Αποστολή-Παλαμάς: Μας παράτησαν όλοι

Παλαμάς. Η πόλη που γεννήθηκα, η πόλη που μεγάλωσα, η πόλη που σε κάθε στενό, σε κάθε αλάνα υπάρχει και μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια.

Κατάφερα να φτάσω στον Παλαμά την 5η μέρα της καταστροφής. Πλησιάζοντας, η ιδιαίτερη μυρωδιά του καταπράσινου καλοκαιρινού κάμπου που κάθε φορά ανυπομονούσα να μυρίσω και να με κάνει να νιώσω πως φτάνω στο σπίτι, έδωσε την θέση της σε μια άλλη. Ένα αποπνικτικό κοκτέιλ από πετρέλαιο, λάδια, νεκρά ζώα και σαπίλα. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο.

Η πόλη θυμίζει έναν απέραντο καταυλισμό προσφύγων. Σπίτια πνιγμένα στην λάσπη. Αυτοκίνητα που σου δίνουν την εντύπωση πως ήρθαν από κάποια εμπόλεμη ζώνη. Το κράτος και οι τοπικοί άρχοντες είναι άφαντοι. Μας παράτησαν μου λένε. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο. Άνθρωποι που έχασαν τα πάντα εκτός από τις ζωές τους και το χαμόγελο τους.

Χωρίς καθαρό νερό εδώ και 6 μέρες και με όλο τους το βιός στον δρόμο ψάχνανε κάτι να με φιλέψουν. Έστω ένα ποτήρι εμφιαλωμένο νερό. Οι νέοι μοιράζουν πόρτα πόρτα προμήθειες στους ηλικιωμένους πάνω σε καρότσες. Ήταν αυτοί που πριν λίγες μέρες με το νερό στα 2 μέτρα ρίσκαραν την ζωή τους για να τους πάρουν μακριά από τον κίνδυνο. Οι άνθρωποι. Κανείς άλλος.

Μόνοι τους σώθηκαν και μόνοι τους θα ξαναπατήσουν στα πόδια τους. Με τα χέρια τους θα ξανακάνουν την γη γόνιμη και θα την καλλιεργήσουν με αγάπη όπως έκαναν πάντα.

Αγάπη όμως δεν υπάρχει πλέον για τους υπεύθυνους αυτής της καταστροφής που είναι το κράτος, η περιφέρεια και οι τοπικοί ‘’άρχοντες’’, παρά μόνο οργή. Αυτή η οργή θα πέσει πάνω τους με την ίδια ορμή που έπεσαν τα νερά στα σπίτια και στις περιουσίες τους. Υπομονή να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Ο λαός θα σώσει τον λαό λένε στον Παλαμά. Και έχουν δίκιο.