Ας κάνουμε το σχολείο μουσείο!

Του Μιχάλη Γουδή

Ποιος είπε πως το σχολείο πρέπει να είναι ένας αυστηρός, βαρετός χώρος που απλώς φιλοξενεί τα παιδιά για μερικές ώρες για τους σκοπούς του μαθήματος; Η δασκάλα εικαστικών στο 6ο δημοτικό σχολείο Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, Δήμητρα Ντζάνη δε συμμερίζεται καθόλου την παραπάνω άποψη και αποφάσισε μαζί με τους μαθητές της να δράσουν, αλλάζοντας ριζικά την όψη των τάξεων, τις οποίες επισκέπτονται καθημερινά. Η ιδέα ήταν οι πόρτες των τάξεων αποτελέσουν τον καμβά για την αναπαραγωγή και ταυτόχρονα το χώρο έκθεσης διάσημων έργων τέχνης των σημαντικότερων καλλιτεχνών παγκοσμίως. Με αυτόν τον τρόπο οι μαθητές θα μπορούσαν να διασκεδάσουν, να μάθουν περισσότερα για την τέχνη αλλά και να ομορφύνουν το διδακτικό τους περιβάλλον.

Μιλώντας στην Parallaxi η Δήμητρα Ντζάνη εξηγεί πως “σκοπός της εν λόγω δράσης είναι συν τοις άλλοις να ζουν τα παιδιά σε ενα πιο ‘εμπλουτισμένο’ πολιτισμικά περιβάλλον,με περισσότερα ερεθίσματα και χρώματα…”. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται η ίδια, άλλωστε, και το σύγχρονο ρόλο του σχολείου, το οποίο “πρέπει να ενισχύει τη δημιουργικότητα των παιδιών ,την κριτική τους σκέψη, τα αισθητικά τους κριτήρια. Δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να έχει εικόνα εγκατάλειψης,ή ένα αυστηρό και ‘στείρο’ περιβάλλον που θα παρέπεμπε πχ σε αστυνομικό τμήμα…”

Η ιδέα της Δήμητρας βρήκε απήχηση στους μαθητές της, ενώ είναι αξιοσημείωτο πως τόσο ο διευθυντής όσο και οι συνάδελφοί της στο σχολείο αλλά και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων όχι απλώς συμφώνησαν, αλλά στήριξαν έμπρακτα την προσπάθεια, προσφέροντας μάλιστα εθελοντική εργασία.

Έτσι το τελευταίο μέρος της σχολικής χρονιάς αποδείχθηκε εξόχως δημιουργικό για τους μαθητές του 6ου δημοτικού σχοελίου Σταυρούπολης, οι οποίοι ντύθηκαν για μερικές ημέρες Πικάσο, Καντίνσκυ και Βανκ Γκογκ. Οι πόρτες των αιθουσών αλλά και μερικοί εξωτερικοί χώροι μετατράπηκαν μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων σε ένα πραγματικά χειροποίητο μουσείο. Η εμπνεύστρια της προσπάθειας παρουσιάζει τα βήματα που ακολουθήθηκαν: “κάποιες μητέρες έξυσαν και καθάρισαν τους φθαρμένους από το χρόνο τοίχους,ενώ ενας, άνεργος μάλιστα, πατέρας αστάρωσε και προετοίμασε την επιφάνεια. Αφού λοιπόν ολοκληρώθηκε η εργασία ,ζωγράφισα τα επιλεγμένα σχέδια,-στους εξωτερικούς τοιχους επέλεξα να συνδυάσω έργα του paul klee, καθώς χρησιμοποιούσε πολλά μικρά σχήματα κι ετσι πιθανη μελλοντική φθορά απο εξωσχολικούς δε θα φανεί άμεσα-και στη συνέχεια ο σύλλογος γονέων μας χορήγησε τα απαραίτητα ακρυλικά και πλαστικά χρώματα,με τα οποία οι μαθητες χρωμάτισαν και βερνίκωσαν.”

Κι επειδή από ένα μουσείο δεν πρέπει να λείπει η ενημέρωση του κοινού η ομάδα κρέμασε πολύχρωμα συνοδευτικά κάδρα με τη βιογραφία, το πορτρέτο και το έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη στην πόρτα που τον αφορά. “Κάθε αίθουσα τώρα πια παυει να αντιστοιχεί απλά και μόνο σε εναν αριθμό, αλλά έχουμε την αίθουσα Καντίσκυ, Βαν Γκογκ κ.ο.κ, γεγονός που ενθουσίασε- προς μεγάλη μου χαρά- παιδιά και εκπαιδευτικούς!”, εξηγεί η Δήμητρα Ντζάνη.

Τελικά, πώς μπορεί να γεννηθεί μία τέτοια δράση σε μία συγκυρία που το εκπαιδευτικό μας σύστημα βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην επικαιρότητα με αφορμή περικοπές μισθών, απεργίες, καταλήψεις και λοιπά αρνητικά; “Η  γενικότερη δυσαρέσκεια στο κλάδο των εκπαιδευτικών δε πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας των παιδιών.”, απαντά κοφτά η Δήμητρα. Ίσως στην Σταυρούπολη, στην επίσης υποτιμημένη δυτική πλευρά της πόλης, να κρύβεται ένα από τα σπάνια παραδείγματα προς μίμηση σχετικά με το πώς μπορούν να πορευθούν από κοινού τη νέα σχολική χρονιά δάσκαλοι, γονείς και μαθητές.