«Έτσι βίωσα την κακοποίηση από τον σύντροφό μου»: Η συγκλονιστική περιγραφή γυναίκας που έζησε τον εφιάλτη

Φωτογραφίες: Pexels

«Στην αρχή ήταν πολύ υποστηρικτικός, μου έδειχνε την αγάπη του με κάθε τρόπο. Μόλις ο δεσμός μας σοβάρεψε, ξεκίνησε να με περιορίζει, δεν με άφηνε να περιποιηθώ τον εαυτό μου, μου έλεγε συνέχεια πως βγάζω λιγότερα χρήματα από εκείνον και τελικά μου τα έπαιρνε για να μην είμαι ανεξάρτητη, με απομόνωνε από τις φίλες και τους γονείς μου, μου έκανε καθημερινά ψυχολογικό πόλεμο.

Ύστερα από λίγο καιρό, ξεκίνησαν οι σοβαροί καυγάδες, έσπαγε πράγματα και μου τόνιζε πως εγώ τον φέρνω σε αυτό το σημείο. Έπειτα, ήρθε η σωματική βία, μου τραβούσε τα μαλλιά και μου χτυπούσε το κεφάλι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Στο τελευταίο μας επεισόδιο, με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι να με πνίξει. Κατάφερα να φύγω, έπαιρνα τηλέφωνο τ0 100 και δεν μου απαντούσε κανείς, πήγα χτυπημένη στο αστυνομικό τμήμα και με κοίταξαν με απάθεια, δεν με προστάτευσαν πουθενά. Ήμουν μόνη μου». Η Χ. ήταν σε μία σχέση αρκετά χρόνια και κακοποιούνταν συστηματικά από τον πρώην σύντροφο της, κατήγγειλε το περιστατικό δεκάδες φορές στις αρχές και στο 15900, όμως δεν βρήκε ανταπόκριση. Μοιράστηκε την ιστορία της στην Parallaxi και οφείλουμε να την ακούσουμε.

«Το πρώτο διάστημα της σχέσης μας, βίωνα το lovebombing από πλευράς του, άκουγα διαρκώς, πως είμαι η γυναίκα της ζωής του και δεν υπήρχε καμία άλλη σαν εμένα. Έπειτα, ήθελε να γίνει ελεγκτικός, με ρωτούσε διαρκώς που βρίσκομαι και ήθελε να είμαστε συνέχεια μαζί, κάπως έτσι περιορίστηκα, απομακρύνθηκα από τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Όταν πια είχα μείνει μόνη μαζί του, ήρθε το gaslighting, “δεν είσαι πολύ όμορφη, ούτε έξυπνη”, “είσαι άχρηστη”, “με χρειάζεσαι” θυμάμαι να μου λέει”. Με ρωτούσε πόσα χρήματα βγάζω τον μήνα και μου έλεγε πως πρέπει να βγάλω παραπάνω. Διαρκώς αιωρούνταν ο βασικός κανόνας της πατριαρχίας, το ότι δηλαδή εκείνος ήταν άντρας κι εγώ γυναίκα με ό,τι συνεπάγεται με αυτό. Με μείωνε καθημερινά κι εγώ προσπαθούσα να αντεπεξέλθω γιατί αισθανόμουν λίγη μπροστά του. Κάποια στιγμή μου έπαιρνε τον μισθό, για να είμαι εξαρτημένη από εκείνον, έπρεπε να του ζητάω χρήματα, για τα πάντα.

Στον έναν χρόνο υπήρχαν έντονοι καυγάδες, με φωνές, έσπαγε πράγματα, ήταν εύθικτος με το παραμικρό και κατηγορούσε εμένα για τις εκρήξεις του. Σε κάθε καυγά, με εκβίαζε, ήταν σαν προειδοποιήσεις τα λόγια του. Μου έλεγε “την επόμενη φορά αν το ξανακάνεις τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Όταν αισθάνθηκε ότι του ανήκω ολοκληρωτικά και δεν είχα επαφή με τους δικούς μου ανθρώπους, έβγαλε τον χειρότερό του εαυτό. Όλα όσα ήθελε τα κάναμε, είχα μπει κι εγώ σε αυτή την λογική και θεωρώ πως φταίει η ελληνική κοινωνία σε αυτό, σκεφτόμουν πως είναι άντρας και έκανα τα στραβά μάτια, δεν μιλούσα. Σε εκείνη την φάση, που πλέον είχα γίνει το υποχείριό του, ξεκίνησε να σπάει πιο συχνά πράγματα μέσα στο σπίτι, δεχόμουν καθημερινά απειλές, μου έλεγε “πρόσεχε, γιατί την επόμενη φορά θα σε στείλω στο νοσοκομείο”, “πρόσεχε, γιατί θα σε σκοτώσω”, “σε χτύπησα γιατί ήθελα να σε συνετίσω”. Εγώ αυτές τις ατάκες, δεν τις λάμβανα υπόψην μου, σκεφτόμουν πως είναι υπερβολικός.

Μέχρι που ήμασταν στο αυτοκίνητο μία μέρα και είχαμε μία συζήτηση, στην οποία διαφωνούσαμε, έγινε επιθετικός, ξεκίνησε να μου τραβά τα μαλλιά και να με χτυπά στο κεφάλι. Παίξαμε ξύλο για να μπορέσω να φύγω. Τον συγχώρεσα με την προϋπόθεση ότι θα αλλάξει, αυτό φυσικά δεν συνέβη, ανά δύο εβδομάδες, είχε εκρήξεις θυμού. Μου φώναζε πολύ, εγώ έκλαιγα κι εκείνος μου έλεγε πως εγώ φέρω την ευθύνη για όλα αυτά. Ένιωθα εγκλωβισμένη, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι. Βλέπαμε Netflix, και στις σειρές που υπήρχε η ενδοοικογενειακή βία, εντόπιζα στοιχεία με γεγονότα που συνέβαιναν εντός του ίδιου μου του σπιτιού κι εκείνος μου έλεγε πως “αν είμαι καλό κορίτσι δεν θα γίνουμε ποτέ έτσι.”

Το τελευταίο επεισόδιο

Το τελευταίο μας επεισόδιο ήταν εκείνο του χωρισμού, του είπα πως θέλω να χωρίσουμε και εκείνος έγινε τέρας άρχισε να με χτυπάει και με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι για να με πνίξει. Μου έλεγε πως “τώρα θέλει να με σκοτώσει”, κατάφερα να φύγω, κατέβηκα από τις σκάλες, είχα σε όλο μου το σώμα πληγές, όμως αυτό που αντιμετώπισα μετά ήταν το χειρότερο από όλα. Έπρεπε, να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου, έπαιρνα τηλέφωνο το 15900 τόσους μήνες για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Την εφαρμογή του panic button δεν μπορούσα να την κατεβάσω γιατί δεν ήμουν καταγεγραμμένο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας. Διάβαζα κάθε μέρα τους οδηγούς που δίνει το κράτος, αλλά δεν τα πίστευα, βρισκόμουν σε άρνηση.

Την ημέρα που έφυγα από το σπίτι, επικοινώνησα με το 15900, τους ρώτησα τι πρέπει να κάνω και οι άνθρωποι με τις οδηγίες που έχουν δοθεί προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και να με καθοδηγήσουν να πάω στην αστυνομία. Το πρόβλημα όμως ήταν, ότι εγώ δεν είχα καθαρό μυαλό και όταν τους είπα πως πήγε να με σκοτώσει δεν μπορούν να μου λένε να πάρω το 100 τηλέφωνο. Το κάλεσα δεκάδες φορές επιτόπου, ήταν κατειλημμένο, μετά απευθύνθηκα και στο ενδοοικογενειακής βίας, δεν το σήκωναν ούτε εκείνοι, κάλεσα σε ένα άλλο αστυνομικό τμήμα, τους περιέγραψα ότι πήγε ο σύντροφός μου να με σκοτώσει και εκείνοι μου είπαν πως δεν είναι δική τους δουλειά. Έπειτα, πήγα στην αστυνομία μόνη μου, με είδαν χτυπημένη, τους είπα τι έχει συμβεί και μου είπαν “δεν πειράζει ανέβα στον δεύτερο όροφο.” Τους ζήτησα να καταγράψουν το περιστατικό και μου είπαν “μόνο αν κάνεις μήνυση και τον πιάσουμε αυτεπάγγελτα θα μπορέσει να καταγραφεί”, εγώ φυσικά ήθελα να μιλήσω πρώτα με δικηγόρο.

Εδώ θέλω να σταθώ και να πω, πως τα θύματα όταν λένε στις αρχές πως δεν θέλουν να συλλάβουν τον θύτη τους, φοβούνται γιατί τον έχουν δει εξαγριωμένο και γνωρίζουν πως σε λίγες ημέρες ο θύτης θα είναι ελεύθερος, οπότε δεν είναι προστατευμένα. Προσπάθησα να απευθυνθώ στο αρμόδιο τμήμα του κράτους, που προσφέρουν υποστήριξη για στέγη και νομική συμβουλή, έκλεισα ραντεβού, μία εβδομάδα μετά το περιστατικό γιατί λειτουργούν με διαθεσιμότητες, άργησα να πάω στο ραντεβού 10 λεπτά και μου είπαν πως “δεν θα με δεχτούν γι’ αυτό τον λόγο, αν θέλω να μιλήσω υπάρχει ένα διαθέσιμο μισάωρο”. Κατέληξαν στο συμπέρασμα του ότι θα πρέπει να αξιολογήσουν τα περιστατικά μου και έπειτα εγώ να επικοινωνήσω με τη νομική συμβουλή, στην οποία το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού ήταν μετά από 15 ημέρες κι εκείνες τις δύο εβδομάδες, εγώ επικοινωνούσα με ποινικολόγους και παρέμενα κλεισμένη στο σπίτι. Έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο, μερικές φορές νιώθω τύψεις, σκέφτομαι γιατί αυτές κι όχι εγώ.

«Νομίζουν πως χάνουν το κτήμα τους»

Θεωρώ από το δικό μου βίωμα πως το 15900 θα έπρεπε να κρατά τα στοιχεία των θυμάτων και να επικοινωνεί μαζί τους την επόμενη ημέρα για να μαθαίνει αν τα θύματα είναι καλά. Έψαχνα βοήθεια και δεν μπορούσα να βρω, έπρεπε να περιμένω τις αρχές, στο μεταξύ ο πρώην σύντροφός μου με έπαιρνε τηλέφωνο και ήξερα πως αν του απαντήσω κάτι λάθος μπορεί να εξαγριωθεί και να με σκοτώσει. Αυτό που συνέβη στην Κυριακή δεν είναι τυχαίο, έκανε τα πάντα και κανείς δεν έδρασε άμεσα για να την προστατέψει.

Θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες που βρίσκονται σε τέτοιες σχέσεις πως δεν πρέπει να επικοινωνήσουν στον σύντροφό τους πως επιθυμούν να χωρίσουν, καλύτερα να εξαφανιστούν, να “κρυφτούν” σε κάποια δομή ή στο σπίτι δικών τους ανθρώπων. Αν ανατρέξουμε στις γυναικοκτονίες που έχουν καταγραφεί, θα δούμε πως όλοι οι θύτες έδρασαν στην φράση “θέλω να χωρίσουμε”, όπως ακριβώς συνέβη και στην δική μου περίπτωση.  Εκείνη την στιγμή, αισθάνονται πως χάνουν το κτήμα και το θύμα τους και αντιδράνε.

Πρέπει να έχουν επίσης στο μυαλό τους, πως οι θύτες έχουν συχνά την συγκάλυψη των γονιών ή των φίλων τους. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ως κοινωνία και να το μεταφέρουμε σε όλ@, πως όταν κάποιος σου τραβά τα μαλλιά, σε υποτιμάει, σου ασκεί ακόμη και ψυχολογική βία, αυτή η κατάσταση θα εξελιχθεί και μπορεί να σε σκοτώσει. Η τιμωρία για τους θύτες πρέπει να είναι αυστηρή, δεν μπορούν να αφήνονται ελεύθεροι το επόμενο 24ωρο, δεν μπορεί η επιβολή του κράτους προς τους υποψήφιους γυναικοκτόνους να είναι οι 6 ψυχολογικές συνεδρίες, θα αφεθούν ελεύθεροι και θα μας σκοτώσουν.

«Με κοιτούν με λύπηση»

Στις γυναίκες που είναι μέσα σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να δώσουμε όλα τα εφόδια και τις σωστές κατευθύνσεις για να φύγουν. Το ΔΙΟΤΙΜΑ Center, κάνει εξαιρετική δουλειά αλλά δεν μπορεί να είναι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Η κοινωνία, δεν είναι εκπαιδευμένη στα περιστατικά βίας, δεν υπάρχει γενική ευαισθητοποίηση. Μέχρι σήμερα, υπάρχει κόσμος που του λέω τι μου συνέβη και με κοιτά με λύπηση. Δυστυχώς, επικοινώνησα και με τους υπεύθυνους της δουλειάς μου, τους είπα τι μου συνέβη και μου είπαν “μην φέρνεις τα προβλήματα του σπιτιού, στην δουλειά”, ακόμη και σε αυτό το κομμάτι πρέπει να μπει η ευαισθητοποίηση υπέρ των γυναικών.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το πώς θα αποκοπείς, από τον θύτη σου που ενδεχομένως να σε κυνηγά ή να σου ασκεί πίεση. Μπορεί να καλείς το 15900 και να μην σου απαντούσε κανείς. Ήθελα πραγματικά στην περίπτωσή μου να υπάρχει νόμος, ποινή του θύτη και προστασία του θύματος, ωστόσο έβρισκα διαρκώς εμπόδια και δεν μπόρεσα να προχωρήσω νομικά, μέχρι σήμερα αυτό το πράγμα εμένα με στοιχειώνει. Ακόμη και τα μέτρα που βγήκαν τώρα, τα θεωρώ πραγματικά ελάχιστα. Οφείλουμε να παρέχουμε σε όλα τα θύματα δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη και νομική, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα. Το σοκ που περνάς χρήζει συστηματική ψυχανάλυση, αλλιώς δεν θα το ξεπεράσει ποτέ»,

*Τα στοιχεία της γυναίκας παραμένουν στην διάθεση της Parallaxi για λόγους ασφαλείας.