Φωνές περιπάτου

Τι εννοεί ο λοιπόν ο κ. Τούλας λέγοντας θέλω ένα κείμενο προσωπικό για το πρόγραμμα “Φωνές της πόλης” και όχι ένα απρόσωπο δελτίο τύπου;

– Υποθέτω πως, ως καλεσμένος μας, είδε ότι πρόκειται για καθαρά βιωματικό πρόγραμμα και για αυτό θέλει ένα κείμενο για την parallaxi βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες.

Αλλά πρώτα ας γράψουμε ότι είναι ένας εκπαιδευτικός περίπατος με θεατρικά δρώμενα από φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου. Ότι δίνει την ευκαιρία σε μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να βιώσουν την ιστορία της Θεσσαλονίκης, να διερευνήσουν την έννοια της πόλης, να ενδιαφερθούν για τα κοινά, να δημιουργήσουν, να αγαπήσουν την πόλη. – Και φυσικά να αναφέρουμε ότι οργανώθηκε με την ευκαιρία του εορτασμού της πόλης από το Τμήμα Θεάτρου σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης.

Πάμε τώρα στα πιο προσωπικά. Να γράψουμε τι μας οδήγησε σε μια περιπατητική παράσταση για την πόλη.

– Η κοινή αγάπη μας για το θέατρο και την εκπαίδευση. Η ανάγκη που νιώθουμε για συνεργασία και συμμετοχή στα κοινά ιδιαίτερα αυτήν τη δύσκολη εποχή. Η ανάγκη να αντισταθούμε στη συλλογική κατάθλιψη με τη δημιουργία. Η επιθυμία να προσφέρουμε στα νέα παιδιά μια περιδιάβαση στην πόλη με λογισμό και με όνειρο.

– Τώρα μετά από 15 περιπάτους, νομίζω πως αυτό το πετύχαμε. Με τη συλλογική δουλειά. Οι φοιτητές μας με το δυναμισμό της νιότης, το χιούμορ, και την ευαισθησία τους σκορπίζουν το γέλιο, μεταδίδουν συγκίνηση, δίνουν και παίρνουν θετική ενέργεια. Όταν τελειώνει ο περίπατος, όλοι φεύγουμε γεμάτοι, με ένα αίσθημα βαθιάς χαράς.

Εδώ ας διαχωρίσουμε τις φωνές μας. Ας γράψει η κάθε μια τι σημαίνει για αυτήν προσωπικά αυτός ο περίπατος.

Άβρα Αυδή: Λοιπόν, για μένα ήταν ευκαιρία για έναν απολογισμό. Καθώς περπατούσαμε από τον Άγιο Δημητριο προς την πλατεία Δικαστηρίων και από εκεί στο Πειραματικό, στην Αχειροποίητο και στο Μπέη Χαμάμ, ζωντάνευαν εικόνες των παιδικών και εφηβικών χρόνων μου. Σε αυτές τις γειτονιές μεγάλωσα. Σε αυτήν την πόλη έζησα όλη τη ζωή μου, πάνω από 60 χρόνια. Πώς άλλαξε η πόλη; Τι έκανα εγώ;

Μελίνα Χατζηγεωργίου: Εγώ απόκτησα βαθύτερη σχέση με την πόλη. Έφυγα 16 χρονών από τη Θεσσαλονίκη και επέστρεψα 40 με εμπειρίες και προσδοκίες. Έχω έντονες προσωπικές μνήμες από την παιδική και εφηβική μου ηλικία, και οικογενειακές από αφηγήσεις του πατέρα μου, της μητέρας μου, της γιαγιάς μου που ήρθε πρόσφυγας. Τώρα ήρθα σε επαφή με τη συλλογική μνήμη της πόλης. Και σκέφτομαι, πώς με βλέπω μέσα στην πόλη; – Και ερχόμαστε στις φωνές των φοιτητών που μιλούν για την εμπειρία τους. Για μας το πιο σημαντικό είναι η εμπειρία και η αλληλεπίδραση με τα παιδιά. Είναι μια συλλογική δουλειά και ταυτόχρονα προσωπική. Είναι ένα υπέροχο δώρο που μας δόθηκε και θέλουμε να το μοιραστούμε. Ένιωσα πόσα κερδίζεις όταν δείχνεις στους άλλους αυτά που αγαπάς και τους κάνεις να τα αγαπήσουν κι αυτοί. Κάθε βδομάδα γνωρίζω έναν ξεχωριστό άνθρωπο της πόλης, τον καλεσμένο μας, και χαίρομαι που είμαι μέλος μιας φανταστικής ομάδας!

Και τελειώνουμε με φωνές των μαθητών.

Τα δρώμενα μ’ έκαναν να θέλω να μάθω περισσότερα. …. τα ερωτήματα των φοιτητών, η αγωνία για το τι θ’ ακολουθήσει, η συγκίνηση, το χιούμορ, ο θαυμασμός για ένα τόσο δημιουργικό αποτέλεσμα. Αυτό που με άφησε άφωνο είναι η στιγμή που ήρθε μια φοιτήτρια σε ρόλο μετανάστριας και μας διηγήθηκε τη ζωή της. Τώρα καταλαβαίνω πως πραγματικά νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. Κατάλαβα πως κάθε γωνιά της πόλης κρύβει τη δική της ιστορία και μια μαγεία. Ένιωσα πως είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που ζει τώρα τη ιστορία.

Μέτρα. Ξεπεράσαμε τις 350 λέξεις που ζήτησε ο κ. Τούλας;

– Άσε, μη ρωτάς. Και τα υπόλοιπα στο blog μας:www.fwnes.tumblr.com

*Εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Φωνές της πόλης. Ιστορικές διαδρομές με θεατρικά δρώμενα”

Σχεδιασμός, οργάνωση και συντονισμός: Άβρα Αυδή, Μελίνα Χατζηγεωργίου που έγραψαν και το παραπάνω κείμενο.

Εμψυχωτές: Ατσαλάκη Αλίκη, Βαλάνη Κατερίνα, Καλαϊτζίδου Πέλα, Κυριακού Ειρήνη, Παπαζήσης Πέτρος , Σιωπίδου Αναστασία, Σοφικίτης Γιώργος, Χουχούμη Γεωργία

Μουσικές προτάσεις: Κώστας Βόμβολος