Bασίλης Reb-elos: Η ουσία παραμένει η ίδια

Ο Reb γεννήθηκε, μεγάλωσε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής στο εργαστήρι του ζωγράφου-αγιογράφου Ιωάννη Παπαδόπουλου (1988-1995), μαθήματα ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου στο Εργαστήρι (AAS)(1994-1996), αποφοίτησε με αριστείο στο τμήμα Γραφιστικής στο Ι.Ι.Ε.Κ. Δημητρέλης (1997-1999), ασχολήθηκε με κόμιξ, εικονογράφηση, τατουάζ και διακόσμηση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, εκδόσεις fanzine και περιοδικών, εταιρίες t-shirt κ.ά. Ασχολείται με το graffiti και την κουλτούρα του δρόμου από τις αρχές του 1990 και από τον Αύγουστο του 2002 συντονίζει το μοναδικό graffiti shop της Θεσσαλονίκης, το MWC graffiti and design shop στο κέντρο της πόλης, μαζί με το συνέταιρο του, Χρήστο Γαλαζούλα, ενώ από το Σεπτέμβρη του 2009 εκτελεί χρέη curator στο BLENDER art cafebar στην ίδια περιοχή. Στο βιογραφικό του βρίσκουμε μια πληθώρα από συμμετοχές και διοργανώσεις εκθέσεων και φεστιβάλ, τόσο σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (Chromopolis, Meeting of Styles, MWC jam, Athens Biennale κ.ά.). Δίδαξε αφαιρετικό σχέδιο και στυλιζάρισμα στο Ι.Ι.Ε.Κ. Δημητρέλης (2004-2006), ενώ δεν είναι λίγες οι ομιλίες και τα σεμινάρια που παρέδωσε σε σχολεία και οργανισμούς (Γερμανική σχολή Θεσσαλονίκης, Ιωαννείδιος Σχολή, Πειραματικό Σχολείο Θες/νίκης κ.ά.). Το χαρακτηριστικό του ύφος με την εύθυμη διάθεση ενάντια στις ευθείες και τη μουντή ατμόσφαιρα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, καθώς και η πορεία του μέσα από σημαντικά crews και συνεργασίες (SCS, 114…), τον κατατάσσουν σε ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα της Ελληνικής σκηνής.

Αρχικά ξεκίνησα με τους τοίχους του σπιτιού μου κάνοντας μουτζούρες. Όπως όλοι οι πιτσιρικάδες στη γειτονιά, τέλη 80, είχαμε ένα παρατσούκλι και το γράφαμε όπου μπορούσαμε. Σχεδόν πάντα συνοδευόταν από έναν αριθμό που δήλωνε την ομάδα (ποδόσφαιρο) που υποστηρίζαμε. Το Σεπτέμβρη του ’91 η ελληνική τηλεόραση προβάλει το Stylewars (Martha Cooper-Henry Chalfant 1982), ντοκιμαντέρ για τη Νέα Υόρκη και την κουλτούρα που άρχισε να αναπτύσσεται στους δρόμους, φτωχογειτονιές, και κυρίως στο graffiti (το γράψιμο του ονόματος σου στα βαγόνια, τους τοίχους και οπουδήποτε αλλού!!!). Αυτή ήταν η αρχή.

Ρέμπελος-Reb, ένα δεύτερο όνομα, σχεδόν επίθετο. Ένα παρατσούκλι που με ακολουθεί από το λύκειο. Ένα παρατσούκλι που μου χάρισαν οι φίλοι μου, υιοθέτησα και χρησιμοποιώ σαν υπογραφή στα έργα μου. Ένα alter ego όπως θα έλεγε και ο Futura.

Καθώς οι αλάνες είχαν αρχίσει να μειώνονται δραματικά και στα πάρκα και τις πρασιές ενοχλούσες τους ηλικιωμένους και τους ανθρώπους που αναζητούσαν την ηρεμία τους, έπρεπε να βρεις χώρους για παιχνίδι. Επικρατούσαν ηλεκτρονικά, άσφαλτος και τσιμέντο και έτσι οι τοίχοι έγιναν η απέραντη παιδική μας χαρά. Μια εμπνευσμένη υπογραφή σε έναν τοίχο μουντό και μονότονο, σε κάποιο μέρος που κάποτε μπορεί να είχε δέντρα και λουλούδια,  σε έναν τοίχο που μπορεί να τον «άσπρισαν» εχθές ή πριν από 40 χρόνια, ακόμα και σήμερα φαντάζει υπέροχη! Η αισθητική αλλάζει αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Ήσουν εκεί!

Είναι φορές που έχεις μαζί σου χρώματα και ενώ κάνεις τη βόλτα σου, κάτι σε σπρώχνει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και σε λίγο ξέρεις το λόγο. Αυτές οι εκπλήξεις συνήθως κρατάνε λίγο, εκτός και αν θες να κάνεις κάτι πιο ολοκληρωμένο και με πιο χαλαρή ατμόσφαιρα, ψάχνεις τον ιδιοκτήτη, συζητάτε και πράττετε αναλόγως. Ευτυχώς, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν χώροι όπου όλοι έχουν την άνεση να δοκιμάσουν τις καλλιτεχνικές τους δεξιότητες και να προσπαθήσουν να εκφραστούν με χρώμα, σχήματα και εικόνες.

Το graffiti είναι κομμάτι της κοινωνίας και της καθημερινότητας. Θα ήταν αστείο αν δεν υπήρχαν αντιπαραθέσεις ή αν ένα κομμάτι έμενε για πάντα. Όλα είναι εφήμερα. Βέβαια  ένα παλιό κομμάτι που παραμένει σε καλή κατάσταση καλό είναι να το σεβαστείς και να πας παραδίπλα να παίξεις. Ένας  άγραφος κανόνας που επικρατεί γενικά, είναι ότι δεν πατάς κάτι για να κάνεις κάτι μικρότερο, κατώτερης αισθητικής ή δεξιοτεχνίας. Παρ’ όλα αυτά τα πατήματα είναι κομμάτι του εφήμερου και της έλλειψης παιδείας που διαδίδουν οι άνθρωποι που υστερούν στην πραγματική γνώση της αξίας του graffiti. Η φθορά είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής.

Το graffiti έχει τη νόμιμη και την παράνομη πλευρά του. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου όλα γίνονται με νόμιμες διαδικασίες, τα όργανα είναι υποχρεωμένα να επιβεβαιώσουν το αληθές. Το φλερτ με το άνομο και η συναναστροφή με το νόμο μπορεί να έχει κάθε λογής εκφάνσεις!!!

Κάνοντας graffiti συνειδητά τα τελευταία 23 χρόνια, έχω να θυμηθώ άπειρα περιστατικά, ευχάριστα-δυσάρεστα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια από αυτά. Άλλωστε όλα αυτά  διαμορφώσανε μεγάλο μέρος του ανθρώπου- καλλιτέχνη  που είμαι σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως σταθμός και βάση της δικής μου πορείας είναι το MWC graffiti shop (est.2002) και οι δραστηριότητες που συμμετείχα μέσα από αυτό.

Βάφω όπου ταιριάζει η αισθητική μου και η νοημοσύνη μου.

Πολλοί είναι αυτοί που κατακρίνουν το graffiti κατά παραγγελία. Υποστηρίζουν πως πρέπει να είναι αυθόρμητο, χωρίς απαραίτητη άδεια, εκτός καλουπιών κτλ. Ναι, έτσι ξεκίνησε και μου φαίνεται αδιανόητο να εκλείψει σε αυτή τη μορφή. Το γεγονός, όμως, ότι κάποιοι άνθρωποι προτιμούν να κερδίζουν λεφτά με τον τρόπο που τους ευχαριστεί περισσότερο από όλους, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Δεν θα είχα κανένα να πρόβλημα να τρώω και να κοιμάμαι τσάμπα και να έχω όσα χρώματα χρειάζομαι και να τα αδειάζω όπου βρω. Το να κάνω μια δουλειά που σιχαίνομαι για να συντηρώ ένα μικρό ποσοστό από τις πραγματικές μου επιθυμίες το βρίσκω τουλάχιστον ηλίθιο και καταπιεστικό.

Ξεκινώντας κάποιος να λερώνει τοίχους, νύχτα, σύντομα νιώθει την ανάγκη της παρέας. Κάποιος να προσέχει, κάποιος να βοηθήσει στο βάψιμο, κάποιος να σε βοηθήσει να φτάσεις πιο ψηλά κτλ. Κάπως έτσι δημιουργούνται τα crews και το αίσθημα της συντροφικότητας είναι το φυσικό επακόλουθο.  Οι στιγμές που μοιράζεσαι για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού είναι αναντικατάστατες. Στην αρχή είναι τα φιλαράκια σου, στην πορεία και άλλοι καλλιτέχνες που σέβεσαι τη δουλειά τους. Αν ταιριάζουν και τα χνώτα σας θα βγει μια πολύ ωραία συνεργασία και μακροχρόνια φιλία, αν όχι…

Η βασική ορμή που σε ωθεί να ξεδώσεις σε  έναν τοίχο, είναι η προσωπική ανάγκη για έκφραση και τίποτα άλλο. Να βγει από μέσα σου και όπου θέλει ας πάει. Αν σε βασανίζει το σκοτάδι και η μαυρίλα θα βγάλεις κάτι σκοτεινό και ως επί το πλείστων, θα λάβεις και πικρόχολα σχόλια. Μ’ αρέσει να επικεντρώνομαι σε πιο αισιόδοξα συναισθήματα, οπότε και οι αντιδράσεις του κόσμου είναι αρκετά πιο καλοπροαίρετες. Το σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι το έργο λαμβάνει χώρα σε δημόσιο χώρο, από την αρχή μέχρι την ολοκλήρωση του. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στους περαστικούς να παρακολουθήσουν τη διαδικασία, να σχολιάσουν και να ανταλλάξουν απόψεις. Ακόμα και τα πιο κακόβουλα σχόλια μπορεί να είναι διδακτικά και χρήσιμα. Το πιο συνηθισμένο και πλέον αστείο σχόλιο που έχουμε ακούσει όλοι μας  είναι « γιατί το χαλάτε, προχθές τον ασπρίσαμε, νομίζετε είναι πιο όμορφο έτσι;», με αυτή ακριβώς τη σειρά, ο τοίχος βέβαια δεν βάφτηκε ποτέ από την ώρα που χτίστηκε. Τα μπεζ, γκρι, λευκά ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος πλαίσια, για να σβήσουν συνθήματα και υπογραφές, δεν είναι «άσπρισμα»! και το επικό «Με καρμπόν τα κάνετε;».

Η κοινή συνιστώσα και οι παρόμοιες τακτικές με το marketing και το promotion έχουν δημιουργήσει πολύ ισχυρή εικόνα γύρω από κάποια πρόσωπα- υπογραφές-tags-logos, σε σημείο, κάποια από αυτά να έχουν τη δύναμη κάποιου πασίγνωστου  name-brand. Κάποιοι το εκμεταλλεύονται προς όφελος τους. Κάποιοι όχι. Από τη στιγμή που έχουν μια αξιοπρεπή πορεία στο χώρο, δεν με απασχολεί αν ζουν διασκεδάζοντας.

Η διαφήμιση θα χρησιμοποιήσει τα πάντα. Διαφημίζοντας κάτι το κάνεις γνωστό, εξαπλώνεται. Ένα από τα βασικότερα στοιχεία του graffiti είναι το πολύ, το καλό θα έρθει με την εξάσκηση και την επανάληψη.

Το graffiti έχει αλλάξει την αισθητική σε κλάδους όπως η τέχνη, η γραφιστική, η μόδα, η διακόσμηση κ.ά. Πάντα δανειζόταν στοιχεία από άλλες τέχνες και τεχνικές. Εδώ και χρόνια, φαίνεται πως δανείζει, ενώ τελευταία ξεχωρίζουν τα πρώτα πραγματικά σημάδια της επιρροής του, καθώς ανταλλάσσει και συνδυάζει με τον πιο δημιουργικό τρόπο.

Στην αρχή ήταν παιχνίδι και διασκέδαση.

Ακόμα είναι.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.