Δήμαρχος για μια μέρα

Πέτρος Μακρίδης, αρχιτέκτονας

Θα αγωνιζόµουν να µάθουν οι Θεσσαλονικείς να συµµετέχουν εθελοντικά σε κοινές δράσεις και µαζί µε τους φορείς της πόλης να ανακτήσουν τη χαµένη τους αυτοπεποίθηση, δηµιουργικότητα, πολυπολιτισµικότητα, κοσµοπολιτισµό, φαντασία, το φιλότιµο και το κέφι τους και έτσι να συνταχθούµε όλοι σε µια κοινή προσπάθεια µε όραµα για το µέλλον της πόλης µας.

Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Ομότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.

Γιατί µια µέρα µόνο; Εννοείται και µια νύχτα; Οπότε το πράγµα διαφέρει. Αφού, όπως το λέει η αρχαία παροιµία: της νύχτας τα καµώµατα τα βλέπει η µέρα και γελά. Αλλά κι ανάποδα: της µέρας τα καµώµατα τα βλέπει η νύχτα και γελά. Της σηµερινής πάντως Θεσσαλονίκης µας της ταιριάζουν και οι δύο εκδοχές. Που πάει να πει: το πράγµα είναι προς το παρόν για µερονύχτια γέλια και κλάµατα. Αλλά µπορεί ίσως να αλλάξει στις επερχόµενες εκλογές. Λοιπόν, αυτό θα έκανα αν ήµουν δήµαρχος της µιας µέρας. Θα άνοιγα δρόµο λέγοντας: πέρασε, Γιάννη, και τον νου σου• οι Σαλονικιοί είµαστε µπαγιάτηδες και µας χρειάζεται γερό φρεσκάρισµα.

Αλέξανδρος Μελής, ιδρυτικό μέλος της ομάδας Zoltan Tribe

Θα στήριζα οικονοµικά τα φεστιβάλ που γίνονται στην πόλη και θα τους έδινα την δηµοσιότητα που τους αρµόζει και θα έστηνα µικρές σκηνές για θέατρο και µουσικούς του δρόµου στο πεζοδροµηµένο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ενώ θα έφτιαχνα studios ηχογραφήσεων και προβών για τα συγκροτήµατα της πόλης στη Βαλαωρίτου.

Νίκος Μουσιόπουλος, κοσμήτορας Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ

Αν είχα τη δυνατότητα θα αναβάθµιζα άµεσα την αισθητική των δρόµων και των πλατειών της Θεσσαλονίκης δίνοντας έµφαση στο δηµόσιο χώρο και εφαρµόζοντας ορθολογικότερες πρακτικές στην αποκοµιδή των απορριµµάτων. Θεωρώ ότι χρειάζονται παρεµβάσεις µικρής κλίµακας, αλλά µεγάλης σηµασίας για την πόλη, οι οποίες δεν κοστίζουν πολύ αλλά προϋποθέτουν ευαισθητοποιηµένους πολίτες και µια δηµοτική αρχή που θα τις δροµολογήσει.

Γιάννης Μυλόπουλος, Πρύτανης Α.Π.Θ.

Αν είχα τη δυνατότητα, εκείνο που θα άλλαζα, θα ήταν ένα, αλλά πολύ σηµαντικό: Θα άλλαζα την εκτίµηση των κατοίκων της Θεσσαλονίκης πρώτα για την πόλη και ύστερα για τον εαυτό µας. Είµαστε µια πόλη που αγαπά τη λήθη περισσότερο από τη µνήµη. Να ξανασυµφιλιωθούµε λοιπόν µε την ιστορία, να ξανααγαπήσουµε την πόλη και τους εαυτούς µας. Και να ξαναεµπιστευθούµε το µέλλον µας, που δεν είναι άλλο από τα παιδιά µας. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να δούµε µια µέρα µια Θεσσαλονίκη… αλλιώς.

Παύλος Νεράντζης, δηµοσιογράφος

Θα πεζοδροµούσα το κέντρο της Θεσσαλονίκης και θα ξεκινούσα άµεσα µια καµπάνια για την καθαριότητα στην πόλη.

Πρόδρομος Νικηφορίδης Μπερνάρ Κουόμο, Αρχιτέκτονες

Η οικειοποίηση του δηµόσιου χώρου της πόλης αποτελεί το πρωταρχικό ζητούµενο για την εξασφάλιση ενός συνεκτικού τρόπου κατοίκησης. Ο δηµόσιος χώρος µιας πόλης οφείλει να διασφαλίζει την ανεµπόδιστη και άνετη κίνηση των πεζών… Σήµερα, οι περισσότεροι έχουν εκφυλλιστεί σε συγκοινωνιακούς κόµβους ή περιφραγµένους αρχαιολογικούς χώρους, αποκοµµένους από τη ζωή της πόλης, έχουν υποβαθµιστεί σε αστικά υπόλοιπα. Η ανάπλαση πλατειών σε συνδυασµό µε τη δηµιουργία πεζοδρόµων, δρόµων ήπιας κυκλοφορίας και η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, θα δηµιουργήσει ένα δίκτυο δηµόσιων χώρων για την άνετη διαβίωση.

Σοφία Νικολαϊδου, συγγραφέας

Παλιότερα πίστευα στους µεµονωµένους ανθρώπους. Τώρα πιστεύω στις οµάδες. Ιδού λοιπόν τι θα ήθελα να δω, επιτέλους, στην πόλη: Θα ήθελα ένα πανεπιστήµιο ζωντανό. Με επιστήµονες που έχουν δηµόσιο λόγο και δηµόσια παρουσία. Με φοιτητές που δε γεµίζουν τραπεζοκαθίσµατα, αλλά αµφιθέατρα. Με διανοούµενους και καλλιτέχνες που δεν γκρινιάζουν, αλλά πεισµώνουν και δηµιουργούν. Η πόλη δε χρωστάει σε κανέναν µας τίποτε. Εµείς της χρωστάµε. Αν δε σταµατήσουµε τη µουρµούρα και δεν ψάξουµε τρόπο συµµετοχής και συνεννόησης, πενήντα χρόνια µετά θα συζητάµε τα ίδια και τα ίδια.

Χρήστος Νικολέρης, σκηνοθέτης

Πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο, πράσινο.

Βίκη Παπαδημητρίου, Υπεύθυνη Πολιτιστικής Διαχείρισης & Marketing, SYMVOLI – Conference & Event Organizers

Επειδή κάθε πράξη αλλαγής βασίζεται σε µια θεωρία: να νιώσουν οι Θεσσαλονικείς περισσότερο συν-υπεύθυνοι για την ίδια τους την πόλη, να αναγνωρίσουν και να πιστέψουν στη σύγχρονη προοπτική της, να δηµιουργηθούν οι συνθήκες για τη συνεργασία φορέων, επαγγελµατιών, ανθρώπων και οµάδων πάνω σε δηµιουργικές και καινοτόµες προτάσεις και λύσεις και µε κίνητρο το «η ισχύς εν τη ενώσει». Συγκεκριµένες πολιτικές, στοχευµένες αποφάσεις και ενέργειες µπορούν να µετουσιώσουν κάθε θεωρητική αλλαγή για το πώς αντιλαµβανόµαστε την πόλη µας σε πράξη, µια πόλη σε διαδικασία «ζύµωσης» για τη σύγχρονη ταυτότητά της.

Λόης Παπαδόπουλος, αρχιτέκτονας

Οι περιφράξεις των εργοταξίων του µετρό στενεύουν την Εγνατία εκ περιτροπής σε διάφορα σηµεία της, ωστόσο, η πόλη δεν παθαίνει κάτι κακό. Απεναντίας τα αυτοκίνητα αποθαρρύνονται και η κυκλοφορία προσαρµόζεται. Οπότε σκέφτοµαι ότι είναι η χρυσή ευκαιρία ώστε η Εγνατία να µη ξαναγυρίσει ποτέ στο παλιό της πλάτος και να πλαταίναµε το κάθε πεζοδρόµιό της κατά τρία µέτρα. Οµοίως τα πεζοδρόµια του κέντρου εις βάρος του οδοστρώµατος για να δώσουµε χώρο στο περπάτηµα. ∆εν θα ήταν καλύτερα αν το χώρο που καταλαµβάνουν τα παρκαρισµένα αυτοκίνητα στις δύο πλευρές της Ερµού, της Εθνικής Αµύνης, της Παλαιών Πατρών, της Παύλου Μελά, της Κούσκουρα, της Καρόλου Ντηλ και πάει λέγοντας, τον απολάµβαναν ως χώρο άνετου περιπάτου οι flaneurs του κέντρου, όλοι οι πολίτες;

Μόρφω Παπανικολάου, αρχιτέκτονας

Mια µέρα η Θεσσαλονίκη υποκρίνεται και παίζει θέατρο. Επιλογή έργου από το κλασικό θεατρικό ρεπερτόριο. Παράσταση αντισυµβατική, παίζουµε στην σηµερινή πραγµατικότητα, κινούµαστε όπως τις υπόλοιπες µέρες. Για τις ανάγκες της παράστασης, µόνο µε δηµόσια µέσα µεταφοράς, ποδήλατα και καραβάκια. Το σκηνικό προϋποθέτει την πόλη καθαρή, τα µουσεία ανοικτά ως το βράδυ, ενώ έχουν βρεθεί χορηγοί για πράσινους τοίχους, πράσινα δώµατα και πλωτές εξέδρες. Παίζουµε Shakespeare. Τον Έµπορο της Βενετίας. Μέσα από τον κόσµο του, όλη η πόλη εργάζεται, πουλά, αγοράζει, διασκεδάζει, ερωτεύεται, µορφώνεται. Ένας τρόπος να απελευθερωθεί από τα βαρίδια της. Ίσως.

Νίκος Πέντζος, βιομήχανος

Το πρώτο πράγµα που θα έκανα θα ήταν να φτιάξω ένα µητροπολιτικό πάρκο στη θέση της ∆ΕΘ που τόσο έχει ανάγκη η πόλη.

Μανώλης Ρασούλης, τραγουδοποιός

Θα ήθελα να δω τη δηµιουργία ενός βαλκανικού κοινοβουλίου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο µε τη δραστηριότητα του θα µπορούσε να καταστήσει επιτέλους τη πόλη σε πολιτισµικό κέντρο των Βαλκανίων αναδεικνύοντας την ιστορική και πολιτισµική της αυτοδυναµία απέναντι στην Αθήνα.

Γιάννης Ρήγας, σκηνοθέτης

Το κυκλοφοριακό δεν πρόκειται να λυθεί, επιπλέον πάρκα χλωµό το βλέπω να γίνονται – εξάλλου τι πάρκα; Περισσότερο τσιµέντο παρά χώµα έχουν αυτά που υπάρχουν! Λοιπόν, ας αγοράσει ο δήµος ή ας ενοικιάσει – οι τιµές είναι εξαιρετικά προσιτές και στις δυο περιπτώσεις – επαγγελµατικά µηχανήµατα προβολής και ας προβάλει στους τοίχους, σε οθόνες στα πάρκα, όπου υπάρχει µεγάλη επιφάνεια τελοσπάντων, σπουδαίες ταινίες, έργα τέχνης ελληνικά και ξένα. Μια µέρα εδώ την άλλη εκεί. Να χαζεύει ο κόσµος, να µάθει να θαυµάζει ή να το ξαναθυµηθεί, να νοιώσει πολίτης του κόσµου, να ανακουφιστεί τις δύσκολες αυτές ώρες!

Ρένα Σακελλαρίδου, αρχιτέκτονας

Ας ξαναθυµηθούµε ότι την πόλη την φτιάχνουµε εµείς. Ότι η πόλη είναι οι δρόµοι µας, τα πεζοδρόµια και οι πλατείες, η επαφή µε την θάλασσα και τον ορίζοντα. Είναι οι ροές των ανθρώπων, οι δράσεις τους και το περιβάλλον µαζί. Χρειαζόµαστε έργα που να αποδίδουν δηµόσιο χώρο µε προστιθέµενη αξία, πράσινο στους δρόµους, άδεια οικόπεδα µικρές οάσεις πρασίνου. Συνδυασµό ανάµεσα στο µικρό και το µεγάλο, ανάµεσα στη σηµειακή παρέµβαση και τη µεγάλη κλίµακα. Και ας µην ξεχνάµε, οι πόλεις πρώτα κατακτούν το στοιχειώδη σεβασµό στο δηµόσιο χώρο και µετά ξεκινούν για τα µεγαλεπήβολα.

Σάκης Σερέφας, συγγραφέας

Η Θεσσαλονίκη διαθέτει έναν µυστικό πλούτο: τα ρέµατά της. Πυλαία, Υφανέτ, Σέιχ Σου, Κρυονέρι, διαθέτουν κάτι ονειρεµένους βιότοπους, τους οποίους η πολιτεία –κεντρική και τοπική- τους σνοµπάρει αγρίως. Φαντασιώνοµαι την µετατροπή τους σε χώρους αναψυχής και περιπέτειας, µε ποδηλατόδροµους παράλληλα µε τις όχθες τους, κιόσκια για να ψήνεις τις σαρδέλες σου και να κατεβάζεις τσίπουρα, παγκάκια όπου ζευγάρια αγαπιούνται ή τσακώνονται µανιακά, γιαγιάδες που δροσίζονται και πλέκουν σεµεδάκια µε το τσιγκελάκι, µυστήριες µούρες βυθισµένες σε βιβλία, και λοιπά εφικτά ψυχεδελικά.

Θωμάς Σιώμος, δημοσιογράφος

Θα ήθελα να αλλάξω τη χαµηλή συλλογική αυτοπεποίθηση της πόλης που οδηγεί σε γκρίνια, ένταση και ανισορροπία. Εύχοµαι ένας-ένας και όλοι µαζί να αλλάξουµε τον τρόπο που στρέφουµε το βλέµµα µας πάνω της, να την αγαπήσουµε µε πάθος όπως της αρµόζει. Να εστιάσουµε στην οµορφιά των ανθρώπινων σχέσεων και στην περιπέτεια που µας χαρίζει η πόλη καθώς σαν όχηµα µας κουβαλά στο χρόνο, προς το µέλλον και προς το παρελθόν. Να ξαναβρούµε το πηγαίο µας χαµόγελο και να περιπλανηθούµε ξανά στους δρόµους της χωρίς βία, αγωνία και εµπόδια.

Γιώργος Σκαμπαρώνης, δημοσιογράφος – συγγραφέας

Θα καθόµουνα στο γραφείο του ατσαλάκωτου και το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να αλλάξω την αισθητική του χώρου του δηµαρχείου. ∆ιότι αυτό είναι το τραγικότερο, από εκεί µέσα ξεκινούν όλα. Φριχτοί πίνακες, έργα θρησκεµπόρων και κατηχικατζήδων, ψευδο-πατριωτισµός (συν Λεµούσιας και κονόµα), κιτς, µεγαλοστοµία, πτωχαλαζονεία. Εκεί µέσα είναι συσσωρευµένη όλη η αντίληψη που πρέπει να καταστραφεί. Το δηµαρχείο καταρχήν πρέπει να ενσαρκώνει, πρώτο, εκείνο στο οποίο πρέπει, µετά, να µεταµορφωθεί αυτή η τσακισµένη πόλη.

Μάριος Σπύρογλου, σκηνοθέτης – δημιουργός της SFINA

Αστικές διαδροµές ονειρεύοµαι. Αυτές θα αποτελούνταν κατά βάση από πεζοδροµήσεις στις οποίες θα αποκλειόταν η χρήση του αυτοκινήτου µε την επιβολή βαρύτατων προστίµων. Σε συνεργασία µε την Α.Σ.Κ.Τ θα τοποθετούσα έργα σύγχρονης τέχνης στους δρόµους. Καλές οι προτοµές αρχιεπισκόπων, εθνοπατέρων και οπλαρχηγών, όµως υπάρχουν κι άλλου είδους γλυπτά. Στις διαδροµές, ο φωτισµός θα είχε σιέλ απόχρωση. Ενσωµατωµένα στους στύλους του φωτισµού, θα υπήρχαν ηχεία από τα οποία θα ακούγεται 24 ώρες το 24ωρο µανητοφωνηµένοι ήχοι από κελαηδίσµατα πουλιών. Να ηρεµήσει ο νούς. Να ηρεµήσει η ψυχή.

Φίλιος Στάγκος, δημοσιογράφος

Θα δεσµευόµουν πολιτικά ώστε οι αποφάσεις του ∆ηµοτικού Συµβουλίου για τις δαπάνες να λαµβάνονται µε οµοφωνία, θα υποχρέωνα τη δηµοτική τηλεόραση να αναµεταδίδει ζωντανά τις συνεδριάσεις και θα καλούσα όλους τους φορείς της πόλης να συνεισφέρουν στη στελέχωση ενός γραφείου – συνδέσµου στις Βρυξέλλες. Αν και πάλι δεν αλλάξει τίποτα, προτείνω η πόλη να µετονοµαστεί σε «Φεεέτα».

Ράνια Σταματάκη, αρχιτέκτονας

Θα µιλήσω για τα πεζοδροµία και ό,τι υπάρχει πάνω σ’ αυτά. Θα ‘θελα να µεγαλώσουν, µιας και θα περιλαµβάνουν τους ποδηλατόδροµους, αλλά και να φυτευτούν µε περισσότερα και µεγαλύτερα φυτά, µε όλα τα δένδρα που τώρα λείπουν, να αντικατασταθούν όλοι οι στύλοι των πινακίδων σήµανσης από έναν, ο οποίος θα έχει πάνω φωτισµό, πληροφορίες για την πόλη και, ει δυνατόν, φανάρια κυκλοφορίας. Θα έβαζα ακόµη βρύσες και τουαλέτες ανά διαστήµατα, κάδους ανακύκλωσης και χώρο για ανταλλαγές (βιβλίων, ρούχων) και βέβαια αναπαυτικές στάσεις λεωφορείων µε πράσινο και καθίσµατα και µε πλατφόρµες θα έµπαιναν οι επιβάτες στα λεωφορεία.

Έφη Σταμούλη, ηθοποιός

«Λεµονιές στην Τσιµισκή, στη Νίκης βαποράκια, πανηγύρια στην καινούργια Παραλία µε χορό, εικαστικά, θέατρο και φαντασία». Έτσι για να παραφράσουµε λιγάκι τον Φοίβο ∆εληβοριά. Με άλλα λόγια: φαντασία και λιγότερη σοβαροφάνεια χρειάζεται αυτή η πάλαι ποτέ όµορφη πόλη. Γενικολογίες, θα µου πείτε. Και θα ‘χετε δίκιο.

Χρήστος Τελίδης, δημοσιογράφος

Θα επιχειρούσα να εξαφανίσω όσα περισσότερα πράγµατα προλάβαινα από την κακογουστιά και το κιτς της πόλης. Θα κατακρήµνιζα εκείνους τους ανδριάντες που µας προσβάλλουν. Θα έκλεινα το πάρκιγκ της πλατείας Ελευθερίας και θα το άδειαζα από τα αυτοκίνητα ώστε να αρχίσει η ανάδειξη της σπουδαίας πλατείας. Θα ξήλωνα τις λογής κατασκευές στον άξονα-πλατεία της Αριστοτέλους. Θα ξεκινούσα το καθάρισµα της Τσιµισκή µε ότι καλύπτει τα πεζοδρόµιά της, περίπτερα-θα δροµολογούσα µικρά καλόγουστα περίπτερα στους κάθετους δρόµους-και άλλες κατασκευές. Και θα καλούσα πολοεοδόµους, αρχιτέκτονες, ζωγράφους, γλύπτες κ.α να αρχίσουν να οραµατίζονται και να δουλεύουν για µια πόλη µε αισθητική ταυτότητα και λειτουργικότητα.

Κώστας Τερζόπουλος, ποδηλάτης

Να δηµιουργηθούν ποδηλατόδροµοι πάνω σε προέκταση του πεζοδροµίου στις ανατολικές και δυτικές συνοικίες, οι οποίες θα φέρνουν ποδηλάτες µε ασφάλεια στο πεζοδροµηµένο κέντρο της πόλης. Έτσι το κέντρο θα είναι προσβάσιµο µόνο µε πόδια, ποδήλατο, αστικά λεωφορεία και µελλοντικά µε τη θαλάσσια συγκοινωνία, το µετρό και το τραµ και βέβαια οι µοτοσικλέτες και τα αυτοκίνητα θα µπορούν να παρκάρουν µόνο περιφερειακά σε πάρκινγκ.

Πάνος Τζώνος, αρχιτέκτονας, καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ.

Αν ως δήµαρχος είχα µόνο µία κίνηση (που δείχνει κι όλα τα’ άλλα…), θα επέβαλα τήρηση κείµενης νοµοθεσίας για παράνοµη στάθµευση. Αµέσως γενική εξέγερση: Σε παλλαϊκή διαδήλωση πρωτοστατεί ο ∆/ντής Τροχαίας («δήµαρχε, θα µε µεταθέσουν!»), ο αρχηγός του κόµµατος που στήριξε την εκλογή µου («θα µου κλείσεις το µαγαζί, βρε!»), όλα τα σωµατεία (πλην ταξιτζήδων) και βέβαια σύσσωµοι οι υποστηρικτές µου («άσε τώρα τις εξυπνάδες…»). Αν το’ξεραν δε θα µε είχαν ψηφίσει…

Κατερίνα Τσιγαρίδα, αρχιτέκτονας

Θα υλοποιούσα την ιδέα του Λόη Παπαδόπουλου, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το ’97, για τις οχτώ προβλήτες του Θερµαϊκού, µελέτες σηµαντικών ξένων αρχιτεκτόνων. Ούτως ή άλλως πρόκειται για µελέτες πληρωµένες. Από µόνο αυτό το έργο θα έκανε τη Θεσσαλονίκη προορισµό. Και σίγουρα θα περπατούσα συνέχεια στην πόλη. Μέρα και νύχτα.

Βάνα Χαραλαμπίδου, δημοσιογράφος

Να ερχότανε, λέει, ένα αόρατο χέρι, να µάζευε σε µια αποθήκη, εκατό τουλάχιστον από τους τοπικούς, εκλεγµένους και µη, εκπροσώπους της πολιτικής, θρησκευτικής, οικονοµικής, «πνευµατικής» και κάθε άλλης ηγεσίας, όσους ευθύνονται για τη σηµερινή περιθωριοποίηση, οπισθοδρόµηση, πνευµατική αδράνεια, οικονοµικό µαρασµό, ακαλαισθησία και απαθλίωση της Θεσσαλονίκης, και µαζί ορισµένους που φιλοδοξούν και σπεύδουν να συνεχίσουν το πουληµένο αυτό έργο και να τους ανατίναζε! Κλεµµένο, αλλά εξαιρετικά αποτελεσµατικό ως η πρώτη από µια σειρά ενεργειών, που µπορεί να σώσουν αυτή την άτυχη πόλη.

Σωτήρης Χατζάκης, Σκηνοθέτης

Θα εφάρµοζα στρατηγική άµεσης δηµοκρατίας στην πόλη. Θα οργάνωνα µικρές εστίες αυτοδιαχείρισης µε εµπιστοσύνη στους πολίτες και ειδικότερα στους νέους. Έτσι, θα δηµιουργούσα κοινότητες που θα επίλυαν τα τοπικά προβλήµατα συµµετέχοντας µε την ιδιότητα του ενεργού πολίτη στην γενικότερη πολιτική του ∆ήµου µε στόχους την διευκόλυνση της καθηµερινότητας, την πολιτιστική και οικολογική ενηµέρωση καθώς και την όξυνση των αντανακλαστικών µας απέναντι σε προβλήµατα ρατσισµού και φοβικών συνδρόµων προς τον «άλλον».

Λεόντιος Χατζηλεοντιάδης, Επίκουρος Καθηγητής Τμ. Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών Α.Π.Θ.

Θα άλλαζα τις δοµές της πόλης που ενισχύουν την απροσωπία της καθηµερινότητας και την αδιαφορία της πνευµατικής αξίας των πολιτών της• που καταστέλλουν το δικαίωµα των αναγκών τους και την έκφραση του δηµιουργικού τους αποθέµατος• που εγκλωβίζουν και διαστρεβλώνουν τις οπτικές τους• που στερούν τη δυνατότητα της εξέλιξης• του αλλιώς. Θα ξεκινούσα από µια νέα οπτική στις σχέσεις των συµπολιτών, υιοθετώντας την σε όλες τις δοµές και δράσεις της αυτοδιοίκησης• η Θεσσαλονίκη, µε τη µοναδικότητα και την ιστορία της, το επιζητά.