«Για εμάς δε νοιάζεται κανείς…» – Καντινιέρηδες σε απόγνωση μετά το κλείσιμο των γηπέδων

Η παρακολούθηση ενός αγώνα είναι και μια ιεροτελεστία για κάθε φίλαθλο. Ντύνεται με τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, τηρεί με ευλάβεια τα γούρια του που έχει κάθε φορά όταν η ομάδα του κερδίζει και μετά είτε μόνος, είτε με την παρέα του παίρνει το δρόμο για το γήπεδο.

Οι καντίνες αποτελούν και αυτές μέρος του παραπάνω «τελετουργικού» για κάθε φίλαθλο. Το ραντεβού που δίνουν οι παρέες λίγες ώρες πριν μπουν στο γήπεδο για να πάρουν «δυνάμεις», η απαραίτητη στάση μόλις βγουν έξω από αυτό για ένα «βρώμικο» μετά τη λήξη, είτε για να χαρούν τη νίκη της ομάδας τους, είτε για να πάνε τα… φαρμάκια κάτω από την ήττα.

Το τραγικό περιστατικό που σημειώθηκε έξω από το κλειστό γυμναστήριο του Ρέντη κατά τη διάρκεια αγώνα βόλεϊ και οδήγησε στο θάνατο του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, οδήγησε την κυβέρνηση στο να βάλει «λουκέτο» στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Super League έως τις 12 Φεβρουαρίου.

Βέβαια, με το τοξικό κλίμα που συνεχίζει να υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις εμπρηστικές δηλώσεις ποδοσφαιρικών παραγόντων, απορούμε πραγματικά κατά πόσο τα γήπεδα θα ανοίξουν ξανά για τους φιλάθλους σε λίγες εβδομάδες.

Και αν ακούσαμε τοποθετήσεις επί τοποθετήσεων για το θέμα της οπαδικής βίας το προηγούμενο διάστημα. Και αν δεν διαβάσαμε άρθρα για το αν τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης θα λύσουν επιτέλους τον «καρκίνο» του αθλητισμού.

Ξέρετε τι δεν ακούσαμε; Τη φωνή των ανθρώπων που πλήττονται από την παραπάνω απόφαση.

Και αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες καντινών. Μπορεί από την απόφαση της κυβέρνησης να εξαιρούνται όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, πλην ποδοσφαίρου, αλλά μη γελιόμαστε, ξέρουμε καλά ότι στη Θεσσαλονίκη τα γήπεδα γεμίζουν κυρίως στα ντέρμπι.

Και σε μια περίοδο που συναυλίες δε γίνονται και οι καντινιέρηδες έβγαζαν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους από την παρουσία τους έξω από ποδοσφαιρικά γήπεδα, τώρα βλέπουν τα ταμεία τους να μένουν άδεια και την Πολιτεία να τους έχει γυρίσει την πλάτη.

Ο κ. Βασίλης ιδιοκτήτης μιας τέτοιας επιχείρησης αναφέρει στην parallaxi τις εξαιρετικές δυσκολίες στις οποίες βρίσκονται αυτήν τη στιγμή αυτός και οι συνάδελφοί του:

“Δε μας σκέφτηκε κανείς εμάς πριν παρθεί αυτό το μετρό. Ας ξεκινήσουμε με το πιο βασικό που είναι πως τώρα τον χειμώνα στην πραγματικότητα η μόνη πηγή εσόδων μας είναι οι αγώνες ποδοσφαίρου. Στα άλλα αθλήματα οι μεγάλοι αγώνες διεξάγονται τέλη άνοιξης με αρχές καλοκαιριού και μόνο τότε γεμίζουν τα γήπεδα με κόσμο. Άσε που αυτό τον καιρό δεν υπάρχουν και οι συναυλίες που γίνονται σε μεγάλους υπαίθριους χώρους. Άρα η μόνη μας ελπίδα είναι οι αγώνες του ποδοσφαίρου το Σαββατοκύριακο. Και σταμάτησαν την προσέλευση του κόσμου σε μια νύχτα χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. 

Για εμάς δε νοιάζεται κανένας. Δεν έχει επικοινωνήσει κανένας κρατικός φορέας ή έστω κάποιος άνθρωπος από το υπουργείο ώστε να μας βοηθήσει. Δεν ξέρουμε καν πότε θα ανοίξουν τα γήπεδα ξανά και αυτό μας γεμίζει με φόβο και τρόμο. Έχουμε και μια οικογένεια να θρέψουμε ξέρετε. Δεν ξέρω πως θα τα βγάλουμε πέρα..”

Λίγο πιο μακριά συναντήσαμε και τον κ. Κώστα, καντινιέρης και αυτός στο επάγγελμα μεν, απεγνωσμένος και αυτός δε.

“Είναι από τους πιο δύσκολους μήνες που έχω βιώσει στη ζωή μου. Ο κόσμος που πάει στο μπάσκετ και στα άλλα αθλήματα είναι λίγος. Συναυλίες και πανηγύρια το καλοκαίρι ξανά, δεν έχουμε μέρη για να πάμε και να βγάλουμε καλά μεροκάματα.

Για να κρατάει κανείς μια τέτοια επιχείρηση ξέρεις τι χρειάζεται; Χρειάζεται κάθε τρία χρόνια να ανανεώνουμε την άδεια δίνοντας φυσικά ένα παράβολο, να είμαστε εντάξει με τις δόσεις τις εφορίας γιατί εμείς θεωρούμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες και είμαστε στο ΤΕΒΕ. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε τύπος υπογραμμός σε όλες μας τις φορολογικές υποχρεώσεις που μας βάζει το κράτος και μας φορολογεί με υψηλούς συντελεστές αλλά όταν έρχεται μια τέτοια κίνηση όπως το κλείσιμο των γηπέδων δε μας δίνει κάποια φοροαπαλλαγή να βοηθήσει τον κλάδο, μας έχει παρατημένους πλήρως στη μοίρα μας”.

Υπάρχει κάποιο σωματείο που εκπροσωπεί τους ιδιοκτήτες καντινών σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή;

“Για να μιλήσω και για τις δικές μας ευθύνες και εμείς δεν είμαστε οργανωμένοι σε κάποιο σωματείο για να οργανωθούμε και να διεκδικούμε συλλογικά τα δικαιώματά μας. Έχουμε φτιάξει ένα αλλά από την εποχή του κορονοϊού και μετά υπάρχει τυπικά, είναι ανενεργό παντελώς. Και μιας που είπα κορονοϊό, κατά τη διάρκεια της πανδημίας που δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω και είχαμε μηδενική πελατεία, δεν ξέρετε πόσοι καντινιέρηδες αναγκάστηκαν να κλείσουν την επιχείρησή τους, διότι το κράτος στο τέλος θέλει να το αποδίδεις όλους τους υπέρογκους φόρους ενώ τα έσοδά μας για μήνες άγγιζαν το μηδέν.

Αν κάνει καμία αναζήτηση στα ΜΜΕ δε μας βρίσκει πουθενά στις ειδήσεις. Είμαστε πλέον λίγοι και με όλα αυτά που γίνονται θα γίνουμε ακόμη λιγότεροι.. ”