Γιατί είναι δυσεύρετοι οι αναισθησιολόγοι;

Έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη στα χειρουργεία για να “κοιμηθεί” και να “ξυπνήσει”ο ασθενής. Είναι οι γιατροί με τη μικρότερη αναγνώριση, υλική και ηθική. Δεν είναι παράξενο που οι αναισθησιολόγοι είναι οι πλέον δυσεύρετοι σε ένα εγκαταλελειμμένο δημόσιο σύστημα υγείας. 

Η περίπτωση του “Ιπποκράτειου” νοσοκομείου όπου η κλινική Μεταμοσχεύσεων έμεινε χωρίς αναισθησιολόγους είναι χαρακτηριστική του προβλήματος με τους δυσεύρετους αναισθησιολόγους, που αφορά σχεδόν όλα τα νοσοκομεία της χώρας.

Το γιατί συμβαίνει αυτό το εξηγούν στην “Parallaxi” δύο αναισθησιολόγοι, ο Άγγελος Καρδαμύλας απόμαχος πια, με πολλά χρόνια στα χειρουργεία και η Κρυσταλλία Βιτούλα, εν ενεργεία αναισθησιολόγος του ΕΣΥ.

Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, δύο στις τρεις θέσεις ειδικευομένων αναισησιολόγων είναι κενές και λείπουν τουλάχιστον 300 ειδικοί γιατροί αναισθησιολόγοι από τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας.  

“Κανένας αναισθησιολόγος του ΕΣΥ δεν κάνει το παιδι του αναισθησιολόγο”, λέει ο Άγγελος Καρδαμύλας και εξηγεί: “Σήμερα οι περισσότεροι νέοι ειδικοί γιατροί προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα, όπου οι αμοιβές είναι πολύ υψηλότερες ή φεύγουν στην Κύπρο ή στα Αραβικά Εμιράτα αφού οι αμοιβές εκεί, απλώς δεν συγκρίνονται. Όπως καταλαβαίνεται, η λύση που μπορεί να δοθεί από το κράτος είναι να δώσει οικονομικά κίνητρα, εάν δεν θέλουμε σε λίγα χρόνια να καταρρεύσει το ΕΣΥ”, λέει ο Άγγελος Καρδαμύλας. 

Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζει η Κρυσταλλία Βιτούλα είναι “η πολιτική της αδιοριστίας τα τελευταία είκοσι χρόνια, τόσο στους αναισθησιολόγους όσο και στις άλλες ειδικότητες. Πολλοί αναισθησιολόγοι του ΕΣΥ αναγκάζονται να κάνουν πολλές εφημερίες το μήνα, εφημερίες ιδιαιτέρως κουραστικές αφού είναι 24ωρες. Ο βαθμός δυσκολίας τους αυξάνεται τόσο σε μεγάλα νοσοκομεία του ΕΣΥ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη όσο και στην επαρχία. Και αμείβονται στο ΕΣΥ με  1.500-2.000 ευρώ το μήνα. Άρα πολλοί αξιόλογοι νέοι συνάδελφοι πηγαίνουν κατευθείαν στον ιδιωτικό τομέα όπου πάλι οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά τα χρήματα πολύ καλύτερα από το δημόσιο”. Και οι δύο συμφωνούν ότι η αναισθησιολογία ήταν πάντα μια “προβληματική”, “άγονη” ειδικότητα, όπως αποκαλείται επειδή δεν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των νέων γιατρών.  

Ο Άγγελος Καρδαμύλας θυμάται: Όταν φτιάχτηκε το ΕΣΥ ο Γ. Γεννηματάς διαβλέποντας ότι ο ιδιωτικός τομέας είχε ήδη αρχίσει να γιγαντώνεται, διέβλεψε το μελλοντικό πρόβλημα και νομοθέτησε ώστε οι αναισθησιολόγοι στα νοσοκομεία να παίρνουν ποσοστά για κάθε ιατρική πράξη (από τα χρήματα που εισέπρατταν τα νοσοκομεία από τα Ταμεία ως αμοιβή αναισθησίας).

“Όταν άρχισα να εργάζομαι ως ειδικός παρατήρησα ότι οι ειδικευόμενοι που έρχονταν στα νοσοκομεία είχαν διαλέξει τη συγκριμένη ειδικότητα επειδή οι υπόλοιπες ειδικότητες, ειδικά οι παθολογικές είχαν μακρά λίστα αναμονής (ειδικά στην παθολογία μπορεί η αναμονή να έφτανε τα πέντε χρόνια)”.

Οι λόγοι που την αποφεύγουν οι γιατροί είναι τρεις- συνεχίζει ο ίδιος. 

1. Οι συνθήκες εργασίας. Μέχρι τα 67 δουλεύεις σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα με τεχνητό φως και αερισμό και με μία μάσκα μονίμως στο πρόσωπο. Νιώθεις σαν να είσαι σε υποβρύχιο.

2. Είναι δουλειά αγχώδης. Για ό,τι συμβεί στο χειρουργείο ο αναισθησιολόγος είναι ο πρώτος που θα ελεγχθεί. Πολλές φορές ελέγχεται και για ό,τι θα συμβεί και την επόμενη μέρα. Αποτέλεσμα; Οι αναισθησιολόγοι είναι οι πρώτοι σε συχνότητα δικαστικών διώξεων και έχουν τα υψηλότερα ασφάλιστρα αστικής ευθύνης. 

3. Είναι μια βασικότατη ειδικότητα που παρεμβαίνει στην αντιμετώπιση του προβλήματος του ασθενούς. Ο αναισθησιολόγος είναι διαρκώς πάνω από το κεφάλι του ασθενούς. Έχει την ευθύνη για όση ώρα διαρκεί το χειρουργείο να παρακολουθεί και τα ζωτικά όργανα του ασθενούς και να παρεμβαίνει ώστε να αποκαθιστά τη φυσιολογική λειτουργία τους. Για όλα αυτά δεν απολαμβάνει ούτε το χαμόγελο ευχαριστίας του ασθενούς, αυτή που δέχεται ο κλινικός γιατρός. Η ηθική δικαίωση μάς λείπει. 

Στο ζήτημα της ηθικής δικαίωσης στέκεται και η Κρυσταλλία Βιτούλα. “Πρόκειται για μια ειδικότητα που ο ασθενής είναι συνήθως σε καταστολή και τον παρακολουθείς για ένα πολύ μικρό κομμάτι του χρόνου της νοσηλείας του. Οι περισσότεροι ασθενείς λένε τη φράση ‘πολύ δύσκολη δουλειά κάνει ο αναισθησιολόγος, σε στέλνει στην άλλη ζωή και σε επαναφέρει’.

“Στην πραγματικότητα, συνεχίζει η ίδια, ο ασθενής δεν πολυκαταλαβαίνει τι κάνει ο αναισθησιολόγος. Οι περισσότεροι ασθενείς νομίζουν ότι κάνεις μια ένεση και μετά φεύγεις. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είσαι όλη την ώρα στο χειρουργείο. Ότι είσαι δίπλα στον ασθενή περισσότερη ώρα από ότι ο χειρουργός. Αυτό για την ψυχολογία του γιατρού, δεν είναι τόσο εύκολα διαχειρίσιμο. Στο εξωτερικό η δουλειά του αναισθησιολόγου έχει πολύ περισσότερη αναγνώριση. Έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο χειρουργείο. Εδώ, δεν συμβαίνει το ίδιο”.