Γιατί οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να επιστρέψουν στο κλάδο του τουρισμού;

Σερβιτόρος σε beach bar σχεδόν κολυμπά, για να πάει παραγγελία στην Ρόδο, μάγειρας στην Κρήτη έπαθε εγκαύματα κατά την διάρκεια της εργασίας του και αντί να τον πάνε στο νοσοκομείο τον έβαλαν σε κλιματιζόμενο χώρο με κρέατα επειδή ήταν ανασφάλιστος, εργαζόμενος σε beach bar στην Πάργα έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού γιατί ζήτησε τα δεδουλευμένα του.

Αυτές είναι μόνο μερικές ιστορίες που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μία σεζόν που συζητήθηκε πολύ πριν καν ξεκινήσει καθώς υπήρχαν πολλές ανησυχίες για το πως θα καταφέρουν οι επιχειρήσεις να τα βγάλουν πέρα.

«Αγκάθι» ήδη από πέρσι ήταν οι πολλές κενές θέσεις εργασίας. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος πολλών επιχειρηματιών, ο οποίος βγήκε αληθινός και φέτος, όπου τα προβλήματα βγήκαν ακόμα περισσότερο στην επιφάνεια.

1 εργαζόμενος «έβγαζε» δουλειά για… τέσσερις

Το γεγονός επιβεβαιώνει και ο πρόεδρος της Πανελλήνιες Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Επισιτισμό – Τουρισμό, κ. Γιώργος Χότζογλου που όπως αναφέρει στη Parallaxi οι κενές θέσεις εργασίας τόσο στον κλάδο του τουρισμού όσο και της εστίασης έφτασαν τις 60.000 με αποτέλεσμα να μην είναι σωστές οι υπηρεσίες που παρείχανε στην εστίαση και ειδικότερα στα ξενοδοχεία.

«Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εντατικοποίηση της δουλειάς για όσους εργαζόμενους πήγαν σεζόν. Σκεφτείτε πως ένας δούλευε για τέσσερις, δεν τηρήθηκε το 8ωρο, τα ρεπό κλπ. Οι άνθρωποι δούλευαν 12-14 ώρες την ημέρα και 7 μέρες την βδομάδα. Τρανή απόδειξη των όσων λέω είναι τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα που σημειώθηκαν φέτος το καλοκαίρι, που ήταν αποτέλεσμα της εντατικοποίησης, που σε συνδυασμό με την έλλειψη των ελεγκτικών μηχανισμών έχουν φέρει ένα εκρηκτικό μείγμα στον κλάδο και πολύ φοβάμαι πως του χρόνου το καλοκαίρι, ειδικά επιχειρήσεις εστίασης, δεν θα λειτουργήσουν λόγω έλλειψης προσωπικού. Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν στο νου τους ότι βίωσαν φέτος το καλοκαίρι συν το γεγονός ότι τους χειμερινούς μήνες η πολιτεία τους εγκαταλείπει δίνοντας τους μόνο για τρεις μήνες το ταμείο ανεργίας αντί για πέντε, όπως ήταν πριν τα μνημόνια. Επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάει κάποιος σεζόν και γι’ αυτό στρέφονται σε άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας»

Φυσικά όπως εξηγεί ο κ. Χότζογλου το περιστατικό της Ρόδου μπορεί να ακούστηκε περισσότερο γιατί προκάλεσε αίσθηση η αποκρουστική εικόνα, όμως όλο το καλοκαίρι υπήρχαν δεκάδες περιστατικά.

«Καθημερινά τώρα που ολοκληρώνεται η σεζόν έχουμε εκατοντάδες καταγγελίες τόσο στα πρωτοβάθμια σωματεία όσο και εδώ στην Ομοσπονδία για απλήρωτες υπερωρίες, οφειλόμενα ρεπό, μη καταβολές σε αποδοχές. Είναι ότι ζούμε κάθε χρόνο επί δέκα. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να επιστρέψει ο κόσμος στον κλάδο είναι τρία, Να δώσουμε κίνητρο στους εργαζόμενους, η επαναφορά του ταμείου ανεργίας στους πέντε μήνες. Η απόδοση του ΕΦΑΠΑΞ στην 20ετια, όπως γινόταν δεκαετίες τώρα δηλαδή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι είχαν δικαίωμα να πάρουν το εφάπαξ στα 20 χρόνια υπηρεσίας και μετά συνέχιζαν να δουλεύουν και όταν έβγαιναν στη σύνταξη δεν ξανά έπαιρναν εφάπαξ. Μ’ αυτό καταφέραμε να δημιουργήσουμε αφενός ένα εύρος στο ταμείο με 180 εκατ. ευρώ από θεματικό και κτιριακές εγκαταστάσεις, αφετέρου αμβλύναμε λίγο την επισφάλεια που βιώνουμε στον χώρο μας γιατί όταν υπερβαίνουμε το 45ο έτος της ηλικίας μας δεν μας επαναπροσλαμβάνουν και φυσικά να στελεχωθούν και να εκσυγχρονιστεί ο ελεγχτικός μηχανισμός, με σύγχρονα μέσα ώστε να γίνονται οι απαραίτητοι έλεγχοι.

Αυτά πρέπει να γίνουν και θα δείτε πως τα αποτελέσματα θα είναι εντυπωσιακά. Οι εργαζόμενοι θα επιστρέφουν σιγά σιγά στον κλάδο τους.»

Γιατί οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω στη σεζόν…

Η Άννα και η Βίκυ είναι δύο κορίτσια που εργάστηκαν την φετινή καλοκαιρινή σεζόν στη Χαλκιδική και την Ζάκυνθο αντίστοιχα. 

Η Άννα από την πλευρά της μιλώντας στη Parallaxi αναφέρει ότι: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου όσο παράξενο και αν ακούγετε δεν ήταν ο φόρτος εργασίας. Το ζήτημα που αντιμετώπισα από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα ήταν το ανειδίκευτο προσωπικό που υπήρχε στο εστιατόριο, όπου εργαζόμουν. Οι εργοδότες μου δυσκολεύτηκαν πολύ για να βρουν προσωπικό – έτσι για να καλύψουν τις κενές θέσεις εργασίας πήραν και άτομα που κανονικά δεν θα έπρεπε να δουλεύουν. 

Ενώ η δουλειά θα μπορούσε να βγει άνετα, κρίνοντας από τον αριθμό των ατόμων που εργαζόμασταν, υπήρχαν 2-3 συνάδελφοι που αντί να βοηθάνε να τελειώσουμε, μας επιβάρυναν ακόμα παραπάνω. Το αστείο είναι πως και οι εργοδότες μας γνώριζαν πως τα παιδιά δεν κάνουν γι’ αυτή την δουλειά, όμως επειδή είχαν μεγάλη ανάγκη από άτομα τους κρατούσαν, ζορίζοντας τους υπόλοιπους. Ή αρκετές φορές έβαζαν πλάτη εκείνοι ή συγγενείς τους για να βγει η δουλειά – ειδικά την high season.

Κατά τα άλλα ήμουν αρκετή στο κομμάτι των πληρωμών, καθώς πέρα από τον Αύγουστο που δούλεψα παραπάνω ώρες, τις οποίες πληρώθηκα, όλη την υπόλοιπη σεζόν ήταν τυπικοί απέναντι μου»

Από την άλλη η Βίκυ δεν είχε την ίδια τύχη, όπως αναφέρει, έμεινε απλήρωτη για πάρα πολλές ώρες που δούλεψε extra.

«Πέντε μήνες έκατσα σεζόν και η αγαπημένη συνήθεια των εργοδοτών μου κάθε μέρα πριν σχολάσω ήταν να έρχονται και να μου ζητάνε να κάτσω λίγο ακόμα γιατί είχε δουλειά. Στην αρχή έλεγα “έλα μωρέ βοήθησε, δεν θα γίνει κάτι”. Όμως, όλο αυτό έγινε καθημερινότητα. Φυσικά τα μεγάλα προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται όταν οι υπόλοιποι συνάδελφοι ξεκίνησαν να παραιτούνται. Τότε εξαφανίστηκε και το μοναδικό ρεπό της βδομάδας και το τυπικό 8ωρο.

Φυσικά δούλεψα πολλές παραπάνω ώρες απ’ ότι είχα συμφωνήσει εξ’ αρχής αλλά αυτό δεν με ενόχλησε. Αντιθέτως αυτό που με έκανε να τσακωθώ είναι το γεγονός πως πήρα ελάχιστα χρήματα συγκριτικά με τις ώρες που πρόσφερα. Επίσης κάθε μήνα καθυστερούσαν τουλάχιστον μία βδομάδα για να μου δώσουν τα χρήματα μου. 

Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν αισθανόμουν πως κάνω διπλό και πολλές φορές και τριπλό πόστο. Υπήρχαν μέρες που όντως δεν προλάβαινα. Σχολούσα και ένιωθα λες και είχα κάνει μαραθώνιο. Αν και ήταν η τρίτη χρονιά που πήγα σεζόν, νομίζω πως αν έχω την επιλογή δεν θα ξανά πάω και θα προτιμήσω να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Τώρα σίγουρα δεν μπορώ να εργαστώ κάπου αλλού γιατί έχει λίγες μέρες που έφυγα από το νησί και αισθάνομαι εξαντλημένη. Θα βγω ταμείο ανεργίας και θα την “περάσω” με τα χρήματα που έχω βγάλει από την σεζόν»

Ψάχνουν και δεν βρίσκουν εργαζόμενους

Λόγω αυτών των συνθηκών μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται και στις επιχειρήσεις στις πόλεις κάθε χρόνο που αναζητούν προσωπικό και δεν μπορούν να βρουν καθώς οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι τόσο εξουθενωμένοι από την σεζόν που έχει τελειώσει και σε καμία περίπτωση δεν σκέφτονται να εργαστούν ξανά σύντομα. Αντιθέτως αναζητούν άλλες λύσεις, όπως το ταμείο ανεργίας ή κάνουν οικονομία περνώντας κάποιους μήνες με τα χρήματα που έβαλαν στην άκρη από τους καλοκαιρινούς μήνες.

«Σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια περίοδο επειδή οι ανάγκες για χέρια είναι μεγαλύτερες, ψάχνουμε 1 άτομο για κάποια μεροκάματα και δυσκολευόμαστε πάρα πολύ. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να δουλέψουν. Προτιμούν να μείνουν με το ταμείο ανεργίας γιατί θα βγάλουν περισσότερα χρήματα απ’ ότι να έρθουν για 1-2 μεροκάματα στο μαγαζί μου. Έτσι πιέζονται μέχρι να βρεθεί κάποια λύση οι ήδη εργαζόμενοι ή πολλές φορές και εγώ για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά το κατάστημα μας» αναφέρει ιδιοκτήτης καταστήματος εστίασης.