Αιμίλιος Χειλάκης: Να ζει κανείς ή να μη ζει;

της Άννας Ποδάρα

Ο Αιμίλιος Χειλάκης έχει μια σπίθα στα μάτια του, που δεν μπορείς να την εξηγήσεις από τη πρώτη στιγμή. Είναι αυτό που βλέπεις όλο και πιο σπάνια σήμερα, στα μάτια των ανθρώπων που δεν είναι αδρανείς, αφημένοι στη μοίρα τους. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη με μια δική του παραγωγή, που κάνει πρεμιέρα σήμερα το βράδυ στο θέατρο Αριστοτέλειον. Μέσα σε 75 λεπτά, ο Άμλετ, η Οφηλία, ο Κλαύδιος, η Γερτρούδη, ο Πολώνιος, ο Λαέρτης, το Φάντασμα και ο Οράτιος ζωντανεύουν στη σκηνή από ένα μόνο ηθοποιό, σε μια ερμηνεία που κατά γενική ομολογία είναι η καλύτερη της καριέρας του.

Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ηθοποιοί βρίσκονται αφοπλισμένοι σπίτια τους, εσύ ιδρύεις Εταιρία Θεάτρου και ανεβάζεις θεατρικές παραγωγές. Θα μας πεις τη μυστική συνταγή;

Η εταιρία αρτivities που έχω κάνει με την Αθηνά Μαξίμου έγινε το 2006 αλλά περίμενα τις κατάλληλες ευκαιρίες για να την ενεργοποιήσω και αυτές ήρθαν το 2010.

Και τις βρήκες μέσα στη κρίση;

Η κρίση μου έδωσε ένα κέλυφος για να πράξω. Μέχρι τώρα δεν χρειαζόταν γιατί άλλοι το έκαναν για μένα. Αφού όμως πλέον δεν υπάρχουν παραγωγές, πρέπει να τις κάνω μόνος μου. Να σου πω πως προέκυψε αυτή η παραγωγή. Στις αρχές της χρονιάς, ακυρώθηκε ένα project που είχα, λόγω αθέτησης συμφωνίας και βρέθηκα ξεκρέμαστος. Οι λόγοι ήταν κυρίως πρακτικοί.  Έπρεπε να κάνω κάτι για να ζήσω… Η μόνη λύση για να ξεφύγω από την κατάθλιψη ήταν να ξεφύγω από την απραξία μου! Και αποφάσισα να κάνω το «Μόνος με τον Άμλετ», διασκευάζοντας το σαιξπηρικό έργο για έναν ρόλο. Ένας πολύ διάσημος ηθοποιός στην Αμερική κάνει το ίδιο με τον Μακμπέθ και από εκεί πήρα την ιδέα. Ήθελα να επιστρέψω στην αρχή της θεατρικής τέχνης, όπου απαλλαγμένη από περιττά στολίδια μιλάει μόνο με τα βασικά της εργαλεία. Την ιστορία. Πρότεινα το έργο στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και Πειραιά και προς τιμήν τους, το αγκάλιασαν ακόμα κι αν δεν είχαν λεφτά να δώσουν. Έτσι ξεκίνησα να το κάνω, με δικιά μου παραγωγή, υπό την αιγίδα τους.

Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου: Η παράσταση Μόνος με τον Άμλετ παρακολουθεί την προσπάθεια του νεαρού πρίγκιπα να διανύσει την απόσταση από την σκέψη στην πράξη. Ο Άμλετ άραγε θα μπορούσε να δώσει απάντηση στο ερώτηση που κάνουμε όλοι στους εαυτούς μας: Γιατί δεν αντιδρούμε;

Ο Άμλετ δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις, γιατί είναι σαν κι εμάς, με τις αμφιβολίες μας, τη δειλία μας κ.ο.κ. Κατά τύχη εκπλήρωσε το καθήκον του, από ατύχημα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα τυρρανιόταν μια ζωή. «Ο Άμλετ», όπως έγραφε ο Χειμωνάς, είναι μια σκοτεινή ψυχή. Στροβιλίζεται στο χάος και την τραβάει το σκοτάδι.

Φωτεινές ψυχές για να μας βγάλουν από την αδράνεια μας πότε θα βρούμε; Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι της τέχνης θα έπρεπε να παίζουν αυτό το ρόλο…

Κοίτα να δεις, Άννα, υπάρχει μια τεράστια παρανόηση σχετικά με το τι σημαίνει τέχνη… Η τέχνη σου προτείνει, είναι ένα παράθυρο. Είναι εκεί, αλλά κανένας δεν σε υποχρεώνει να κάτσεις δίπλα του και να δεις πίσω από τον τοίχο. Αν η τέχνη άλλαζε τον κόσμο θα ήταν απαγορευμένη. Αν η τέχνη μπορούσε να αλλάξει την ιστορία θα ήταν απαγορευμένη. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Δεν μαθαίνουμε από την ιστορία, δεν είμαστε συνεπής στο στόχο μας, δεν είμαστε νουνεχείς. Το ξέρεις ότι εγώ έχασα τον κολλητό μου από αυτόν το λόγο; Αυτοκτόνησε. Ήταν χρόνια άνεργος, δεν έβρισκε νόημα στη ζωή του και αυτοκτόνησε. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ότι κι αν έλεγα γιατί ο καθένας είναι μόνος του. Τον έσωσα μια φορά αλλά το ξαναέκανε.

Πού βρίσκεται λοιπόν ο δικός σου ρόλος, όταν μας λες την ιστορία του Άμλετ; Ποια είναι η δικιά σου ευθύνη;

Εγώ είμαι ο θυρωρός του παραθύρου. Ο Σαίξπηρ είναι ένα σκεύος μέσα από το οποίο θέλω να σας πω την προσωπική μου άποψη. Θέλω να σας πω αυτό που σκέφτομαι, έχω κερδίσει την δυνατότητα να πω τη γνώμη μου, έχω ένα βήμα στη διάθεση μου, γιατί να μην το εκμεταλλευτώ; Η δικιά μου ανάγνωση πάνω στον Άμλετ καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: Πράξτε!

Αυτό κάνουμε κι εμείς με τον σκηνοθέτη Μανώλη Δούνια. Έχουμε φτιάξει μια ιστορία και την ταξιδεύουμε σε όλη την Ελλάδα. Γυρίζουμε την αναρώτηση «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» σε ερώτηση. Γιατί να ζει; Γιατί να μην αυτοκτονήσει;

Και ποια είναι η απάντηση;

Την απάντηση την δίνει ο καθένας μόνος του. Η τέχνη δεν απαντάει αλλά θέτει ερωτήματα. Κάτι διαφορετικό θα ήταν πολύ φασιστικό. Εμένα ο Άμλετ με ανακούφιζε από μικρό. Η ιστορία αυτού του χαζού παιδιού, που δεν πράττει με κάνει… να θέλω να πράξω τα πάντα! Προσπαθώ να πω ιστορίες που μπορεί να χρησιμεύσουν κι όποιος με ακούσει. Το θέμα είναι να ζήσω ενώ ζω, γιατί κάποια στιγμή δεν θα υπάρχω.

Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται όταν δεν θα υπάρχεις;

Πως θα ήθελα να με θυμούνται; Με συνέπεια! Αυτοί που με αγαπάνε, να συνεχίσουν να με αγαπούν και αυτοί που με μισούσαν να συνεχίσουν να με μισούν. Δεν μου αρέσουν οι κωλοτούμπες, βρε αδελφέ! Με συνέπεια.

*Πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.