Ημουν κι εγώ εκεί -virtually

Η Χριστίνα Ταχιάου αναρωτιέται εάν έχει νόημα να γίνονται συγκεντρώσεις ή αν «καθαρίζεις» με μια ανάρτηση στο status σου στο Facebook.

Η εβδομάδα που άρχισε στις 9 Μαίου αποδείχτηκε εφιαλτική. Νεκρός, χτυπήματα, εντατικές, αγανάκτηση, βία, μίσος, απώλεια ελέγχου, ακροδεξιές ομάδες, συγκεντρώσεις, ψέματα, βίντεο, αλληλοκατηγορίες, κυνηγητά, πορείες, αίμα και κλομπ, σ’ ένα σκηνικό που εκτός του ότι τονίζει τη σαπίλα και την παρακμή, αποτελεί από μόνο του σκηνικό σαπίλας και παρακμής.

Το blog “Το φελέκι” ανέλαβε το συντονισμό στην Αθήνα μιας εκδήλωσης ενάντια στη βία. Φυσικά, όλη η δημοσιότητα δόθηκε μέσω Facebook και Twitter, καθώς κι από μπλογκ σε μπλογκ. Η έκφραση «στόμα στόμα» νομίζω πως θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αλλάξει, να γίνει κάτι σαν «mail mail» ή «status status». Τα περισσότερα ραντεβού, πλέον, δίνονται γραπτώς, όπως και οι πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ακόμη και τα πιο πνευματώδη σχόλια γίνονται πλέον γραπτώς. Έχω την πεποίθηση ότι ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν έγραφε και δε διάβαζε τόσο πολύ, όσο τώρα. Οι αιτιάσεις περί της ποιότητας των γραφομένων και των αναγνωσμάτων δεκτές, απλώς είναι τελείως διαφορετικής τάξης ζήτημα και χωρά πολλή συζήτηση. Απλώς, στην Ελλάδα για παράδειγμα, ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι που μετά το σχολείο δεν ξαναδιάβαζαν παρά μόνο αθλητική εφημερίδα και δεν ξαναέγραφαν παρά μόνο αιτήσεις για το δημόσιο, πλέον διαβάζουν μετά μανίας από Γιανναρά και σοβαρά μπλογκ με επιστημονικά θέματα μέχρι θεωρίες συνωμοσίας ή κριτικές για τη μαγειρική του Σκαρμούτσου. Απεριόριστη γνώση και άποψη, με λίγα κλικ. Λίγοι πλέον αντιστέκονται.

Πίσω στο θέμα μας, όμως, απ’ το οποίο, όπως το συνηθίζω, έχω ξεφύγει. Κάποια στιγμή την Κυριακή, είδα μια ανάρτηση για συγκέντρωση τη Δευτέρα 16 Μαίου, στις 20.30 έξω από το νέο δημαρχιακό μέγαρο. Η συγκέντρωση θα ήταν στο ύφος της αθηναϊκής αλλά κι ανάλογων παλαιότερων αυθόρμητων συγκεντρώσεων όπως εκείνες του 2008 για τις πυρκαγιές. Χωρίς ομιλητές, επίσημους διοργανωτές, καπελώματα και τύπους. «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Απέναντι στη βία δείχνουμε τα πρόσωπά μας» ήταν τα μότο για τη συγκέντρωση η οποία «προμοταριζόταν» από δημοτικούς συμβούλους του δήμου Θεσσαλονίκης που ανέλαβαν τη σχετική πρωτοβουλία.

Θεώρησα αυτονόητο ότι θα παρευρεθώ. Επιτέλους, μια συγκέντρωση ενάντια στη βία! Επιτέλους μαζευόμαστε επειδή μας ενοχλούν τα κλομπ, οι μολότωφ, αυτοί που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Κι επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε Άγιος Παντελεήμονας Αθήνας.

Θεώρησα αυτονόητο, επίσης, ότι στη συγκέντρωση θα έρθει κόσμος. Εκτός από γνωστούς που δήλωναν «attending», ότι θα έχει κόσμο ο οποίος απλώς θέλει να δηλώσει με την παρουσία του ότι προτιμά έναν κόσμο χωρίς βία.

Έφτασα στο δημαρχείο στις 20.15. Στην ευρύχωρη «πλατεία» του δεν υπήρχε κανείς. Στη «στοά», σε 4 «πηγαδάκια» μέτρησα 14 άτομα. Στο ένα πηγαδάκι, 6 γυναίκες κι ανάμεσά τους μια δημοτική σύμβουλος. Στα άλλα, ήταν όλοι άντρες. Οι 3 ήταν φωτογράφοι. Σχεδόν όλοι κάπνιζαν και μιλούσαν περιμένοντας να περάσει η ώρα. Εξίσου αμήχανη κι εγώ, έβγαλα το σημειωματάριο κι άρχισα να καταγράφω.

Στις 20.25 προστέθηκαν ακόμη 3-4 εξίσου αμήχανοι με μένα, μόνο που εγώ το ‘κρυβα γράφοντας. Εκείνοι, καπνίζοντας. Στις 20.30 ήρθαν ακόμη καναδυό δημοτικοί σύμβουλοι κι ακόμη ένας φωτογράφος. Μαζί με κάποιους ακόμη, την ώρα έναρξης της συγκέντρωσης ήμασταν περίπου 30 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των φωτογράφων και εμού. Ευτυχώς, ήρθαν γνωστοί κι αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε και να μιλάμε ζωηρά. «Είναι νωρίς ακόμη» ήταν η δικαιολογία για το λίγο κόσμο. Και τί είναι, κοσμικό event για να έρθουν οι φίρμες αργότερα; Εκδήλωση ενάντια στη βία ήτανε και μάλιστα η πρώτη. Της άξιζε λίγη προσοχή. Ακόμη κι αν «το δημαρχείο είναι σε σημείο απ’ όπου δεν περνάει κανείς με τα πόδια», όπως είπε ένας φίλος. Ε, και; Κάποιοι άλλοι έκαναν λόγο για ελλιπή διάδοση του μηνύματος. Όντως, όλος ο κόσμος δεν ξημεροβραδιάζεται στο Facebook. Όμως, σε κάθε περίπτωση ήταν πραγματικά απειροελάχιστος ο κόσμος.

Ακόμη κι από πλευράς δημοτικών αρχόντων, παρευρέθηκαν ελάχιστοι. Ίσως κάποιοι να ενοχλήθηκαν επειδή η πρωτοβουλία άνηκε σε άλλους δημοτικούς συμβούλους και θα έχαναν δόξα. Ήταν τόση η απογοήτευσή μου που πραγματικά αναθάρρησα βλέποντας δυο γυναίκες εμφανώς «εκτός κλίματος» που ήρθαν για τη συγκέντρωση. Δεν ήταν καλοντυμένες, είναι σίγουρο ότι δεν έχουν προφίλ στο Facebook και δεν ακολουθούν κανέναν στο Twitter. Χωρίς να μιλήσουν και χωρίς να τους μιλήσει κανείς, κράτησαν για λίγο τα μπαλόνια τους, τα άφησαν να φύγουν όταν ήρθε η ώρα και μετά έφυγαν κι οι ίδιες. Ντράπηκα να τις ρωτήσω πώς έγινε και ήρθαν. Ήταν λες και ο δικός μου, virtual κόσμος θα παραβίαζε το δικό τους, τον πραγματικό κόσμο, με τον οποίο η επαφή έχει χαθεί.

Στις 20.45 μοιράστηκε από ένα μπαλόνι στον καθένα μας. Γύρω στις 21.00 πρέπει να ήμασταν γύρω στα 50-60 άτομα. Ήρθε η TV100 και στις 21.10 αφήσαμε ο καθένας το μπαλόνι του να φύγει, να πάει να μεταδώσει το μήνυμα ότι η πρώτη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ενάντια στη βία ήταν τελείως αποτυχημένη. Ίσως, πλέον, να αρκεί να αναρτάς ένα μήνυμα στο status σου ή να κάνεις attending σε κάποιο event, για να πιστώνεσαι «Ήμουν κι εγώ εκεί»…

* Η φωτογραφία είναι του Θωμά Τζήρου