Γιώργος Καζαντζής: “Τα παιδιά της άλλης όχθης”

Ολη η δισκογραφία να γκρεμιστεί, να κλείσουν τα δισκοπωλεία, να μην υπάρχουν εταιρίες, να σταματήσει η παραγωγή του CD και άλλα τραγικά… ο Γιώργος Καζαντζής θα συνεχίσει να γράφει τραγούδια, να τα ηχογραφεί και να μας τα στέλνει για ακρόαση. Ο Καλαμαριώτης δημιουργός έχει έμπνευση, όρεξη, ελεύθερο χρόνο, δικό του στούντιο, εξαιρετικούς φίλους μουσικούς και ένα δικό του ξεχωριστό τρόπο δράσης μέσα στον περίεργο χώρο της μουσικής. Μαγκιά του…

Ο δίσκος αυτός που βλέπετε στη φωτογραφία έχει τίτλο «Τα παιδιά της άλλης όχθης» και βασική ερμηνεύτρια τη Φωτεινή Βελεσιώτου, μια τραγουδίστρια που μοιάζει με την Σωτηρία Μπέλλου, από την εμφάνιση και τη χροιά μέχρι το ερμηνευτικό πάθος και το στυλ ερμηνείας. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στις «Μέλισσες», ένα τραγούδι που έχει γίνει «ύμνος» στα ποιοτικά ραδιόφωνα της χώρας και πρωτοακούστηκε στο CD «Ισαλος Γραμμή». Εδώ το ξανακούμε μαζί με άλλα 14 τραγούδια ενώ συμμετέχουν ερμηνευτικά η πολλά υποσχόμενη Αλεξία Χρυσομάλλη και ο σεβάσμιος Γιώργος Μπαγιώκης.

Παρά την λυρική ατμόσφαιρα της δουλειάς αυτής εγώ τον δίσκο θα τον χαρακτήριζα «λαϊκό». Εχει Χατζιδακικά στοιχεία και μου άρεσε πολύ. Μου θύμισε «Τα Πέριξ» που τραγούδησε η αξεπέραστη Βούλα Σαββίδου. Ο Καζαντζής φτιάχνει έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο, τον κόσμο της Φωτεινής Βελεσιώτου αλλά το πράττει με υλικά παλιά, ανακαλώντας συνεργασίες που μας γυρίζουν πίσω στο χρόνο όπως αυτή με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Γιάννη Τσατσόπουλο, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Θωμά Κοροβίνη και την Ελένη Φωτάκη. Ειδικά τα λόγια του Ρασούλη είναι η τελευταία καταγεγραμμένη καλλιτεχνική εργασία του πρόωρα χαμένου στιχουργού. Οι μουσικές είναι φυσικά του Γιώργου Καζαντζή όπως και οι ενορχηστρώσεις και η συνολική επεξεργασία των τραγουδιών. Δε θα δυσκολευτείτε να αναγνωρίσετε το στυλ του. Αφαιρεί ρυθμό, προσθέτει μελωδία, επιλέγει να μας ταξιδέψει και μετά γυρίζει να μας συναντήσει στο μικρό μας κόσμο.

Ταίριαξαν καλά ο Καζαντζής και η Βελεσιώτου. Ζουν στη Θεσσαλονίκη, δεν περιμένουν το μεροκάματο για να ζήσουν, κάνουν παρέα, βγαίνουν έξω και έχουν διαμορφώσει ένα μεγάλο κοινό που τους ακολουθεί όπου κι αν βρεθούν. «Το μυστικό» και «Την πόλη της αιώνιας ήβης» τα προτιμώ στην πρώτη τους εκτέλεση αν και καταλαβαίνω τη λαχτάρα του μουσικού να δώσει μια δεύτερη εμπορική ευκαιρία σε κάποια τραγούδια του. Γυρνώντας πίσω βλέπω πάλι την καλλιτεχνική αυτάρκεια του Καζαντζή: Ο κόσμος να χαλάσει θα προσπαθεί με επιμονή και υπομονή. Ακόμη και το Cd έχει επιλέξει να το διανέμει μόνος στην αφιλόξενη Αθήνα και αλλού. Μόνον με 10 ευρώ φυσικά. Γιατί η πραγματική αξία κάποιων πραγμάτων δεν αποτιμάται με την τιμή στο ράφι του δισκοπωλείου.