέπη με το όραμα! Δεν θα άλλαζε και το αποτέλεσμα;

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.