Ιστορίες βγαλμένες από beach bar

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει τα beach bar με ωραίες αναμνήσεις. Διακοπές, ξεκούραση, θάλασσα κλπ. Κι αλήθεια είναι πως αν δεν δουλεύεις σ’ αυτά, οι πιθανότητες να περάσεις τέλεια είναι πάρα πολλές. 

Από την άλλη οι εργαζόμενοι κάθε season πρέπει να διαχειριστούν πολλά. Μεταξύ άλλων και τους πελάτες. Βέβαια, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι πελάτες με τους εργαζόμενους, που δεν συμπεριφέρονται πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Παρακάτω θα δούμε μερικές ιστορίες τόσο από την πλευρά των εργαζόμενων όσο και από την πλευρά των πελατών. Μερικές είναι αστείες και χιουμοριστικές, ενώ άλλες είναι θλιβερές και άκρως εκνευριστικές.

#1 «Θα σας βολέψουμε ή ίσως και όχι»

Η ιστορία αυτή είναι πρόσφατη. Μετράει μόλις λίγες βδομάδες που συνέβη. Ήμασταν μαζί με την παρέα μου σε γνωστή παραλία στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Μέρα Κυριακή. Γνωρίζαμε πως δεν έχουμε κάνει κράτηση και πως θα χρειαζόταν ενδεχομένως να περιμένουμε κάποια ώρα για να εξυπηρετηθούμε. Αυτό και έγινε. Φυσικά και το πρόβλημα μας δεν ήταν η αναμονή.

Κάτσαμε σε ένα σταντ που μας υπέδειξε το παιδί στην υποδοχή, λέγοντας μας αν θέλουμε να πάρουμε να πιούμε κάτι μέχρι να αδειάσει κάποια ξαπλώστρα ούτως ώστε να μας μεταφέρει. Αρχικά είπαμε να περιμένουμε χωρίς να πάρουμε κάτι για να μην ταλαιπωρούμε και τους σερβιτόρους με τα πέρα δώθε.

Είκοσι λεπτά αργότερα ο άνδρας στην υποδοχή μας έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε. Εμείς με περίσσια χαρά καθώς ο ήλιος έκαιγε και θέλαμε πως και πως να βολευτούμε για να βουτήξουμε στη θάλασσα, βηματίσαμε από πίσω του μες την άμμο για αρκετή απόσταση με όλα μας τα πράγματα. Έπειτα αυτό που συνέβη ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς. Εγώ που ήμουν πρώτη πρώτη στην ουρά αντιλήφθηκα από τα πρώτα λεπτά ότι δεν υπήρχε τίποτα κενό. Το παιδί αφού μίλησε μ’ έναν σερβιτόρο ήρθε για να μας ενημερώσει πως δεν υπάρχει τελικά κάτι και ότι μία παρέα απλώθηκε και στην ξαπλώστρα που θα καθόμασταν εμείς. Κάπου εκεί η υπομονή μας εξαντλήθηκε και προτιμήσαμε να κάτσουμε στην παραλία και όχι σε κάποιο beach bar. Το ίδιο έγινε και τις υπόλοιπες ημέρες των διακοπών.

#2 «Έβγαλαν από το ψυγειάκι τους βάφλες με μερέντα!»

Λοιπόν , αρχικά στην σεζόν καθοριστικό ρόλο έχουν οι συνεργάτες, που πολλές φορές δεν είναι μόνο από διαφορετικές πόλεις αλλά και χώρες. Εκεί είναι το δύσκολο όταν καλείσαι να μείνεις με άτομα που δεν ξέρεις και να μοιραστείς τον χώρο σου, τα πράγματα σου, το φαγητό σου.

Τα περιστατικά με πελάτες είναι άπειρα και κάθε μέρα θα γινόταν κάτι καινούριο.

Το πιο σύνηθες είναι ότι ζητούσαν απλά ένα καφέ χωρίς να διευκρινίζουν τι είδους, πόσο ζάχαρη θέλουν, αν θέλουν γάλα. Εκεί πρέπει να μυρίσεις τα δάχτυλα σου για να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος γιατί πολλές φορές αν τον ρωτήσεις εκνευρίζεται κιόλας. Λες και υποχρέωση είχαμε να ξέρουμε ο καθένας τι θέλει. Επίσης οι ξένοι είχαν την απαίτηση με 3€ να κάθονται όλη μέρα στις ξαπλώστρες. Άλλοι έβγαζαν ψυγεία και όταν τους λέγαμε πως δεν επιτρέπονται μας έλεγαν πως είναι για τα μωρά. Εκεί φυσικά κατανοούσαμε. Όμως, εν τέλει έβγαζαν βάφλες με μερέντα κανονική.

#3 «Πάλι καλά να λένε που τους βάλαμε να κάτσουν»

Πάει ένας χρόνος από το συγκεκριμένο περιστατικό. Είμαι με την παρέα μου στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, χωρίς κράτηση. Το σημειώνω αυτό. Αφού τρώμε «πόρτα» από 2-3 beach bar, πηγαίνουμε σ’ ένα άλλο στο οποίο μας λένε πως θα μας βολέψουν, απλώς υπάρχει αναμονή.

«Κανένα πρόβλημα, θα περιμένουμε» λέμε. Έτσι μπήκαμε στο beach bar. Βλέποντας άδειες ξαπλώστρες ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να κάτσουμε κάπου και η απάντηση για όλα τα σημεία ήταν «όχι περιμένουμε κράτηση». Εν τέλει δεν είχε κάπου να μας βάλουν και καθόμασταν όρθιοι. Μετά από ώρα μας μετέφεραν σε μία ομπρέλα και ακούσαμε μία σερβιτόρα να λέει σε μία άλλη «πάλι καλά να λένε που τους βάλαμε να κάτσουν».

Χωρίς να σχολιάσουμε την συγκεκριμένη ατάκα κάτσαμε και ενώ ήμασταν 4 άτομα, μας έδωσαν δύο ξαπλώστρες. Έτσι ευγενικά ζητήσαμε αν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πουφ ή μία καρέκλα για να βολευτούμε. Φυσικά η αναμονή για την καρέκλα και μετέπειτα για την παραγγελία ήταν τεράστια. Σέβομαι πως υπήρχε μεγάλος όγκος δουλειάς αλλά δεν ανέχομαι να μου συμπεριφέρονται λες και μου κάνουν χάρη.

#4 «Θέλω αυτή την ξαπλώστρα»

Δυστυχώς δεν είναι δύσκολο να θυμηθώ ιστορίες γέλιου (πλέον) και εκνευρισμού (τότε) από την εποχή που δούλευα σε beach bar. Πάνε αρκετά χρόνια, όμως κάποιες αναμνήσεις δεν σβήνονται εύκολα. Θυμάμαι έναν τύπο περίπου στα 50-55 που ερχόταν κάθε μέρα αξημέρωτα πριν ανοίξουμε, άφηνε την πετσέτα του για να πιάσει θέση, έτσι ώστε να έρθει στις 11:00 το πρωί. Είχε σπίτι εκεί οπότε μας τιμούσε καθημερινά. Μαζί του ήταν η γυναίκα του και το παιδί του. Στην αρχή νόμιζα μου κάνει πλάκα για όσα θα περιγράψω στη συνέχεια, όμως με τον καιρό κατάλαβα πως δεν αστειεύεται.

Εμένα η αλήθεια είναι πως ούτε με ένοιαζε το που θα καθόταν, μιας και υπήρχαν άδειες ομπρέλες για να εξυπηρετήσω τον κόσμο που ερχόταν. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από την μέρα που δεν ήρθε να αφήσει την πετσέτα του και στη θέση του έκατσε ένα άλλο ζευγάρι.

Αφού του εξήγησα πως δεν γίνεται να τους σηκώσω, άρχισε να φωνάζει επειδή δεν ήθελε να κάτσει κάπου αλλού. Το γιατί είχε τέτοια εμμονή με την συγκεκριμένη ξαπλώστρα δεν το έμαθα ποτέ και δεν το αναζήτησα να πω την αλήθεια.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Πάντως ακόμα πιστεύω πως αν πάω στο συγκεκριμένο beach bar θα τον δω να κάθεται σε εκείνη την ξαπλώστρα.

#5 «Τι γλώσσα μιλάς;»

Με πολλά προβλήματα έρχεσαι αντιμέτωπος όταν δουλεύεις σε beach bar και γενικότερα στην εστίαση. Δεν θα μιλήσω για την ζέστη, την άμμο και τον όγκο δουλειές που πρέπει να διαχειριστείς καθημερινά αλλά για μία ειδική κατηγορία πελατών που σε ταλαιπωρούν άνευ λόγου.

Μιλάω για τους τουρίστες που αρνούνται πεισματικά να μιλήσουν σε άλλη γλώσσα πέρα από τη δική τους. Κάπου εδώ σηκώνω πραγματικά τα χέρια ψηλά. Μίλα μου στα αγγλικά να βγάλουμε μία άκρη, να κάνω εγώ τη δουλειά μου και εσύ να πιείς ή να φας ό,τι θέλεις. Αλλά όταν μου μιλάς στα Ρωσικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά, εκεί θα τα βρεις σκούρα γιατί δυστυχώς δεν είμαι google translate.

Γι’ αυτό άλλωστε πολλές φορές έχω πάει λάθος παραγγελία γιατί δεν έχω προσληφθεί ως διερμηνεύτρια αλλά ως σερβιτόρα. Και καλώς ή κακώς όλα αυτά τα περιστατικά ήταν συχνά τις σεζόν που δούλεψα σε beach bar.

#6 «Είμαστε φίλοι του αφεντικού»

Μπορεί πολλούς πελάτες να ήθελα να χτυπήσω, όμως υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι προκαλούσαν την τύχη τους λίγο παραπάνω.

Ενδεχομένως οι πιο εκνευριστικοί να ήταν οι φίλοι του ιδιοκτήτη. Πέρα από το γεγονός ότι απαιτούσαν και εκείνοι συγκεκριμένο τραπέζι, ποτέ δεν πλήρωναν και συμπεριφέρονταν σαν να είναι δικό τους το μαγαζί. Από το πως δουλεύαμε μέχρι το πόσα tips μας άφηναν οι πελάτες. Φυσικά και δεν τους συμπαθούσε ούτε μισός άνθρωπος από τους υπαλλήλους αλλά πάντα έπρεπε να είσαι με το χαμόγελο γιατί ήξερες πως σε παρακολουθούσαν λες και είσαι στο big brother.