Εκτρώσεις στην Ελλάδα: Από τις φραστικές επιθέσεις μέχρι την ψυχολογική πίεση

“Έχω πάρει το χάπι της επόμενης ημέρας τέσσερις φορές.” “Ήμασταν χρόνια μαζί και δεν προσέχαμε, πήραμε μαζί την απόφαση να ρίξω το μωρό, την ημέρα εκείνη ήταν άφαντος”. “Πήγα σε γυναικολόγο για να ρίξω το μωρό, μου δημιούργησε τύψεις και προσπαθούσε να με μεταπείσει να κρατήσω το παιδί.” “Προέρχομαι από μία θρησκόληπτη οικογένεια, με τον πλέον σύζυγο μου είμαστε μαζί από τα 14, όταν έμεινα έγκυος ήμουν 18, δεν με άφησαν να προχωρήσω στην διακοπή της κύησης.”

Μέχρι σήμερα, οι εκτρώσεις στην χώρα μας είναι ζήτημα ταμπού και προβληματίζει χιλιάδες γυναίκες από την πρώτη στιγμή που ξεκινούν την σεξουαλική τους ζωή. Ζούμε σε μία κοινωνία που έχουμε εκπαιδευτεί στο να δεχόμαστε και να συμβιβαζόμαστε με τις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για το σώμα μας. Μεγαλώσαμε ή μας μεγάλωσαν με έναν σκοπό, να γίνουμε μάνες, ασχέτως με το αν θέλουμε.

Μπορεί να χρησιμοποιούμε προφυλάξεις, μπορεί και όχι, σε κάθε περίπτωση η αγωνία παραμένει ίδια. Ένα τεράστιο “τι θα συμβεί εάν”, πολλές φορές οι σύντροφοί μας δεν είναι δεκτικοί στο να συζητήσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και αν τύχει, απέχουν, ή μας καταπίεζουν. Στην Ελλάδα παρά το γεγονός του ό,τι η άμβλωση είναι νόμιμη, οι γυναίκες θα πέσουν επάνω σε τείχη ακροτήτων γύρω από αυτό.

Νομικό πλαίσιο για τις αμβλώσεις στην Ελλάδα

Πρώτη φορά επιτράπηκε η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης στην Ελλάδα με το αρ. 5&3 του Ν. 821/1978 (στον εν λόγω νόμο χρησιμοποιούνταν ο όρος άμβλωση – τεχνητή έκτρωση) στις εξής περιπτώσεις: α) μέχρι και τη 12η εβδομάδα της εγκυμοσύνης σε περιπτώσεις που υπήρχε κίνδυνος για τη ψυχική υγεία της μητέρας και το γεγονός αυτό διαπιστωνόταν από ψυχίατρο εργαζόμενο σε Νοσηλευτικό Ίδρυμα Δημοσίου Δικαίου και β) μέχρι και την 20η εβδομάδα της εγκυμοσύνης εφόσον διαπιστώνονταν με σύγχρονα μέσα προγνωστικού ελέγχου (προγεννητική διάγνωση) σοβαρές ανωμαλίες στο έμβρυο που έχουν ως αποτέλεσμα τη γέννηση παθολογικών νεογνών. Στην αρχαία Ελλάδα, γνώριζαν και εξασκούσαν τεχνικές τόσο για την αντισύλληψη όσο και για την τεχνητή διακοπή εγκυμοσύνης

Σήμερα σύμφωνα με το αρ.304 παρ.1 ΠΚ, η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών όταν διενεργείται χωρίς τη συναίνεση της εγκύου. Στη παρ. 2 προβλέπεται ποινή φυλάκισης έως τρία χρόνια ή χρηματική ποινή για όποιον με τη συναίνεση της εγκύου ή των προσώπων που έχουν τη γονική μέριμνα ή επιμέλειά της αν αυτή είναι ανίκανη να συναινέσει, διακόπτει την εγκυμοσύνη της και ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο χρόνια και χρηματική ποινή αν ενεργεί κατ’ επάγγελμα. Με την ίδια ποινή, μειωμένη κατά το μέτρο του άρθρου 83, τιμωρείται και όποιος προμηθεύει σε έγκυο τα μέσα για τη διακοπή της εγκυμοσύνης της, εφόσον έγινε τουλάχιστον απόπειρα αυτής ενώ σύμφωνα με την παρ.3 προβλέπεται φυλάκιση έως έξι μήνες ή χρηματική ποινή για την έγκυο που μετά την εικοστή τέταρτη εβδομάδα της κύησης διακόπτει την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε άλλον να την διακόψει.

Ο άδικος χαρακτήρας της πράξης αίρεται στις περιπτώσεις της παρ. 4 του άρθρου 304 (όπως προβλέφθηκαν με το Ν. 1609/1986) δηλαδή αν συντρέχει μια από τις εξής περιπτώσεις: α) όταν η εγκυμοσύνη δεν έχει υπερβεί τις 12 εβδομάδες, β) όταν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας και κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί και δεν έχει υπερβεί τη 19η εβδομάδα, γ) σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις παθολογικού νεογνού και η εγκυμοσύνη δεν έχει υπερβεί τη 24η εβδομάδα, δ) οποιαδήποτε στιγμή πριν από τη γέννηση σε περίπτωση αναπότρεπτου κινδύνου για τη ζωή της εγκύου ή κινδύνου σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής και ψυχικής της υγείας. Αν η έγκυος είναι ανήλικη απαιτείται η συναίνεση ενός από τους γονείς ή του προσώπου που έχει την επιμέλεια της.

Στοιχεία

Το 2007, το ποσοστό αμβλώσεων στην Ελλάδα έφτανε τις 7,2 αμβλώσεις ανά 1000 γυναίκες σε γυναίκες ηλικίας 15-44 ετών. Έρευνα του 2019 έδειξε πως μία στις δέκα έφηβες ηλικίας 15-19 ετών είχε προβεί σε τουλάχιστον μια άμβλωση. Η Ελλάδα βρίσκεται κάπου στην μέση των αμβλώσεων στην Ευρώπη, με χώρες της βόρειας Ευρώπης να έχουν τα υψηλότερα ποσοστά αμβλώσεων ενώ χώρες της δυτικής και νότιας Ευρώπης τα χαμηλότερα ποσοστά. Μια πανευρωπαϊκή τάση για μείωση του αριθμού των αμβλώσεων, σχετίζεται με την αυξημένη διαθεσιμότητα του χαπιού της επόμενης ημέρας. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τις αμβλώσεις και όλοι οι αριθμοί που παρουσιάζονται είναι κατά προσέγγιση, μετά από εκτιμήσεις.

Κοινωνία

Στις 13 Ιανουαρίου του 2020, στο μετρό της Αθήνας οι γυναίκες ήρθαν αντιμέτωπες με αφίσες που έθιγαν το θέμα των εκτρώσεων. Ο φορέας που ήταν υπεύθυνος για την αφίσα είναι το κίνημα “αφήστε με να ζήσω” το οποίο τοποθετείται ανοιχτά κατά των αμβλώσεων με άρθρα και δημοσιεύσεις.

Το προβαλλόμενο μήνυμα στο επίμαχο πόστερ αναφέρει συγκεκριμένα: “Ήξερες ότι από την 18η ημέρα κτυπά η καρδιά του; Από την 42η μέρα ανιχνεύονται εγκεφαλικά κύματα; Από την 8η εβδομάδα όλα τα όργανά του έχουν δημιουργηθεί; Από την 10η εβδομάδα νοιώθει πόνο. Διάλεξε τη ζωή”. Στην καμπάνια χρησιμοποιείται ακριβώς το ίδιο μήνυμα που είχε τυπωθεί και στο αναχρονιστικό εξώφυλλο της εφημερίδας SporTime στις 29 Δεκεμβρίου. Αφορμή για το πρωτοσέλιδο ήταν η “ημέρα του αγέννητου παιδιού”, η οποία θεσμοθετήθηκε από την Ιερά Σύνοδο, σε μια κίνηση που θύμισε Καθολική Εκκλησία.

Στις 16/3/21, ο Ευρωβουλευτής, Στέλιος Κυμπουρόπουλος έδωσε θετική ψήφο σε ψήφισμα που αναφέρει ότι η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης». Σαφείς αποστάσεις από την επιλογή του έλαβε το κυβερνών κόμμα με ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι «είναι προφανές ότι η ψήφος του ευρωβουλευτή κ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου δεν εκφράζει το κόμμα και τον Πρόεδρό του».

Συγκεκριμένα πρόκειται για την τροπολογία 10 που κατέθεσαν στις 8 Μαρτίου οι ευρωβουλευτές Jadwiga Wiśniewska και Cristian Terheş της ομάδας ECR (Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές) με την εξής διατύπωση: «υπενθυμίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το εγγενές δικαίωμα στη ζωή και ότι η ανθρώπινη ζωή πρέπει πάντοτε να προστατεύεται, αρχής γενομένης από τη στιγμή της σύλληψης».

Μιλώντας ο ίδιος στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά 90,1», τόνισε: «Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους. Άλλωστε σε παρόμοια ψηφίσματα που έχουν μιλήσει για την άμβλωση στο παρελθόν, είμαι υπέρ γιατί σέβομαι και αναγνωρίζω αυτό το δικαίωμα, όταν μάλιστα η γυναίκα δεν έχει δώσει την έγκρισή της για να γίνει κάτι τέτοιο». Αναφερόμενος στο επίμαχο ψήφισμα, είπε: « Ήταν ένα ψήφισμα για τα δικαιώματα του παιδιού. Όταν το παιδί βρίσκεται στη μήτρα της μητέρας, όταν είναι μικρό, δεν έχει τη δύναμη να μιλήσει, δεν πρέπει να μιλήσουμε και εμείς για αυτό; Δεν μπορώ να ξέρω για την ανακοίνωση του κόμματός μου. Καταλαβαίνω απόλυτα όλο αυτό που έχει γίνει από την μεριά του κόσμου. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι δεν ψήφισα και δεν θα ψήφιζα κάτι που αφαιρεί το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών» και συνέχισε λέγοντας «Πολλοί συνάδελφοι ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ αυτής της τροπολογίας. Σκέφτομαι λίγο το θέμα και από αυτή τη θέση που σίγουρα με επηρεάζει, αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος θα με σκότωνε ή όχι; Θεωρώ ότι ναι υπάρχει το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν είμαι κατά. Αλλά θέλω να δώσω και το δικαίωμα και στο παιδί που δεν μπορεί να μιλήσει. Και θέλω να το συζητήσουμε. Θέλω να υπάρχει και αυτό το δικαίωμα, ως δικαίωμα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Νοέμβριο του 2020, στο ψήφισμα για το δικαίωμα στην άμβλωση στην Πολωνία, όλοι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές υπερψήφισαν το δικαίωμα των γυναικών εκτός από εκείνους της Χρυσής Αυγής που το καταψήφισαν και τον Στ. Κυμπουρόπουλο που έριξε λευκό.

Τον Αύγουστο του 2022, η Εκκλησία της Ελλάδος, ανακοίνωσε πως στις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, την ημέρα που γιορτάζεται το Γενέθλιο της Θεοτόκου, θα αναγνωσθεί ένα κήρυγμα κατά των αμβλώσεων. Η πάγια θεολογική θέση της Εκκλησίας για το θέμα, «βασισμένη στην Aγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού», όπως λέει, είναι ότι το έμβρυο είναι πλήρης και ακέραιος άνθρωπος από τη στιγμή της συλλήψεώς του «και γι’ αυτό θεωρεί την εκούσια έκτρωση ως φόνο και δεν την αποδέχεται». Συγκεκριμένα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, μετά την ολοκλήρωση της διήμερης συνεδρίασής της, ανακοίνωσε ότι «απεφάσισε την αποστολή των εξής εγκυκλίων προς το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος: α) Περί της προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων, προκειμένου να αναγνωσθεί στους Ιερούς Ναούς κατά την εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου στις 8-9-2022».

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού σε ανακοινώσεις εκείνη την εποχή αναφέρει: “Aπό πλευράς Ορθοδοξίας, η άμβλωση, θεωρείται και δείγμα ανελευθερίας, που συνδέεται άμεσα με τον εγωισμό και τον ατομισμό που θυσιάζει την ξένη ζωή, για να διασφαλίσει τα θεωρούμενα ως δικαιώματα της σημερινής ατομοκρατίας, π.χ. της ηδονικής απόλαυσης και της απόρριψης κάθε ευθύνης. Να γιατί η Εκκλησία μας, ως έν Χριστώ κοινωνία, θεωρεί την άμβλωση ως αντικοινωνική συμπεριφορά και ενέργεια, που θυσιάζει την ανθρωπιά και την αγάπη στον ατομισμό και την εγωπάθεια.

Είναι δυνατόν λοιπόν, να γίνει δεκτή η άμβλωση από μερικούς, κάτω από οποιεσδήποτε προφάσεις και δικαιολογίες. Ποτέ όμως δεν μπορεί η άμβλωση να θεμελιωθεί χριστιανικά, ορθόδοξα. Για την Ορθοδοξία θα είναι η άμβλωση πάντα βίαιη και αποτρόπαιη αφαίρεση ζωής.

Έτσι νομίζω, ότι συνειδητοποιούμε πόσο άδικο και ασυλλόγιστο είναι από τη μια μεριά να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε στη ζωή το έμβρυο, όπως π.χ. στο «παιδί του σωλήνα», και απ’ την άλλη να καταδικάζουμε σε θάνατο χιλιάδες άλλα έμβρυα. Συνιστά επίσης κατάφωρη υποκρισία, σε μια εποχή που καθολικά ζητείται η κατάργηση της θανατικής ποινής, να νομιμοποιείται η δολοφονία ως άμβλωση. Τώρα λοιπόν που έχει νομιμοποιηθεί η άμβλωση και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, δεν θα μας μένει τίποτε άλλο, πιά, παρά στην καθιερωμένη Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, άλλη υποκρισία αυτό, εμείς να τελούμε ευλαβικό μνημόσυνο, για όλα εκείνα τα αθώα παιδιά, που θα κατακρεουργούνται καθημερινά στις κλινικές-σφαγεία.”

Επιπροσθέτως, είναι πολλές οι ελληνικές οικογένειες οι οποίες είναι ταγμένες στην θρησκεία, δεν επιτρέπουν τουλάχιστον στις ανήλικες κόρες τους να προχωρήσουν στην διαδικασία της άμβλωσης, αποτέλεσμα αυτού, δεκάδες κορίτσια να κρατούν το έμβρυο σε μία ηλικία που οι ίδιες δεν είναι ικανές να το μεγαλώσουν. Να σημειώσουμε επίσης, πως είναι πολλά τα περιστατικά στα οποία γυναικολόγοι προτρέπουν τις κοπέλες να κρατήσουν το έμβρυο, με φραστικές επιθέσεις για αρχή και μετέπειτα με επίκληση στο συναίσθημα. Κοινό κοινωνικό συμπέρασμα όλων αυτών, ένα μερίδιο της κοινωνίας μέχρι σήμερα να θεωρεί τις εκτρώσεις πράξεις κολάσιμες, θέμα ταμπού ή ακόμη και απαγορευτικές.

Μαρτυρίες

“Ήμασταν μαζί τέσσερα χρόνια, έπαιρνα αντισυλληπτικά, λόγω πολυκυστικών ωοθηκών, διέκοψα τα χάπια λόγω άλλης αγωγής εκείνη την περίοδο συνέβη, δεν το καταλάβε και φυσικά εγώ δεν ενημερώθηκα. Άργησε να με ενημερώσει και ήταν ήδη πολύ αργά. Είχα καθυστέρηση 2 εβδομάδες, εγώ ήμουν σίγουρη απλώς ήλπιζα σε ένα θαύμα. Έκανα test εγκυμοσύνης μόνη μου, βγήκε θετικό απευθείας, πήρα τις φίλες μου και άρχισα να κλαίω. Ήμουν τριών εβδομάδων, στα 21 μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, θυμάμαι εκείνη την ημέρα κάπνισα 1.5 πακέτο τσιγάρα μέχρι να ενημερώσω τον σύντροφο μου. Δεν ήξερα πως να νιώσω, έπιανα την κοιλιά μου και ένιωθα ότι κάτι αλλάζει στο σώμα μου χωρίς αυτό να είναι ορατό, οι ώρες περνούσαν κι εγώ απέφευγα την επικοινωνία μαζί του. Γύρω στις 20:00 το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο μου “τι κάνεις, γιατί έχεις εξαφανιστεί τόσες ώρες;” “Είμαι έγκυος” του είπα και ξέσπασα σε κλάματα. Δεν μίλησε, ήταν σαν να μην είχε καμία συμμετοχή απέναντι σε όλο αυτό που συμβαίνει. “Θα το ρίξεις.” Δεν με ρώτησε ποτέ αν ήθελα να κρατήσω αυτό το παιδί, απλά μου το ανακοίνωσε, δεν με ρώτησε πως νιώθω, δεν με ρώτησε τι θέλω.” είπε η Μ.Π. στην Parallaxi.

“Εγώ άρχισα να κλαίω, από τον φόβο μου και τον θυμό που με διακατείχε, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι, ο σύντροφος μου δεν ενδιαφέρεται για το πως αισθάνομαι, δεν μπήκε καν στην διαδικασία να συζητήσει μαζί μου. Ήξερα πως δεν θέλω αυτό το παιδί, ήμουν 21, φοιτήτρια, σε μία ξένη χώρα με μία σχέση εξ αποστάσεως και άνεργη, πως ακριβώς θα έφερνα στον κόσμο ένα παιδί; Και πως θα το μεγάλωνα; Διέκοψα κάθε επικοινωνία μαζί του εκείνες τις ημέρες, ήξερε μόνο πότε θα πάω στον γυναικολόγο, ο οποίος παρεμπιπτόντως, δεν ήταν ο προσωπικός μου. Επισκέφθηκα λοιπόν τον γιατρό 2 ημέρες μετά, έφτασα στο ιατρείο μαγκωμένη, ήταν η πιο αμήχανη και άσχημη εξέταση που έχω κάνει ποτέ. Ήξερα τι έχω μέσα μου και δεν το ήθελα, το είδα και ξέσπασα σε κλάματα. Ο γιατρός με ρώτησε δέκα φορές αν είμαι σίγουρη γι αυτό που πάω να κάνω στο έμβρυο, μου είπε πως “θα το σκοτώσω” και αρνιόταν να προχωρήσει στην διαδικασία, που σε αυτή την φάση της εγκυμοσύνης γινόταν με χάπια. Αισθανόμουν σαν δολοφόνος, σκότωνα το ίδιο μου το παιδί και δεν είχα καμία άλλη επιλογή. Οι τύψεις που μου δημιούργησε με ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα, δεν έχουν φύγει από το μυαλό μου. Ντύθηκα και δεν ξέρω που βρήκα την ψυχική δύναμη αλλά εκείνη την ώρα του φώναξα πως το σώμα μου είναι δικό μου, του πέταξα 50 ευρώ και έφυγα. Ένας άντρας γύρω στα 65 που υποτίθεται πως υπηρετεί και αγαπά τις γυναίκες δεν τις ευνουχίζει. Μετά από αυτό το ραντεβού, πήρα την απόφαση να πάω στην Βουλγαρία και να προχωρήσω την διαδικασία.

“Πήρα φαρμακευτική αγωγή, η οποία λειτούργησε εντός της ημέρας, με έπιασαν έντονοι πόνοι στην κοιλιά. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, το μόνο που με ανακούφιζε είναι να κάθομαι στην μπανιέρα και να ρίχνω στην κοιλιά μου ζεστό νερό. Υπέφερα. Ο σύντροφος μου ήταν άφαντος, δεν ήρθε σε αυτό το ταξίδι μαζί μου και δεν με στήριξε, δεν με πήρε καν ένα τηλέφωνο να δει πως είμαι. Αδιαφόρησε. Λίγο καιρό μετά, διαγνώστηκα με κατάθλιψη κι έτσι, πήρα την απόφαση να χωρίσω.” καταλήγει η Μ.

Η γυναικολόγος Ελισάβετ Βότση από την πλευρά της τονίζει, πως στατιστικά οι εκτρώσεις, δεν έχουν αυξηθεί σημαντικά, μετα το χαπι της επομενης μερας και τη δυνατοτητα που αυτο δινει μαλλον μειώνονται.

“Η κοινωνία το αποδέχεται περισσότερο και η οικογένεια στηρίζει το νέο κορίτσι που θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε αυτή. Εκτός της οικονομικής στήριξης, είναι απαραίτητη η ψυχολογική υποστήριξη γιατί τις περισσότερες φορές υπάρχει μια σημαντική φόρτιση ακόμα κι αν φαντάζει και είναι μονόδρομος η επιλογή αυτή. Όσον αφορά, τον τρόπο που πραγματοποιούνται οι εκτρώσεις, υπάρχει η δυνατότητα φαρμακευτικής διακοπής που όμως απαιτεί στενή παρακολούθηση μιας που συχνά μπορεί να έχουμε σημαντικές αιμορραγίες και η χειρουργική διακοπή με χρήση αναρρόφησης και απόξεσης. Σημαντική θέση κατέχει και η συμβουλευτική ως προς τις επιλογές αντισύλληψης πριν αναγκαστεί η γυναίκα να υποστεί μια διάγνωση ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης αλλά και μετά από μια διακοπή. Αν η ερώτηση αφορά στο αν ο γιατρός πρέπει να πάρει θέση θετική ή αρνητική απέναντι στην προοπτική άμβλωσης καταρχάς είναι όχι. Η επιλογή είναι του ζευγαριού και κυρίως της ίδιας της γυναίκας. Συνήθως νεαρής ηλικίας γυναίκες επιλέγουν διακοπή κύησης χωρίς βέβαια αυτό να είναι ο κανόνας. Πως αντιμετωπίζω τις γυναίκες που επιθυμούν διακοπή; Σέβομαι την επιθυμία τους. Αν η σχέση μας μου το επιτρέπει προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό είναι δική τους επιλογή ή του περιβάλλοντος ή των συνθηκών ή ή ή.. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μεταπείσω κάποια. Αν θέλουν να μου αναφέρουν τους λόγους έχει καλώς διαφορετικά απλά σέβομαι την απόφαση τους. Μια κοπέλα κάποια στιγμή με ρώτησε τι θα έκανα. Δεν ήταν μικρή σε ηλικία, οι τότε συνθήκες της ζωής της ήταν απλά αρκετά μπερδεμένες. Της απάντησα οτι αν δεν είχα ήδη παιδί και δεν ήξερα τι αντιπροσωπεύει η μια ή η άλλη απόφαση θα ήταν πιο εύκολο να της δώσω.. «λύση».. Μακάρι να με είχε ρωτήσει το ίδιο μια γυναίκα που πρόσφατα σε ηλικία άνω των 40 λόγω επιθυμίας κυρίως του συντρόφου της έκανε διακοπή. Στην περίπτωση αυτή.. για μένα το απάνθρωπο δεν ήταν η άμβλωση αλλά η επιθυμία του συντρόφου που καταλάβαινα ότι δεν ήταν και δική της. Η απόφαση όμως ήταν. Οι περισσότερες κοπέλες ρωτάνε αν αυτή η διαδικασία θα έχει επίπτωση στη μετέπειτα γονιμότητα τους. Σχεδόν όλες. Όσον αφορά στη στάση της επίσημης εκκλησίας πιστεύω ότι είναι λάθος. Η ζωή δεν είναι δόγμα. Είναι δώρο όπως λέει και η Εκκλησία αλλά αυτό αφορά και στη ζωή της ίδιας της γυναίκας.”