Κινηματογραφώντας στην Ελλάδα του σήμερα

Συνέντευξη: Κύα Τζήμου

Γένημμα θρέμμα Θεσσαλονικιός και σίγουρα μέσα στους νέους κινηματογραφιστές που θα ορίσουν το στίγμα του νέου ελληνικού σινεμά και θα διαμορφώσουν το μέλλον του, ο μικρομηκάς (προς το παρόν) Γιώργος Τελτζίδης έχει γράψει και σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη, σκρίπτ και casting director σε ταινίες των: Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ‘Εκτορα Λυγίζου, Περικλή Χούρσογλου, Στάθη Αθανασίου κ.α. ενώ δυο σενάριά του έχουν χρηματοδοτηθεί από το πρόγραμμα μικροφίλμ της ΕΡΤ. (μfilm 2012 & μfilm 2013). Το 2012 στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ για το «Καθαρό ραδιόφωνο» και το 2013 στο ίδιο φεστιβάλ, το σενάριο του με τίτλο «Γεννήτρια», σε σκηνοθεσία της Nικολέτας Λεούση, απέσπασε τιμητική διάκριση σεναρίου και βραβείο της πανελλήνιας ένωσης κριτικών κινηματογράφου.  Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα και ονειρεύεται την επόμενη ταινία του. Μεγάλου μήκους.

Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνει τα γυρίσματα του «Dye»*, μια μικρού μήκους ταινία με μεγάλες προδιαγραφές. Και κάπου ανάμεσα στις πυρετώδεις μέρες των γυρισμάτων πρόλαβε να μας μιλήσει για την ταινία του και το ελληνικό σινεμά.

Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να θελήσεις να αφηγηθείς αυτήν την ιστορία; -Τα περισσότερα σενάρια που έχω γράψει τα τελευταία χρόνια, έχουν πρωταγωνιστή έναν μεσήλικα άντρα που η ζωη του έχει φτάσει σε κάποιου είδους αδιέξοδο. Ίσως τελικά γράφουμε για αυτά που φοβόμαστε ότι είμαστε ή ότι θα γίνουμε. Αυτή την φορά είχα ανάγκη να κάνω μια ταινία που μιλά για την ηθική του μικροαστισμού και ποσο ευκαμπτο υλικό μπορεί να γίνει υπο συνθήκες.

Αν ήθελες να περιγράψεις το «Dye» σε κάποιον υποψήφιο θεατή, πώς θα το έκανες; – Ο φασισμός δεν είναι κάτι που γεννιέται στούς δρόμους, στα γκροτέσκα πρόσωπα, στις φορεμένες σιδηρογροθιές και τα φουσκωμένα μπράτσα. Είναι κάτι που ξεκινά απο τον κυριούλη που φορά το λευκό πουκάμισό με στυλό στην τσέπη και βγαίνει στην γύρα καθε μήνα, για να μαζέψει ενοίκια απο τα σπίτια που νοικιάζει, ταξιδεύει μεσα απο μεσημεριανές εκπομπές, τηλεοπτικούς διαγώνισμους, οικογενειακές συνελεύσεις, παρατηρήσεις για κοινόχρηστα, απλωμένα ρούχα που στάζουν και ενα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ προσγειώνεται στο σαλόνι σου, χώρις να το πάρεις χαμπάρι.

Θα την ταξιδέψεις αυτήν την ταινία; Μέχρι πού ελπίζεις να την φτάσεις; Η μικρού μήκους έχει συγκεκριμένο και σύντομο χρόνο ζώης. Κάθε φόρα που κάνεις μια ταίνια, έυχεσαι να την δει οσο περισσότερος κόσμος γίνεται.

Ένα σχόλιο για το «παιχνίδι» του τίτλου. -Οι πιο πολλές έννοιες μέσα στήν ταινία εχουν διττή σημάσια. Όταν ασχολείσαι με την καταγράφη μιας οικογένειας και θέλεις να την χρησιμοποιήσεις σαν όχημα και σχήμα για να υπονοήσεις κατι άλλο, οφείλεις να αποφύγεις μονολιθικές απόψεις και να είσαι οσο πιο υπαινικτικός γίνεται.

Ποιες είναι οι ιδιότητες που χαρακτηρίζουν έναν επιτυχημένο κινηματογραφιστή σήμερα; Τι σημαίνει για σένα επιτυχία; -Για κάποιους η επιτύχια μπόρει να μεταφράζεται σε χρήμα, για άλλους φεστιβαλικές δάφνες ή οτιδήποτε άλλο. Για μένα είναι να μπόρεις να κάνεις σινέμα με ανθρώπους που σέβεσαι και αγάπας και η δουλειά σου να βρίσκει ανταπόκριση.

Σε ποια χώρα θα ήθελες να έκανες σινεμά; (με την έννοια των ιδανικών συνθηκών για δημιουργία). -Δεν μπόρω να με φανταστώ να κάνω ταινίες οπουδήποτε αλλου. Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον να βρισκόμουν σε μια χώρα όπου ο βιοπορισμός μέσα απο το σινεμά θα ήταν πιο απλή υπόθεση, αλλά οι ιστορίες που θέλω να αφηγηθώ, βρίσκονται εδω.

Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Το μέλλον του ελληνικού σινεμά πού βρίσκεται; -Πρόσφατα έγραψα μια σειρά ντοκιμαντέρ με θεμα το ελληνικό σινέμα απο τη γέννηση του, μεχρι σημερα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας διάβασα πολλες συνεντεύξεις που έχουν δώσει σκηνοθέτες ανα τις δεκαέτιες και με έκπληξη διαπίστωσα ότι από την επόχη του 1930 και τις ταινίες του Τατασόπουλου, δεν εχει αλλαξει απολύτως τιποτα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κινηματογραφιστής στην Ελλαδα. Παρ’ όλα αυτά ταινίες γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται. Το θλιβερό είναι ότι θα συνεχίσουν βασισμένες πανω στο μεράκι και την αγάπη κάποιων ανθρώπων, δίχως κανέναν απολύτως σχεδιασμό, είτε κρατικό, είτε ιδιωτικό.

Weird greek cinema. Γιατί το νέο ελληνικο σινεμά έγινε γνωστό μ΄αυτό το όνομα προς τα έξω; Πιστεύεις ότι ανήκεις σ΄αυτήν τη γενιά κινηματογραφιστών; -Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει στήν πραγματικότητα κάτι τέτοιο ή αν απλα είναι η ανάγκη των φεστιβάλ και των δημοσιογράφων που τα καλύπτουν, για ενα φολκλορικό δημιούργημα. Σίγουρα βλέπεις μια μέγαλη μερίδα ταινιών που βγήκαν τα τελευταία χρόνια να έχουν κάποια κοίνα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα, αλλα νομίζω ότι είναι νώρις ακόμη να μιλάμε για ένα συγκεκρίμενο ρεύμα. Για μένα ο εξώστρεφης αυτισμός που εχουν οι ήρωες στις ταινίες του Οικονομίδη, νιώθω οτι έχουν μεγάλη συγγένεια, σαν την άλλη οψη του ίδιου νομίσματος, με τον υπόκωφο, μελαγχόλικο αυτισμό των ταινων του Λάνθιμου. Δυο σκηνόθετες που σέβομαι και θαυμάζω εξίσου, άλλα στα μάτια των κριτικών είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Όσον αναφόρα το πού ανήκω εγώ. Δεν εχω ιδέα, αυτό που ξέρω είναι ότι οφείλουμε να κάνουμε ταινίες με ειλικρίνεια και ψυχή, χώρις να μας νοιάζουν οι ταμπέλες και τα είδη.

Τι σημαίνει για σας τους νέους κινηματογραφιστές το κλείσιμο της ΕΡΤ; -Καταρχήν σημαίνει το αντίο στην δημιούργια ταινιών μικρού μήκους με αξιώσεις παραγώγης, κάτι που πέρα απο το production value, μεταφράζεται και σε χρήματα-αμοιβές προς το συνέργειο. Επίσης μιας και το πρόγραμμα μικροφίλμ αποτελούσε τα τελευταία χρόνια τον μονάδικο εξομοιωτή συνθηκών πραγματικού γυρίσματος, χάθηκε και ενα μεγάλο κομμάτι της κινηματογραφικής εκπαίδευσης. Οι απώλειες είναι μέγαλες και πολύπλευρες, μιας και πιάνουν ολο το φάσμα της παραγώγης. Ένα χρόνο μετά το κλείσιμο η κινηματογραφική κοινότητα ακόμη προσπαθεί να ορθοποδησει και να συνέλθει απ`το σοκ.

Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου. Ποια στρατηγική πιστεύεις ότι θα πρέπει να ακολουθήσει για την υποστήριξη και προώθηση του ελληνικού σινεμά; -Το ΕΚΚ πρέπει να απογαλακτιστεί πλήρως απο τις οποιες κομματικές αγκυλώσεις μπορεί να έχει. Είναι σημαντικό να νιώσουν όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το σινεμά οτι υπάρχει ένας αδιάβλητος φορέας που τους στηρίζει, δίχως να νιώθουν έρμαια κάθε φορα που ξεσπά κάποια διαμάχη, πηγαινοντας πίσω τον ουσιαστικό του ρόλο, την ανάπτυξη της κινηματογραφικής παραγωγής. Ήδη νομίζω ότι έχουν γίνει αρκέτα βήματα προς τα μπρός, αλλα ακόμη υπάρχει δρόμος να διανύσουμε.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Διεθνές ή και ελληνικό; -Το φεστιβάλ πρέπει να στρέψει την προσοχή του περισσότερο στην εγχώρια παραγώγη, με ακόμη πιο οργανωμένο market, χρηματικά έπαθλα και καλύτερη επικοινωνία με το κοινό. Ειδικά το τελευταίο θα πρέπει να είναι και πρωταρχικός του στόχος, να βοηθήσει τον κόσμο να εμπιστευθεί ξανα τις ελληνικές ταινιές.

Αν έδινες το δικό σου δεκάρι σε κάποια ελληνική ταινία των τελευταίων 5 χρόνων, ποια θα ήταν αυτή; -Κυνόδοντας, Άδικος κόσμος, Μικρό ψάρι, Στρέλλα, Το αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού. Η κάθε μια για τούς δικούς της διαφορετικούς λόγους.

*Info: Dye Σενάριο-σκηνοθεσία: Γιώργος Τελτζίδης Με τους Νίκο Χατζόπουλο, Ανέζα Παπαδοπούλου, Πάνο Γούση, Rachid Bech

Προϊόντα τηλεπώλησης, θεωρίες συνομωσίας, τριχόπτωση, σύστημα πυραμίδας, σπρέι πύκνωσης μαλλιών, καλοκαίρι. Ο Παναγιώτης, ο Νίκος και η Φανή είναι μια οικογένεια που ζει στήν Αθήνα. Απο πάνω τους υπάρχει ενα διαμέρισμα που νοικιάζουν στον Ρασιντ. Όταν ξαφνικά παρουσιαστεί μια ευκαιρία πώλησης του διαμερίσματος. Ο καθένας θα κληθεί να διαλέξει μεριά, με τα όρια ανάμεσα στον θύτη και το θύμα να ειναι δυσδιάκριτα.