Ας αλλάξουμε τη διήγηση

Σκέψεις από τη δεύτερη επίσκεψη του TEDxAcademy στην Αθήνα.

Ο Στράτος πέρασε να με πάρει από το γραφείο νωρίς το μεσημέρι, με σκοπό να είμαστε στο Μουσείο Μπενάκη ως τις 3:30, για να παρακολουθήσουμε τις ομιλίες του TEDxAcademy,που ερχόταν για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα. Δυο ώρες και μισή μετά, μπήκαμε στο Μουσείο, έχοντας χάσει ήδη αρκετές από τις παρουσιάσεις. Η Αθήνα, παράλυτη από απεργίες των μεταφορικών μέσων, τους τόνους σκουπιδιών και το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων, φιλοξενούσε την καινοτομία και τη δημιουργικότητα. Περιττό να πω πως όταν επιτέλους κάθησα στη θέση μου, το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να βάλω τις φωνές. ‘Καινοτομία και μποτιλιάρισμα’, σκέφτηκα. ‘Go figure’, που λένε και οι αμερικάνοι.

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σε όλα τα TEDxAcademy που έχω παρακολουθήσει στο εξωτερικό. Ο ενθουσιασμός. Οι εικοσάλεπτες εισηγήσεις γίνονται σε κλίμα γιορτής. Η παρουσίαση μιας δημιουργικής δουλειάς, είναι εξάλλου μια ενέργεια που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Όχι τόσο για να επικοινωνήσει τα βασικά χαρακτηριστικά που τη διέπουν, όσο για να εμπνεύσει το ακροατήριο προς μια νεα κατεύθυνση. Αυτή εξάλλου είναι και η δυναμική του TEDxAcademy παγκοσμίως. Η διάδοση των ιδεών αλλά και της διάθεσης για τη συνεχή δημιουργία τους.

Στην Αθήνα φέτος, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Το κλίμα εξάλλου τελευταία στην πόλη μας είναι βαρύ και οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους κουρασμένοι και χωρίς διάθεση. ‘Εχουμε τόσα προβλήματα, η χώρα καταρρέει. Ωραία τα συνέδρια, αλλά το θέμα είναι πως στην Ελλάδα αν είναι να κάνεις κάτι, θα το κάνεις με τεραστια δυσκολία΄ ακουγα τους ανθρώπους να λένε στα διαλείμματα. Δεν είχαν άδικο φυσικά. Ολοι μας, λίγο ως πολύ, έχουμε κακές εμπειρίες να διηγηθούμε. Αν όμως όλοι μας πάλι θέλουμε να βγούμε από αυτό το τέλμα, μήπως τελικά πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε σενάριο στη διήγηση;

Να διηγηθούμε δηλαδή για την Παναγιώτα Βλάχου, που σπούδασε Ιταλική φιλολογία στην Ελλάδα, η αγάπη της όμως για τη φύση και την παραγωγή της, την έκανε να ιδρύσει μια πολυβραβευμένη εταιρεία-πρότυπο στην καλλιέργεια και εξαγωγή σαλιγκαριών. Η Παναγιώτα δε στάθηκε μόνο εκεί. Η εταιρεία της δίνει τη δυνατότητα σεμιναρίων, εργαστηρίων και εθελοντικής παρακολούθησης σε όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τα σαλιγκάρια. Ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο επιχείρησης, από αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Να διηγηθούμε για τον Πάνο Κανέλλη, πρόεδρο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη, που η λατρεία του για τη γεωργία τον έκανε να έχει ως όραμα το να μεταδώσει με σοβαρότητα και ήθος, τη δυνατότητα καλλιέργειας της γης, το σεβασμό στο περιβάλλον, την καινοτομία στη γεωργία. Κατά τη διάρκεια της εισήγησής του,αρχικά το ακροατήριο χαμογελούσε με τη σκέψη του ‘να γίνουμε αγρότες’. Στο τέλος όμως όλοι έφυγαν με μια πολύ σοβαρή σκέψη στο μυαλό τους, για το επίπεδο που πρέπει να φτάσει η αγροτική ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Να διηγηθούμε για τον Κώστα Αποστολίδη, την Λίνα Σάρη, τον Κώστα Ευριπίδη, τον Αντώνη Σγαρδέλη και τόσους ακόμα που συμμετείχαν σ’αυτήν τη νεόφερτη αλλά τόσο εμπνευσμένη διοργάνωση στη χώρα μας. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για τους εισηγητές (πολλοί από αυτούς γνωστοί στο ευρύ κοινό για την πορεία τους ως τώρα) για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ενάντια στις δυσκολίες, έβαλαν στόχους στη ζωή τους και τους πέτυχαν. Όμως σημασία δεν έχει αυτό, όσο η τελική αίσθηση του δύσθυμου αρχικώς ακροατηρίου, όταν πλεον η ημέρα είχε φτάσει στο τέλος της. ‘Οσο και δύσκολη να έχει γίνει η ζωή μας, χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να μας δώσουν κουράγιο και πίστη’.

Διανύουμε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ιστορίας μας. Η κοινωνία αλλάζει, οι άνθρωποι το ίδιο. Μεταξύ της θεωρίας που λέει ‘έχουμε τόσα προβλήματα, τα συνέδρια καινοτομίας δεν μπορούν να μας βοηθήσουν και πολύ’ προσωπικά έχω να απαντήσω πως ο κόσμος μας θα καταφέρει να αλλάξει μόνο όταν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε εμείς πριν από αυτόν.

Με λίγα λόγια, όταν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι, να αλλάξουμε το σενάριο της διήγησης.

* H Αλεξάνδρα Μπουτοπούλου εργάζεται στον τομέα της επικοινωνίας και της διαφήμισης.