Λίγο πριν αδειάσει η Ειδομένη

Λέξεις-εικόνες: Γκέλη Δούμπη –

Ειδομένη & Ν. Καβάλα (22.05.2016), Λιμάνι Θεσσαλονίκης (23.05.2016)

«ερήμην»: κάτι που γίνεται χωρίς τη συμμετοχή, την παρουσία, τη γνώση κάποιων –και εγώ θα πρόσθετα, στο λεξικό του μέλλοντος, κάτι που γίνεται χωρίς αίσθηση ευθύνης, χωρίς σοβαρότητα, χωρίς αποτελεσματικότητα και διαχειριστική ικανότητα (ή μήπως και χωρίς βούληση;)

Πριν δυο μέρες βρέθηκα και πάλι στην Ειδομένη. Φεύγοντας πήρα μαζί μου την ίδια πικρή γεύση. Ένα κράμα ντροπής και οργής και, όπως πάντα, εκατοντάδες εικόνες που «έκλεψε» ο φακός της μηχανής μου για να …θυμάμαι και να θυμίζω.

Σήμερα «η εκκένωση της Ειδομένης γίνεται με τρόπο ομαλό». Μετά από μήνες εξαθλίωσης. Είχαμε σχεδόν συνηθίσει στην ιδέα ότι, σε εκείνη τη γωνιά της χώρας, υπήρχαν άνθρωποι που αναξιοπρεπώς επιβίωναν μέσα στις λάσπες,, που πέρασαν τις ζέστες του καλοκαιριού, άντεξαν τις παγωνιές του χειμώνα, πάλεψαν με τις βροχές και τις πλημμύρες της άνοιξης, άνθρωποι που στέγασαν τα όνειρα και, αργότερα, την απελπισία τους σε αντίσκηνα και πρόχειρα παραπήγματα, που γέννησαν παιδιά, γιατροπόρεψαν άρρωστους, πόνεσαν, γιόρτασαν, φίλιωναν και μάλωναν… ΕΡΗΜΗΝ.

Η άγνωστη κουκίδα στο χάρτη μεταβλήθηκε σε hot spot των ειδήσεων και σε «ειδικό δελτίο καιρού» και ύστερα πάλι βυθίστηκε στην ανυπαρξία και στα προβλήματα της. Με το φυτίλι του εκρηκτικού υλικού να σιγοκαίει και το τεντωμένο σκοινί της αντοχής αλλά και της ανοχής να κινδυνεύει να σπάσει –κάθε μέρα και περισσότερο. Όλους αυτούς τους μήνες οι αριθμοί είχαν χάσει το νόημά τους… 5.000, 10.000, 17.000, ίσως και 20.000 και ύστερα πάλι 10.000… Άνθρωποι. Και γύρω τους άλλοι άνθρωποι-αυτοί που ζούσαν πάντα εκεί, ξεχασμένοι και μόνοι στο δικό τους αγώνα επιβίωσης. ΕΡΗΜΗΝ.

Πριν δυο μέρες βρέθηκα, όμως, και στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας. «Αν δεν υπάρξει λύση για το νερό μέσα στις επόμενες μέρες και αν έρθουν, μετά τη φημολογούμενη εκκένωση, μερικές χιλιάδες ακόμα δεν θα υπάρχει …επόμενη μέρα. Μόνο τέλος. Εφιάλτης. Και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την ειρήνη και την ασφάλεια. Το καπάκι της χύτρας θα ανοίξει και ο έλεγχος της κατάστασης θα χαθεί.» Και αυτό το πρόβλημα ΕΡΗΜΗΝ.

Χτες βρέθηκα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Σε έναν άτυπο καταυλισμό που φιλοξενείται σε μια αποθήκη. Μια στεγασμένη φαβέλα μέσα στον ιστό της πόλης. Ένα αστικό γκέτο έτοιμο να εκραγεί. Χωρίς σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Ένα ακόμα καζάνι που σιγοβράζει – ΕΡΗΜΗΝ και αυτό.

Βρέθηκα και στο στρατόπεδο «Αρματωλού Κόκκινου» στη Βέροια. «Δεν υπάρχει δυνατότητα να φιλοξενηθούν σε ανθρώπινες συνθήκες περισσότεροι άνθρωποι. Ήδη έχουμε 400 πρόσφυγες που, για παράδειγμα, εξυπηρετούνται από μόνο 4 ντουσίρες. Για σκεφτείτε το… Όλα λειτουργούν στο όριο.».

Η βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί, σήμερα …μετακινείται. Πηγαίνει κάπου αλλού. Προφανώς χωρίς σχέδιο, χωρίς υποδομές εγκατάστασης, χωρίς φροντίδα. Η βόμβα κινδυνεύει να εκραγεί καθώς το όριο της αντοχής αυτών που φιλοξενούνται εξαντλείται, το όριο των δυνατοτήτων όσων έχουν την εποπτεία αλλά μάλλον όχι την ευθύνη φτάνει στα άκρα και αυτό, το όριο της ανοχής των τοπικών κοινωνιών εξανεμίζεται δυσοίωνα… ΕΡΗΜΗΝ.

Είδα πολλά και έμαθα ακόμα περισσότερα τις τελευταίες δυο μέρες. Και αυτό το …ΕΡΗΜΗΝ μαύρισε την ψυχή μου και με δηλητηρίασε. Έχασα κάθε αθωότητα που θα μου επέτρεπε να διακρίνω έστω και μια μικρή χαραμάδα θετικής προοπτικής.